Індаеўрапейскія мовы: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др r2.7.2+) (робат зьмяніў ml:ഇന്തോ-യുറോപ്യന് ഭാഷകള് на ml:ഇന്തോ-യുറോപ്യൻ ഭാഷകൾ |
др r2.6.5) (робат зьмяніў lez:Инд-европадин чIалар на lez:Инд-европадин чӀалар |
||
Радок 94: | Радок 94: | ||
[[la:Linguae Indoeuropaeae]] |
[[la:Linguae Indoeuropaeae]] |
||
[[lad:Linguas indoevropeas]] |
[[lad:Linguas indoevropeas]] |
||
[[lez:Инд-европадин |
[[lez:Инд-европадин чӀалар]] |
||
[[li:Indogermaanse taole]] |
[[li:Indogermaanse taole]] |
||
[[lij:Lengue indoeuropee]] |
[[lij:Lengue indoeuropee]] |
Версія ад 15:54, 7 лютага 2013
Індаеўрапейцы |
---|
Протаіндаеўрапейцы |
Прарадзіма індаеўрапейцаў |
Індаеўрапеістыка |
Індаеўрапейскія мовы |
Індаеўрапейскія мовы — самая распаўсюджаная ў міры моўная сям'я. Прадстаўленая на ўсіх заселеных кантынентах Землі, лік носьбітаў перавышае 2,5 млрд. Паводле сучасных гледжанняў шматлікіх лінгвістаў, з'яўляецца часткай макрасям'і настратычных моў.
Тэрмін «індаеўрапейскія мовы» (англ.: Indo-European languages) быў упершыню ўведзены англійскім даследчыкам Томасам Юнгам у 1813. Часам раней індаеўрапейскія мовы зваліся «арыйскімі», аднак у цяперашні час гэтым тэрмінам называецца падсям'я індаеўрапейскіх моў, якая ўключае ў сябе нурыстанскую галіну і індаіранскія мовы.
Паходжанне і гісторыя
Мовы індаеўрапейскай сям'і паходзяць ад адзінай праіндаеўрапейскай мовы, носьбіты якой жылі парадку 5—6 тыс. гадоў назад. Існуе некалькі гіпотэз аб месцы зараджэння праіндаеўрапейскай мовы, у прыватнасці, завуць такія рэгіёны, як Усходняя Еўропа, Блізкі Усход, стэпавыя тэрыторыі на стыку Еўропы і Азіі. З вялікай верагоднасцю старажытнымі індаеўрапейцамі (або адной з іх галін) можна лічыць так званую «ямную культуру», носьбіты якой у III тыс. да н. э. насялялі ўсход сучаснай Украіны і поўдзень Расіі. [1]
Склад
Індаеўрапейская сям'я ўключае ў сябе албанскую, армянскую, грэчаскую мовы і раманскую, германскую, кельцкую, балтыйскую, славянскую, іранскую, індыйскую, анаталійскую (хета-лувійскую), тахарскую і італійскую моўныя групы. Пры гэтым анаталійская, тахарская і італійская групы прадстаўлены толькі мёртвымі мовамі.
Прызнаючы асаблівы характар хета-лувійскай (анаталійскай) групы адносна астатніх, даследчыкі інтэрпрэтуюць індаеўрапейскую сям'ю як (макра)сям'ю, якая складаецца з двух падсямей — хета-лувійскай (анаталійскай) і ўласна індаеўрапейскай, макрасям'я называецца інда-хецкай. Абгрунтавана адасобленае вылучэнне і тахарскіх моў.