Самурай

Узброены самурай у даспехах, фотаздымак 1860 года

Самурай (яп.: 侍, бу́сі яп.: 武士) — у Японіі ў шырокім сэнсе — прадстаўнікі прывілеяванай ваеннай касты, якая аб'ядноўвала ўладарных князёў і свецкіх феадалаў; у больш вузкім і ўжывальным — ваеннае саслоўе.

Гісторыя

Самураі пачалі фарміравацца як саслоўе ў перыяд сёгунаў дому Мінамота (1192-1333), асобае значэнне набылі ў час міжусобных войнаў 14-16 стагоддзяў. Тады ж склалася асобная самурайская культура, у нечым падобная да рыцарскай культуры Заходняй Еўропы, у аснове якой кодэкс гонару самураяў — бусідо з культам вернасці свайму гаспадару.

У час сёгуната Такугава (1603-1867) статус самураяў (10% насельніцтва Японіі) аформлены юрыдычна. Заканчэнне міжусобных войнаў прывяло да расслаення саслоўя самаураяў, многія з якіх ператварыліся ў ронінаў (самураі без гаспадара), некаторыя з іх папоўнілі шэрагі дэкласаваных элементаў, але большая частка самураяў заставалася ў гарадах, дзе займаліся рамяством і гандлем. Самураі паўднёва-заходніх княстваў (Сацума, Цёсю, Тоса і Хідзен) адыгралі ключавую ролю ў буржуазнай рэвалюцыі 1867-1868 гадах. У 1872 годзе саслоўе самураяў скасавана, але яго традыцыі працяглы час (да паражэння Японіі ў Другой сусветнай вайне) культываваліся ў японскай арміі.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш — Мінск: БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 204—205. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5

Спасылкі

• Электронная бібліятэка. Бусідо
• Мастацтва, гісторыя і традыцыі японскіх воінаў
• Самурайскі меч
• Кодэкс сучаснага самурая