Венера (планета): Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Gerakibot (размовы | уклад)
др r2.6.6) (робат змяніў: pms:Capelvénere, pnb:وینس (پاندھی)
Gerakibot (размовы | уклад)
др r2.6.6) (робат дадаў: nap:Venere
Радок 183: Радок 183:
[[mzn:روجا]]
[[mzn:روجا]]
[[nah:Cītlalpōl]]
[[nah:Cītlalpōl]]
[[nap:Venere]]
[[nds:Venus (Planet)]]
[[nds:Venus (Planet)]]
[[nds-nl:Venus (planeet)]]
[[nds-nl:Venus (planeet)]]

Версія ад 22:05, 3 сакавіка 2013

Венера, здымак КА «Марынер-10» (1974?; натуральныя колеры).

Венерапланета зямнога тыпу ў Сонечнай сістэме. Другая паводле адлегласці ад Сонца планета.

Назва паходзіць ад імя багіні кахання і прыгажосці ў старажытна-рымскай міфалогіі.

Дыяметр: 12104[1] км (0,943 зямных) ; Маса: 0,8151 зямных ; Перыяд вярчэння: 243,02 дзён.[1] ; Арбітальны перыяд: 224,7 дзён. ; Адлегласць ад Сонца: 0,723 а.а.

Астранамічны знак Венеры
Астранамічны знак Венеры

Венера гэта адзінае, апроч Месяца, цела незямнога паходжання, якое можна бачыць з Зямлі і ўдзень, і ўночы, пераважна на ранішняй і вячэрняй зары. Звычайна гэта другі паводле яркасці аб'ект, пасля Месяца, у начным небе.

Склад планеты вельмі блізкі да зямнога. Атмасфера на паверхні планеты складаецца пераважна з двухвокісу вугляроду (96,5%), з доляй азоту (3,5%). Атмасферны ціск складае 90-95 атмасфер. Мяркуецца, што аблокі ў атмасферы ўтвораны з газападобнай сернай кіслаты.[2] Магнітнае поле, прынамсі каля 1/100000 зямной сілы, не выяўлена.[3] Тэмпература паверхні каля 480°C і амаль не мяняецца.[4] Паверхня Венеры — гэта пераважна камяністая пустэча.

Венера вядомая з старажытных часоў. Старажытныя грэкі лічылі Венеру, бачную на ранішняй і на вячэрняй зары, рознымі планетамі.

Адметнасці

Паверхня Венеры ў раёне г.зв. «фермы кратараў», 3-вымерны рысунак сінтэзаваны з дадзеных КА «Магелан» і афарбаваны ў натуральныя колеры паводле дадзеных пасадак КА «Венера-13» і КА «Венера-14».

Паверхня Венеры заўсёды закрытая суцэльнай, шчыльнай, белай, воблачнай атмасферай, якая не толькі робіць амаль бескарыснымі візуальныя даследаванні, але і вельмі эфектыўна адбівае сонечнае святло. Воблачнае покрыва верціцца вакол планеты значна хутчэй, чым яна сама (каля 4 зямных дзён).

Яркасць Венеры не раз спрычынялася да фальшывых паведамленняў пра НЛА.

Венера мае адваротны кірунак уласнага вярчэння, з усходу на захад (або рухам гадзінніка).

Па спалучэнні арбітальнага перыяду і перыяду вярчэння сонечны (сінадальны) дзень Венеры складае 116,8 зямных дзён. Адзіная планета ў Сонечнай сістэме, чый уласны дзень даўжэйшы за ўласны год.

Паверхня Венеры асветлена значна лепей, чым прагназавалася з-за яе шчыльнай атмасферы. Гэта тлумачыцца тым, што сера, якая займае вельмі важнае месца ў хімізме Венеры, уступае ў рэакцыі, якія даюць дадатковае асвятленне.

На паверхні Венеры знойдзены вялікі шчытавы вулкан Тэя Монс (Theia Mons), дыяметрам асновы ~800 км і вышынёю ~5 км.

На заўсёды распаленай паверхні Венеры немагчыма зямная тэрмічная або вадзяная эрозія, або тэктанічныя трэшчыны. Аднак, моцную ролю грае ветравая эрозія.

Навукоўцы пакуль не маюць адказу на праблему, якую ставіць існаванне дзвюх планет, Зямлі і Венеры, настолькі блізкіх памерамі і складам, але такіх розных умовамі на паверхні, – што з'яўляецца анамаліяй, Зямля ці Венера?

Даследванні планеты

Першыя назіранні за планетай у тэлескоп праводзіў Галілеа Галілей у 1610 годзе. У асноўным ён вывучаў фазы планеты (падобныя да фаз Месяца).

Адкрыццё атмасферы належыць знакамітаму рускаму навукоўцу Міхаілу Ламаносаву (6 чэрвеня 1761).

Наяўнасць атмасферы на Венеры моцна запаволіла яе даследванні і фактычна адкінула магчымасць даследванняў шляхам назірання. У другой палове 20 стагоддзя пачаўся касмічны этап вывучэння планеты. Першым касмічным апаратам, накіраваным да Венеры быў савецкі «Венера-1», які быў запушчаны 12 лютага 1961 года. Пасля да планеты дасылаліся караблі серый «Венера», «Вега», «Марынер», «Магелан», «Піянер-Венера-1», «Піянер-Венера-2» і іншыя.

Гл. таксама

  • КА «Марынер»
  • КА «Венера»
  • КА «Піянер-Венера»
  • КА «Магелан».

Зноскі

  1. а б Дадзеныя 1999 г.
  2. Паводле дадзеных спектральнага аналізу вяршынь аблокаў.
  3. Дадзеныя мімалёту КА "Марынер-2".
  4. Адпаведна, з-за надзвычай моцнага парніковага эфекту і тэрмаізаляцыйных уласцівасцей шчыльнай атмасферы.

Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link FA Шаблон:Link GA