Савецкі партызанскі рух (1941—1944): Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др Bot: Migrating 16 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q313830 (translate me) |
|||
Радок 34: | Радок 34: | ||
[[Катэгорыя:Вялікая Айчынная вайна]] |
[[Катэгорыя:Вялікая Айчынная вайна]] |
||
[[Катэгорыя:Савецкі партызанскі рух 1941-1944| ]] |
[[Катэгорыя:Савецкі партызанскі рух 1941-1944| ]] |
||
[[ar:بارتيزان سوفييت]] |
|||
[[bg:Съветски партизани]] |
|||
[[ca:Partisans Soviètics]] |
|||
[[de:Sowjetische Partisanen]] |
|||
[[en:Soviet partisans]] |
|||
[[es:Partisanos soviéticos]] |
|||
[[fi:Neuvostopartisaanit]] |
|||
[[fr:Partisans soviétiques]] |
|||
[[ja:赤軍パルチザン]] |
|||
[[pl:Partyzantka radziecka]] |
|||
[[ro:Partizanii sovietici]] |
|||
[[ru:Советские партизаны в Великой Отечественной войне]] |
|||
[[sv:Sovjetiska motståndsrörelsen]] |
|||
[[tr:Sovyet partizanları]] |
|||
[[uk:Радянські партизани]] |
|||
[[vi:Du kích Liên Xô]] |
Версія ад 20:02, 8 сакавіка 2013
САВЕЦКІ ПАРТЫЗАНСКІ РУХ (1941—1944), ПАРТЫЗАНСКІ РУХ У ВЯЛІКУЮ АЙЧЫННУЮ ВАЙНУ, адна з форм узброенай партызанскай барацьбы савецкага народу супраць немецка-фашысцкай акупацыі тэрыторыі СССР у час Другой сусветнай вайны і Вялікай Айчыннай вайны.
Паводле арганізацыі і кіравання, і з улікам геаграфічных умоў, у савецкім партызанскі руху выдзяляюцца партызанскія рухі, якія дзейнічалі: у Беларусі (БССР), ва Украіне (УССР), у Прыбалтыцы, у Карэліі, у Расійскай Федэрацыі (РСФСР).
Таксама савецкія партызанскія злучэнні дзейнічалі пэўны час (у 1944), і па-за межамі СССР, а таксама існавалі савецкія партызанскія сілы ў складзе іншаземных антыфашысцкіх сіл.
Стварэнне партызанскіх груп і атрадаў пачалося адразу пасля пачатку баявых дзеянняў Германіі супраць СССР. У заходніх вобласцях у выніку хуткага прасоўвання нямецкіх войск за лініяй фронту заставалася вялікая колькасць савецкіх вайскоўцаў, партыйных і савецкіх работнікаў, якія і склалі на тых тэрыторыях аснову партызанскага руху першага года вайны. Далей на ўсход, сацыяльная база партызанскага руху ўключала ў сябе асабовы склад знішчальных батальёнаў, батальёнаў народнага апалчэння, дыверсійных і разведвальных груп НКУС і ГРУ, арганізацыйных груп, якія засылаліся на акупаваную тэрыторыю, партыйных і камсамольскіх арганізатараў, якіх кіравалі для арганізацыі падпольнай структуры партыйных арганізацый і інш.
Першыя партызанскія атрады: «Старасельскі» (кам. маёр Дародных), Жабінкаўскі раён (БССР), 23.6.1941; атрад пад кам. В. Каржа, Пінск (БССР), 26.6.1941 і інш.
Першае паведамленне Савінфармбюро аб баявых дзеяннях партызанаў было агучана 5.7.1941.
Кіраўніцтва
Камуністычная партыя паспяшалася ўзяць партызанскую барацьбу, якая пачала складвацца стыхійна, пад свой кантроль[1]. Так, у дырэктыве СНК СССР і ЦК УКП(б) (29.6.1941) да партыйных органаў была пастаўлена задача арганізацыі партызанскіх атрадаў і дыверсійных груп. Публічна агучаная прамова І. В. Сталіна (3.7.1941) заклікала да «усенароднага супраціўлення ворагу». Пастанова ЦК УКП(б) «Аб арганізацыі барацьбы ў тыле германскіх войск» (18.7.1941) патрабавала, каб партызанскі рух фарміраваўся не толькі з партыйных актывістаў, але і наогул з усяго насельніцтва акупаваных тэрыторый.
Адзначаецца, што значэнне прамовы Сталіна было не толькі ў прадвызначэнні савецкай палітыкі, але і ў тым, што ва ўмовах тагачаснай жорсткай рэгламентаванасці грамадства прамова давала свайго роду дазвол на самастойныя дзеянні, пазбаўляла ад страху за выяўленую ініцыятыву, і многіх заахвоціла застацца ў нямецкім тыле і ўступіць у партызанскую барацьбу[2].
Апроч ЦК УКП(б), непасрэдна пытаннямі арганізацыі партызанскага руху ў пачатку вайны займаліся Галоўнае палітупраўленне Чырвонай Арміі, НКУС, ГРУ.
Колькасць
У канцы 1941 на ўсёй акупаванай тэрыторыі СССР дзейнічалі 2 тыс. партызанскіх атрадаў (да 90 тыс. байцоў)[3].
У канцы 1943 колькасць партызанскіх сіл складала: у Беларусі — 122 тыс.ч. (апроч іх, амаль 30,8 тыс.ч. перайшлі на савецкі бок фронту пры прасоўванні лініі фронту, Гл. таксама: Савецкі партызанскі рух у Беларусі 1941-1944#Колькасць, ва Украіне — 43,5 тыс.ч. (апроч іх, амаль 15 тыс.ч. перайшлі на савецкі бок фронту пры прасоўванні лініі фронту), у Ленінградскай вобласці — 35 тыс.ч., у Калінінскай вобласці — 14 тыс.ч.[4].