Пафлагонія: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Frantishak (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
Frantishak (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
||
| Радок 11: | Радок 11: | ||
У [[Еўропа|еўрапейскіх]] [[геаграфія|геаграфічных]] сачыненнях назва Пафлагоніі традыцыйна выкарыстоўвалася да пачатку [[XX стагоддзе|XX]] ст. |
У [[Еўропа|еўрапейскіх]] [[геаграфія|геаграфічных]] сачыненнях назва Пафлагоніі традыцыйна выкарыстоўвалася да пачатку [[XX стагоддзе|XX]] ст. |
||
{{зноскі}} |
|||
[[Катэгорыя:Гістарычныя вобласці Малай Азіі]] |
[[Катэгорыя:Гістарычныя вобласці Малай Азіі]] |
||
Версія ад 01:01, 19 сакавіка 2013
Пафлагонія (стар.-грэч.: Παφλαγονία) — старажытная гістарычная вобласць на поўначы Малой Азіі.
Геаграфія
Гамер у апісанні энетаў, першасных насельнікаў Пафлагоніі, кажа, што яны — "племя народаў, якія жывуць ў Кіторы, Сесамі, каля ракі Парфенія, Кромны, Эгіяла, гары Эрыфін" [1]. Страбон вызначаў ўсходнюю мяжу Пафлагоніі ракою Галіс, адкуль пачыналася Кападокія. На поўдні мяжа праходзіла з Фрыгіяй, на захадзе — з Віфініяй. На поўначы Пафлагонія межавала з Чорным морам[2]. Такім чынам, гэта вобласць займала частку тэрыторыі сучасных паўднёвага Прычарнамор'я і Анатоліі.
Гісторыя
Згодна старажытнагрэчаскай міфалогіі, назва Пафлагоніі паходзіць ад імя Пафлагона, унука Лікаона. Гамер у "Іліядзе" ўзгадвае, што элінскаму насельніцтву Пафлагоніі папярэднічалі энеты, якія на чале свайго мужнага правадыра Пілемена падтрымалі траянцаў у вайне з ахейцамі.
У VII ст. да н. э. Пафлагонія была каланізавана элінамі-іанійцамі. Найбольш багатай калоніяй лічыўся горад Сіноп. Герадот узгадваў пафлаганійцаў як саюзнікаў або падданых персаў ў вайне з Грэцыяй. Але пасля грэка-персідскіх войн Пафлагонія фактычна стала незалежнай. У III ст. да н. э. гэта вобласць была уключана ў склад Пантыйскай дзяржавы, а ў I ст. н. э. у склад Рымскай ісперыі.
У еўрапейскіх геаграфічных сачыненнях назва Пафлагоніі традыцыйна выкарыстоўвалася да пачатку XX ст.