Гомаэратызм: Розніца паміж версіямі

Партал: ЛГБТ
	Радужны сцяг
ЛГБТ
	Гомасексуальнасць; Бісексуальнасць; Гендар · Трансгендарнасць
Гісторыя ЛГБТ
	Розныя гістарычныя эпохі ; ЛГБТ-арганізацыі ; ЛГБТ-правы
Культура
	ЛГБТ-супольнасць · Камінг-аўт; Гомасексуальнасць і рэлігія; Квір-даследаванні; Гей-квартал · Гейдар · Гей- гімн; Сімволіка · Гей-парад · СМІ; Травесці · Гей-гульні · Гей-турызм
Заканадаўства
	Аднаполыя шлюбы і саюзы; Усынаўленне; Прапаганда гамафобіі; Крымінальнае праследаванне; Педэрастыя
Катэгорыі
	Гэта панэль: глядзець; размовы; правіць;

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 21:57, 6 ліпеня 2013

Гомаэратызм — рэпрэзентацыя аднаполых адносін і гомасексуальнага жадання ў мастацтве, першым чынам у выяўленчым мастацтве і літаратуры^[1].

Па меркаванні найноўшых даследчыкаў, канон гомаэратычнага быў закладзены, першым чынам, літаратурай і мастацтвам Старажытнай Грэцыі і Рыма, якія паслужылі затым асновай для мастацтва Эпохі Адраджэння, якое кадзіравала больш-менш адкрытыя выявы гомаэротыкі выкарыстаннем найбольш вядомых класічных сюжэтаў, якія мелі на ўвазе аднаполае каханне (Юпітэр і Ганімед, Аляксандр Македонскі і Гефестыён, Адрыян і Антыной і г. д.), а таксама жанраў, якія ў найбольшай ступені асацыяваліся з гэтай тэматыкай (у паэзіі, у прыватнасці, — элегіі і пастаралі)^[2]. У далейшым круг сюжэтаў, уцягнутых у арбіту гомаэратычных асацыяцый, пашыраўся: у прыватнасці, з гомаэротыкай стаў звязвацца вобраз Святога Себасцьяна — як адзначае І. С. Кон, «мастакі Адраджэння (Гвіда Рэні, Перуджына, Бацічэлі, Антоніа дзі Месіна, Караваджа і інш.) зрабілі яго далікатным жаноцкім юнаком, амаль хлопчыкам, што давала багатую ежу гомаэратычнаму ўяўленню»^[3]. У вострым перажыванні гомаэратызму карціны Рэні прызнаваўся, у прыватнасці, Юкіа Місіма ў кнізе «Споведзь маскі», заўважаючы пры гэтым, што «Магнус Хіршфельд змяшчае выяву святога Себасцьяна на першае месца сярод усіх твораў скульптуры і жывапісу, якія карыстаюцца асаблівым прыхільнасцю гомасексуалістаў»^[4], а Сальвадор Далі склаў паэму «Святы Себасцьян» і прысвяціў яе Федэрыка Гарсіа Лорцы, якому, як адзначаюць сучасныя даследчыкі, «вобраз святога Себасцьяна быў блізкі ў сувязі з яго гомасексуальнасцю»^[5].

Зноскі

↑ Існуе і іншая традыцыя ўжывання тэрміна — у значэнні эратычнай цягі паміж людзьмі аднаго полу (у адрозненне ад гомасексуальнасці, якая разумеецца як уласцівасць асобы, якая мее такую цяга): гл., напрыклад, Timothy F. Murphy. Gay Science: The Ethics of Sexual Orientation Research. — Columbia University Press, 1999. (рэцэнзія ў International Gay and Lesbian Review)
↑ Stephen Guy-Bray. Homoerotic space: The poetics of loss in Renaissance literature — University of Toronto Press, 2002. — P. 4. (англ.)
↑ И. С. Кон. Лунный свет на заре: Лики и маски однополой любви. — М., Олимп, АСТ, 1998. — Стр. 393.
↑ Ю. Мисима. Исповедь маски / Перевод Григория Чхартишвили. — СПб., Северо-Запад, 1994. — С. 33.
↑ Александр Петряков. Дали — литератор // «Звезда», № 5, 2004.

[1] Існуе і іншая традыцыя ўжывання тэрміна — у значэнні эратычнай цягі паміж людзьмі аднаго полу (у адрозненне ад гомасексуальнасці, якая разумеецца як уласцівасць асобы, якая мее такую цяга): гл., напрыклад, Timothy F. Murphy. Gay Science: The Ethics of Sexual Orientation Research. — Columbia University Press, 1999. (рэцэнзія ў International Gay and Lesbian Review)

[2] Stephen Guy-Bray. Homoerotic space: The poetics of loss in Renaissance literature — University of Toronto Press, 2002. — P. 4. (англ.)

[3] И. С. Кон. Лунный свет на заре: Лики и маски однополой любви. — М., Олимп, АСТ, 1998. — Стр. 393.

[4] Ю. Мисима. Исповедь маски / Перевод Григория Чхартишвили. — СПб., Северо-Запад, 1994. — С. 33.

[5] Александр Петряков. Дали — литератор // «Звезда», № 5, 2004.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Радок 2: / Радок 2: @@
 '''Гомаэратызм''' — рэпрэзентацыя [[гомасексуальнасць|аднаполых адносін і гомасексуальнага жадання]] ў [[мастацтва|мастацтве]], першым чынам у [[выяўленчае мастацтва|выяўленчым мастацтве]] і [[літаратура|літаратуры]]<ref>Існуе і іншая традыцыя ўжывання тэрміна — у значэнні эратычнай цягі паміж людзьмі аднаго полу (у адрозненне ад гомасексуальнасці, якая разумеецца як уласцівасць асобы, якая мее такую цяга): гл., напрыклад, Timothy F. Murphy. Gay Science: The Ethics of Sexual Orientation Research. — Columbia University Press, 1999. ([http://gaybookreviews.info/review/2758/880 рэцэнзія ў International Gay and Lesbian Review])</ref>.
 [[Выява:Sebastian Reni Musei Capitolini PC145.jpg|thumb|left|Гвіда Рэні. Святы Себасцьян]]
-Па меркаванні найноўшых даследчыкаў, канон гомаэратычнага быў закладзены, першым чынам, літаратурай і мастацтвам [[Старажытная Грэцыя|Старажытнай Грэцыі]] і [[Старажытны Рым|Рыма]], якія паслужылі затым асновай для мастацтва [[Эпоха Адраджэння|Эпохі Адраджэння]], якое кадзіравала больш-менш адкрытыя выявы гомаэротыкі выкарыстаннем найбольш вядомых класічных сюжэтаў, якія мелі на ўвазе аднаполае каханне ([[Юпітэр, міфалогія|Юпітэр]] і [[Ганімед]], [[Аляксандр Македонскі]] і [[Гефестыён, военачальнік|Гефестыён]], [[Адрыян]] і [[Антыной]] і г. д.), а таксама [[жанр]]аў, якія ў найбольшай ступені асацыяваліся з гэтай тэматыкай (у паэзіі, у прыватнасці, — [[элегія|элегіі]] і [[пастараль|пастаралі]])<ref>[http://books.google.ru/books?id=VD_3e-PcMWoC Stephen Guy-Bray. Homoerotic space: The poetics of loss in Renaissance literature] — University of Toronto Press, 2002. — P. 4. {{ref-en}}</ref>. У далейшым круг сюжэтаў, уцягнутых у арбіту гомаэратычных асацыяцый, пашыраўся: у прыватнасці, з гомаэротыкай стаў звязвацца вобраз [[Святы Себасцьян|Святога Себасцьяна]] — як адзначае [[Ігар Сямёнавіч Кон|І. С. Кон]], «мастакі Адраджэння ([[Гвіда Рэні]], [[Перуджына]], [[Бацічэлі]], [[Антоніа дзі Месіна]], [[Караваджа]] і інш.) зрабілі яго далікатным жаноцкім юнаком, амаль хлопчыкам, што давала багатую ежу гомаэратычнаму ўяўленню»<ref>И. С. Кон. Лунный свет на заре: Лики и маски однополой любви. — М., Олимп, АСТ, 1998. — Стр. 393.</ref>. У вострым перажыванні гомаэратызму карціны Рэні прызнаваўся, у прыватнасці, [[Юкіа Місіма]] ў кнізе «[[Споведзь маскі]]», заўважаючы пры гэтым, што «[[Магнус Хіршфельд]] змяшчае выяву святога Себасцьяна на першае месца сярод усіх твораў скульптуры і жывапісу, якія карыстаюцца асаблівым прыхільнасцю гамасексуалістаў»<ref>[http://lib.ru/INPROZ/MISIMA/maska.txt Ю. Мисима. Исповедь маски] / Перевод [[Григорий Чхартишвили|Григория Чхартишвили]]. — СПб., Северо-Запад, 1994. — С. 33.</ref>, а [[Сальвадор Далі]] склаў паэму «Святы Себасцьян» і прысвяціў яе [[Федэрыка Гарсіа Лорка|Федэрыка Гарсіа Лорцы]], якому, як адзначаюць сучасныя даследчыкі, «вобраз святога Себасцьяна быў блізкі ў сувязі з яго гомасексуальнасцю»<ref>[http://magazines.russ.ru/zvezda/2004/5/petr16.html Александр Петряков. Дали — литератор] // «Звезда», № 5, 2004.</ref>.
+Па меркаванні найноўшых даследчыкаў, канон гомаэратычнага быў закладзены, першым чынам, літаратурай і мастацтвам [[Старажытная Грэцыя|Старажытнай Грэцыі]] і [[Старажытны Рым|Рыма]], якія паслужылі затым асновай для мастацтва [[Эпоха Адраджэння|Эпохі Адраджэння]], якое кадзіравала больш-менш адкрытыя выявы гомаэротыкі выкарыстаннем найбольш вядомых класічных сюжэтаў, якія мелі на ўвазе аднаполае каханне ([[Юпітэр, міфалогія|Юпітэр]] і [[Ганімед]], [[Аляксандр Македонскі]] і [[Гефестыён, военачальнік|Гефестыён]], [[Адрыян]] і [[Антыной]] і г. д.), а таксама [[жанр]]аў, якія ў найбольшай ступені асацыяваліся з гэтай тэматыкай (у паэзіі, у прыватнасці, — [[элегія|элегіі]] і [[пастараль|пастаралі]])<ref>[http://books.google.ru/books?id=VD_3e-PcMWoC Stephen Guy-Bray. Homoerotic space: The poetics of loss in Renaissance literature] — University of Toronto Press, 2002. — P. 4. {{ref-en}}</ref>. У далейшым круг сюжэтаў, уцягнутых у арбіту гомаэратычных асацыяцый, пашыраўся: у прыватнасці, з гомаэротыкай стаў звязвацца вобраз [[Святы Себасцьян|Святога Себасцьяна]] — як адзначае [[Ігар Сямёнавіч Кон|І. С. Кон]], «мастакі Адраджэння ([[Гвіда Рэні]], [[Перуджына]], [[Бацічэлі]], [[Антоніа дзі Месіна]], [[Караваджа]] і інш.) зрабілі яго далікатным жаноцкім юнаком, амаль хлопчыкам, што давала багатую ежу гомаэратычнаму ўяўленню»<ref>И. С. Кон. Лунный свет на заре: Лики и маски однополой любви. — М., Олимп, АСТ, 1998. — Стр. 393.</ref>. У вострым перажыванні гомаэратызму карціны Рэні прызнаваўся, у прыватнасці, [[Юкіа Місіма]] ў кнізе «[[Споведзь маскі]]», заўважаючы пры гэтым, што «[[Магнус Хіршфельд]] змяшчае выяву святога Себасцьяна на першае месца сярод усіх твораў скульптуры і жывапісу, якія карыстаюцца асаблівым прыхільнасцю гомасексуалістаў»<ref>[http://lib.ru/INPROZ/MISIMA/maska.txt Ю. Мисима. Исповедь маски] / Перевод [[Григорий Чхартишвили|Григория Чхартишвили]]. — СПб., Северо-Запад, 1994. — С. 33.</ref>, а [[Сальвадор Далі]] склаў паэму «Святы Себасцьян» і прысвяціў яе [[Федэрыка Гарсіа Лорка|Федэрыка Гарсіа Лорцы]], якому, як адзначаюць сучасныя даследчыкі, «вобраз святога Себасцьяна быў блізкі ў сувязі з яго гомасексуальнасцю»<ref>[http://magazines.russ.ru/zvezda/2004/5/petr16.html Александр Петряков. Дали — литератор] // «Звезда», № 5, 2004.</ref>.
 {{зноскі}}