Статыстычная механіка - раздзел статыстычнай фізікі, які вывучае метадамі тэорыі верагоднасцяў паводзіны сістэм (адвольнага) канчатковага ліку часціц. Колькасць часціц з'яўляецца адвольным канчатковым натуральным лікам. Упершыню класічную статыстычную механіку адной часціцы разгледзеў Макс Борн ў 1955 годзе [1][2].
Статыстычная дынаміка сістэмы палёў выходзіць за рамкі статыстычнай механікі і ставіцца да статыстычнай тэорыі поля. Тым самым статыстычная фізіка фактычна дзеліцца на статыстычную механіку і статыстычную тэорыю поля. Статыстычную механіку звычайна дзеляць на раўнаважную і нераўнаважную. Паслядоўная пабудова раўнаважнай статыстычнай механікі было рэалізавана Дж. У. Гібсам ў 1902 году [3], а паслядоўная пабудова нераўнаважнай статыстычнай механікі было выканана Н. Н. Багалюбавым ў 1946 годзе [4]. Пры апісанні сістэм у рамках статыстычнай механікі выкарыстоўваецца паняцце сярэдняга па ансамблі. Асноўнымі ўраўннннямі статыстычнай механікі з'яўляюцца ўраўненні Ліўвіля і ланцужок ўраўненняў Багалюбава.
