Гвіда Гвініцэлі: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Новая старонка: ''''Гвіда Гвініцэлі''' ({{lang-it|Guido Guinizelli dei Principi}}; каля 1230-1276) — найбуйнейшы з паэтаў Італіі да...' |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
{{Пісьменнік |
|||
|Імя = Гвідо Гвініцэлі |
|||
|Арыгінал імя = Guido Guinizelli dei Principi |
|||
|Выява = |
|||
|Апісанне выявы = |
|||
|Дата нараджэння = 1230 |
|||
|Месца нараджэння = |
|||
|Дата смерці = 1276 |
|||
|Месца смерці = |
|||
|Грамадзянства = {{Італія}} [[Італія]] |
|||
|Род дзейнасці = паэт |
|||
|Гады актыўнасці = |
|||
|Кірунак = «[[dolce stil nuovo]]» <br /> «салодкі новы стыль» |
|||
|Жанр = |
|||
|Мова твораў = |
|||
|Вікісховішча = |
|||
|Вікікрыніца = |
|||
}} |
|||
'''Гвіда Гвініцэлі''' ({{lang-it|Guido Guinizelli dei Principi}}; каля 1230-1276) — найбуйнейшы з [[паэт]]аў Італіі да [[Дантэ]] і непасрэдны настаўнік Дантэ ў лірыцы. |
'''Гвіда Гвініцэлі''' ({{lang-it|Guido Guinizelli dei Principi}}; каля 1230-1276) — найбуйнейшы з [[паэт]]аў Італіі да [[Дантэ]] і непасрэдны настаўнік Дантэ ў лірыцы. |
||
Радок 4: | Радок 22: | ||
Паходзіў з [[Балоння|Балонні]] са старажытнай знакамітай сям'і. Памёр у выгнанні. Да нас дайшла толькі нязначная колькасць твораў Гвініцэлі (канцон і санетаў), але гэтыя творы лічацца першымі ўзорамі арыгінальнай італьянскай паэзіі. Да Гвініцэлі італьянская паэзія, «сіцылійская школа», наследвала творы правансальскіх трубадураў; Гвініцэлі спалучыў у сваёй творчасці, з аднаго боку, філасофскія і спірытуалістычныя элементы (канцоны), успрынятыя Дантэ ад Гвініцэлі, а з другога - паэтычны рэалізм (некаторыя санеты Гвініцэлі - рэальныя малюнкі, незвычайныя для яго папярэднікаў). Школа Гвініцэлі, так званая «Балонская», з'яўлялася першым носьбітам «[[dolce stil nuovo]]» - «салодкага новага стылю». |
Паходзіў з [[Балоння|Балонні]] са старажытнай знакамітай сям'і. Памёр у выгнанні. Да нас дайшла толькі нязначная колькасць твораў Гвініцэлі (канцон і санетаў), але гэтыя творы лічацца першымі ўзорамі арыгінальнай італьянскай паэзіі. Да Гвініцэлі італьянская паэзія, «сіцылійская школа», наследвала творы правансальскіх трубадураў; Гвініцэлі спалучыў у сваёй творчасці, з аднаго боку, філасофскія і спірытуалістычныя элементы (канцоны), успрынятыя Дантэ ад Гвініцэлі, а з другога - паэтычны рэалізм (некаторыя санеты Гвініцэлі - рэальныя малюнкі, незвычайныя для яго папярэднікаў). Школа Гвініцэлі, так званая «Балонская», з'яўлялася першым носьбітам «[[dolce stil nuovo]]» - «салодкага новага стылю». |
||
== Бібліяграфія == |
|||
* Salvadori Giulio. Guido Guinizelli. [[1893]]. |
|||
* Vossler Karl. Guido Guinizelli. [[1904]]. |
|||
[[Катэгорыя:Італьянскамоўныя паэты]] |
|||
[[Катэгорыя:Паэты Італіі]] |
|||
[[Катэгорыя:Паэты XIII стагоддзя]] |
|||
{{DEFAULTSORT:Гвініцэлі}} |
{{DEFAULTSORT:Гвініцэлі}} |
Версія ад 10:15, 22 ліпеня 2013
Гвідо Гвініцэлі | |
---|---|
Guido Guinizelli dei Principi | |
Асабістыя звесткі | |
Дата нараджэння | 1230 |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 1276 |
Месца смерці | |
Грамадзянства | Італія |
Альма-матар | |
Прафесійная дзейнасць | |
Род дзейнасці | паэт |
Кірунак |
«dolce stil nuovo» «салодкі новы стыль» |
Гвіда Гвініцэлі (італ.: Guido Guinizelli dei Principi; каля 1230-1276) — найбуйнейшы з паэтаў Італіі да Дантэ і непасрэдны настаўнік Дантэ ў лірыцы.
Біяграфія
Паходзіў з Балонні са старажытнай знакамітай сям'і. Памёр у выгнанні. Да нас дайшла толькі нязначная колькасць твораў Гвініцэлі (канцон і санетаў), але гэтыя творы лічацца першымі ўзорамі арыгінальнай італьянскай паэзіі. Да Гвініцэлі італьянская паэзія, «сіцылійская школа», наследвала творы правансальскіх трубадураў; Гвініцэлі спалучыў у сваёй творчасці, з аднаго боку, філасофскія і спірытуалістычныя элементы (канцоны), успрынятыя Дантэ ад Гвініцэлі, а з другога - паэтычны рэалізм (некаторыя санеты Гвініцэлі - рэальныя малюнкі, незвычайныя для яго папярэднікаў). Школа Гвініцэлі, так званая «Балонская», з'яўлялася першым носьбітам «dolce stil nuovo» - «салодкага новага стылю».
Бібліяграфія
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 15 снежня 2014.