Джота дзі Бандонэ: Розніца паміж версіямі

Джота
Джота
	італ.: Giotto di Bondone
	; Статуя Джота ў Фларэнцыі
Імя пры нараджэнні	Джота дзі Бандонэ
Дата нараджэння	1266 ці 1267
Месца нараджэння	Коле-ды-Веспіньяна(?), Італія
Дата смерці	8 студзеня 1337
Месца смерці
Грамадзянства	Фларэнційская рэспубліка;
Бацька	Bondone[d]
Род дзейнасці	мастак, архітэктар, скульптар, мастак-манументаліст, дызайнер
Жанр	рэлігійнае мастацтва[d], алегорыя[d] і міфалагічны жывапіс[d]
Мастацкі кірунак	Протарэнесанс і готыка
Уплыў	Чымабуэ
Уплыў на	Тадэа Гадзі, Бернарда Дадзі, Puccio Capanna[d], Ottaviano da Faenza[d], Pace di Bartolo[d], Guglielmo da Forli[d], П'етра Ларанцэці, Stefano Fiorentino[d], Сімонэ Марціні, П'етра Каваліні, Giovanni Baronzio[d], Parente di Giotto[d], Maestro delle Vele[d] і Maestro Espressionista di Santa Chiara[d]
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 13:14, 16 сакавіка 2014

Джота дзі Бандонэ, Джота (італ.: Giotto di Bondone; 1266 або 1267, Коле-ды-Веспіньяна(?), Італія — 8 студзеня 1337) — італьянскі жывапісец, прадстаўнік Протарэнесансу.

Біяграфія

Нарадзіўся каля 1267 года меркавана недалёка ад мястэчка Вік'ё, размешчанага на ўсход ад Фларэнцыі, у вёсцы Кале ды Веспіньяна. Ёсць і іншыя здагадкі аб даце нараджэння Джота аж да 1275 года. Вазары сцвярджаў, што Джота нарадзіўся ў 1276 годзе. Але найбольш верагодна, што мастак памёр у 1337 (паводле Антоніа Пучы (англ.) (бел.) ва ўзросце сямідзесяці гадоў. Бацька будучага мастака насіў імя Бандоне (пам. 1311/1313) і быў селянінам. Пазней Джота набыў у Веспіньяна землі і дамы. Па іншай версіі Джота нарадзіўся ў Фларэнцыі, у прыходзе царквы Санта-Марыя-Навэла (руск.) (бел., у квартале Святога Панкрата. Неаднаразова ў фларэнтыйскіх дакументах мастак згадваецца як del popolo di Santa Maria Novella. Яго ж бацька, па гэтай версіі, быў кавалём. Імя Джота, магчыма, скарачэнне ад Анджыялота альбо Амбраджота.

Вучыўся, магчыма, у майстэрні Чымабуэ. Працаваў пераважна ў Падуі і Фларэнцыі.

Па словах жа Вазары, Чымабуэ і Джота разам працавалі над фрэскавымі роспісамі ў царкве Сан-Франчэска (руск.) (бел., у Асізі, і другі перасягнуў першага.

У адным з дакументаў 1301 года Джота названы ўладальнікам дома ў Фларэнцыі. Да гэтага часу Джота ужо ўступіў у шлюб. Імя жонкі — Чыута ды Лапа дэль Пела. У іх было восем дзяцей, адзін з сыноў стаў жывапісцам.

Творчасць

3 імем Джота звязаны паварот у развіцці італьянскага жывапісу, яго разрыў з сярэдневяковымі канонамі і традыцыямі італа-візантыйскага мастацтва XIII ст. Знаёмства з познаантычным жывапісам і творамі П'етра Каваліні вызначыла далейшае развіццё творчасці Джота.

У 1304-06 г. ён стварыў вядомыя размалёўкі капэлы дэль Арэна (Скравеньі)^?! у Падуі. Размешчаныя на сценах капэлы ў тры ярусы размалёўкі перадаюць гісторыю жыцця Марыі і Хрыста ў выглядзе шэрагу драматычных эпізодаў. Захаванне ў кожнай кампазіцыі адзінства часу і месца, энергічная пабудова аб'ёмаў і прасторы, прастата сітуацый і пластычная выразнасць жэстаў, светлы, святочны каларыт робяць размалёўкі ввдатным творам протарэнесансавага жывапісу Італіі.

Капліца дэль Арэна ўяўляе сабой прамавугольнае ў плане памяшканне, перакрытае цыліндрычным скляпеннем, яе гладкія сцены пазбаўлены архітэктурных чляненняў. Джота звяртаецца да абрамлення кампазіцый арнаментаванымі бардзюрамі, што надае ім выгляд старонак вялікай кнігі з мініяцюрамі. Суадносныя, але незалежныя адзін ад аднаго сюжэты пакрываюць усе сцены будынка.

Цыкл пачынаецца з «Выгнання Іакіма з храма (польск.) (бел.» — падзеі, звязанай з нараджэннем Марыі. Затым паказаны эпізоды з жыцця Багародзіцы і Хрыста. Завяршаецца цыкл «Сашэсцем Святога Духа (польск.) (бел.», што сімвалізуе ролю царквы ў распаўсюджанні Свяшчэннага Пісання. Над уваходам размешчана фрэска «Страшны суд (польск.) (бел.», на супрацьлеглым баку — «Дабравешчанне (польск.) (бел.». На сценах з правага і левага бакоў выявы ідуць у тры ярусы. Евангельскія сюжэты трактуюцца ў іх як рэальныя падзеі, увасабляючы сапраўдныя пачуцці людзей. Сакральнае адыходзіць на другі план, бо перад мастаком стаіць задача паказаць звычайнае жыццё ва ўсім багацці яго праяўленняў: дабрыня і спагада, высакародства і пакорлівасць, смутак і адчай, пакуты, гнеў, здрада.

Вылучаюцца фрэскі «Вяртанне Іакіма да пастухоў (польск.) (бел.», «Уцёкі ў Егіпет^?!», «Сустрэча Марыі і Лізаветы (польск.) (бел.», «Уваскрашэнне Лазара (польск.) (бел.», «Бічаванне Хрыста (польск.) (бел.». У рухах, дзеяннях, выразах твару герояў няма і намёку на містычнасць, цуд, ірацыянальнасць, яны страчваюць гістарычную манументальнасць, што пацвярджае адыход мастака ад традыцый сярэдневякоўя. I хаця фігуры ў сцэнах падаюцца на пярэднім плане, а ўсе падзеі адбываюцца быццам бы на вачах гледача, Джота, безумоўна, аперыруе ўжо новымі, рэнесанснымі паняццямі і катэгорыямі. У гэтым сэнсе паказальныя кампазіцыі «Аплакванне Хрыста (польск.) (бел.» і «Пацалунак Іуды (руск.) (бел.». Супрацьпастаўляючы высакародны і ўзвышаны профіль Хрыста з брыдкім, нават агідным профілем Іуды, мастак дабіваецца глыбіні перадачы ўнутранай псіхалагічнай напружанасці, якая стане здабыткам майстроў Адраджэння. У фрэсцы «Аплакванне Хрыста» фігура святога Іаана вылучаецца пластычнай завершанасцю. Галава і рукі святога проціпастаўляюцца аб'ёму цела. Спадаючыя складкі плашча падкрэсліваюць, але не паўтараюць жэст адчаю шырока раскінутых і адведзеных назад рук. Настрой жалю і пакорлівасці знаходзіць вышэйшае ўвасабленне ў звернутым да Хрыста твары, у напружаным позірку святога.

Нараджэнне Маці Боскай
Бегства ў Егіпет
Пацалунак Іуды
Аплакванне Хрыста

Аплакванне Хрыста

У пачатку XIV стагоддзя Джота дзі Бандоне выканаў размалёўкі (італ.) (бел. ў царкве Бадзія (1300-02, Фларэнцыя), а таксама некалькі алтарных абразоў, сярод якіх найбольш вядомы «Мадонна Аньісанці (польск.) (бел.» (1310-20, Фларэнцыя). У размалёўках капэл Перуцы^?! (каля 1320) і Бардзі (руск.) (бел. (1320-25) у фларэнційскай царкве Санта-Крочэ дасягнуў арганічнай сувязі з архітэктурай, стрыманасці каларыту і манументальнасці вобразаў.

Тут Джота дэманструе новы ўзровень майстэрства. У роспісах расказваецца аб святым Францыску (капліца Бардзі), Іаане Хрысціцелю і Іаане Евангелісту (капліца Перуцы). Нават няўдалыя абнаўленні і рэстаўрацыі (асабліва ў XIX ст.) не скажаюць яснасці і гарманічнасці вобразаў, пластычнай дасканаласці выяў. У адрозненне ад падуанскага цыкла ў выявах капліцы Перуцы архітэктурная пластыка адыгрывае дамінуючую ролю. Яна ўтварае вялікія прасторы вакол фігур або парознаму асветленыя фоны. Каларыт фрэсак мяккі, а размешчаныя на плоскасці групы фігур акрэслены свабоднай гульнёй святлоценявых пераходаў. Сцэны з паданняў аб святым Францыску ў капліцы Бардзі атрымалі велічную і спакойную трактоўку. Архітэктура адступае на другі план, пераўтвараючыся ў фон, абрамленне прасторы, у якой існуюць чалавечыя пачуцці.

Фрагмент роспісу капэлы Бардзі
Фрагмент роспісу капэлы Перуцы

Званніца сабора Санта-Марыя дэль Ф'ёрэ ў Фларэнцыі

Інтэлектуальны характар пошукаў Джота тлумачыцца яго цікавасцю да іншых мастацтваў. Гэта заклала асновы фундаментальнага для эпохі Адраджэння паняцця ўніверсальнасці. Майстар працаваў не толькі як жывапісец, але і як архітэктар, скульптар. Па яго праекце была пабудавана кампаніла (званіца) фларэнційскага сабора Санта-Марыя дэль Ф'ёрэ (будаўніцтвава пачата ў 1334). Аднак дасягненні Джота ў жывапісе пераўзыходзяць астатнія.

Літаратура

Лазука, Б. Гісторыя сусветнага мастацтва. Ад старажытных часоў па XVI стагоддзе / Б. А. Лазука. — Мн.: Беларусь, 2010. ISBN 978-985-01-0894-4
Previtali, G. Giotto e la sua bottega. Milano. 1967.

Шаблон:Link GA

[_5be367bb4f820508-1] а ^б ^в https://rkd.nl/explore/artists/31840

[_f550269716777906-2] а ^б https://www.britannica.com/biography/Giotto-di-Bondone

[_ac98b321c5efe0fe-3] ttps://medium.com/@danielledemoraes21/cimabue-il-maestro-di-giotto-5efed21bfc28

[_4c498aea4584ff14-4] ttps://www.britannica.com/biography/Bernardo-Daddi

[_489b6b6c4e21c212-5] ttps://www.treccani.it/enciclopedia/guglielmo-da-forli_%28Dizionario-Biografico%29/

[_3bc95512a04bc70c-6] ttps://www.treccani.it/enciclopedia/pietro-lorenzetti_%28Enciclopedia-dell%27-Arte-Medievale%29/

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

@@ Радок 37: / Радок 37: @@
 == Творчасць ==
-[[Файл:Madonna col Bambino (Giotto)|250px|міні|{{нп3|Мадонна з дзіцем, Джота|Мадонна з дзіцем|it|Madonna col Bambino (Giotto)}}. 1325—1330. [[Нацыянальная галерэя мастацтва]], [[Горад Вашынгтон|Вашынгтон]]]]
+[[Файл:Giotto di Bondone 086.jpg|250px|міні|{{нп3|Мадонна з дзіцем, Джота|Мадонна з дзіцем|it|Madonna col Bambino (Giotto)}}. 1325—1330. [[Нацыянальная галерэя мастацтва]], [[Горад Вашынгтон|Вашынгтон]]]]
 імем Джота звязаны паварот у развіцці італьянскага жывапісу, яго разрыў з сярэдневяковымі канонамі і традыцыямі італа-візантыйскага мастацтва XIII ст. Знаёмства з познаантычным жывапісам і творамі [[П'етра Каваліні]] вызначыла далейшае развіццё творчасці Джота.