Георгій Васілевіч Штыхаў

Георгій Васілевіч Штыхаў
Дата нараджэння	14 чэрвеня 1927(1927-06-14) (96 гадоў)
Месца нараджэння	Старая Беліца, Старабеліцкі сельсавет, Уваравіцкі раён, Гомельская акруга, БССР, СССР
Дата смерці	2 сакавіка 2018(2018-03-02) (90 гадоў)
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	археолаг, гісторык, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	гісторыя, археалогія
Месца працы	Інстытут гісторыі НАН Беларусі
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт
Прэміі
Цытаты ў Вікіцытатніку

Георгій Васілевіч ШТЫХАЎ (14 ліпеня 1927, в. Старая Беліца, Гомельскі раён) — беларускі археолаг і гісторык. Доктар гістарычных навук (1983), прафесар (1989).

Нарадзіўся ў сям'і служачых. Працаваў настаўнікам у школах Гродзенскай і Гомельскай вобл. (1956—1959). Скончыў гістарычны факультэт БДУ (1956). Вучыўся ў аспірантуры Інстытута гісторыі АН БССР (1959—1962), на фарміраванне гістарычнага светапогляду Г. Штыхава значна паўплывалі У. М. Ігнатоўскі і А. Р. Мітрафанаў. Малодшы навуковы супрацоўнік, старшы навуковы супрацоўнік, загадчык сектара, загадчык аддзела археалогіі і гісторыі Полацкай зямлі Інстытута гісторыі АН БССР (1962—2000). У 1965 абараніў кандыдацкую дысертацыю «Древний Полоцк (IX—XIII вв.)» (навук. кіраўн. — В. Р. Тарасенка). З 1982 ўзначальвае пастаянную камісію па археалагічным даследаванні старажытнага Мінска. У 1983 абараніў доктарскую дысертацыю «Города Полоцкой земли (IX—XIII вв.)». Прафесар (1987). З 2000 — галоўны навуковы супрацоўнік аддзела археалогіі сярэднявечнага перыяду Інстытута гісторыі НАН Беларусі. Навуковыя зацікаўленні: археалогія і гісторыя Беларусі VI—XIII ст., гісторыя і археалогія Полацкай землі, вытокі беларускай народнасці. Вывучае гарады Полацкай зямлі і курганныя могільнікі ранняга Сярэднявечча паўночнай і цэнтральнай Беларусі. Кіраваў экспедыцыямі па вывучэнні Полацка, Заслаўя, Віцебска, Барысава, Лукомля, Лагойска, Копысі, а таксама, у 2006 годзе праводзіў раскопкіархеалагичнага помніка Баронікі — гарадзішча каля в. Баронікі Віцебскага раёна, якое знаходзіцца на паўночна—ўсходняй ускраіне вёскі, на левым беразе р. Лучоса.

Падрыхтаваў 2 доктараў і 19 кандыдатаў навук. Узначальваў Беларускую асацыяцыю ахвяр палітычных рэпрэсій (1992—1994).

Лаурэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі (1990).

Аўтар больш за 490 прац.

Асноўныя публікацыі

• Археологическая карта Беларуси. — Вып. 2. — Мн., 1971;
• Ажываюць сівыя стагоддзі. — Мн., 1974;
• Древний Полоцк: IX—XIII вв. — Мн., 1975;
• Города Полоцкой земли (IX—XIII вв.). — Мн., 1978;
• Крывічы: Па матэрыялах раскопак курганоў у Паўночнай Беларусі — Мн., 1992;
• Старажытныя дзяржавы на тэрыторыі Беларусі. — Мн., 1999;
• Галасы далёкіх продкаў. — Мн., 1968.;
• Города Белоруссии по летописям и раскопам (IX—XIII вв.). — Мн. 1975;
• Гісторыя Беларусі: ад старажытных часоў да канца XIII ст. Вучэб. дапам. — Мн., 1994;
• Гісторыя Беларусі ў сярэднія вякі: Мн., 1996;
• Мінск — сталіца ўдзельнага княства Полацкай зямлі // Гісторыя Мінска. — Мн., 2006.
• Археолагі дапаўняюць летапісцаў / Г. В. Штыхаў. — Мінск: Беларуская навука, 2009.
• Лукомль: археологический комплекс железного века и средневековья.— Мінск: Беларуская навука, 2014.

Літаратура

• Белазаровіч В. А. Гістарыяграфія гісторыі Беларусі: вучэб. дапаможнік; Установа Адукацыі «Гродзенскі Дзярж. Ун-т імя Я. Купалы». — Гродна : ГрДУ, 2006. — 345 с. — ISBN 985-417-858-7.