Фергал О’Браен: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
Няма тлумачэння праўкі
Няма тлумачэння праўкі
Радок 27: Радок 27:
'''Фергал О'Браен''' ({{lang-en|Fergal O'Brien}}; {{ДН|8|3|1972}}, {{МН|Дублін||}}, [[Ірландыя]]) — [[Ірландыя|ірландскі]] прафесійны гулец [[снукер]]. Пераможца [[Адкрыты чэмпіянат Брытаніі па снукеры 1999, сезон 1998/1999|адкрытага чэмпіянату Брытаніі 1999 года]], фіналіст [[Мастэрс 2001, снукер|Мастэрс 2001 года]] і [[Трафей Паўночнай Ірландыі 2007, снукер|Трафея Паўночнай Ірландыі 2007 года]]. Былы дзявяты нумар сусветнага рэйтынгу ([[Сусветны снукерны рэйтынг у сезоне 2000/2001|2000/2001]]), з сезона 1999/2000 да сезона 2001/2002 нязменна ўваходзіў у топ-16. У 2016 годзе выканаў свой першы [[Максімальны брэйк, снукер|максімальны брэйк]] на турніры [[Championship League 2016, снукер|Championship League 2016]] ва ўзросце 43 гадоў, стаўшы самым узроставым снукерыстам, які выканаў максімум на прафесійных спаборніцтвах.
'''Фергал О'Браен''' ({{lang-en|Fergal O'Brien}}; {{ДН|8|3|1972}}, {{МН|Дублін||}}, [[Ірландыя]]) — [[Ірландыя|ірландскі]] прафесійны гулец [[снукер]]. Пераможца [[Адкрыты чэмпіянат Брытаніі па снукеры 1999, сезон 1998/1999|адкрытага чэмпіянату Брытаніі 1999 года]], фіналіст [[Мастэрс 2001, снукер|Мастэрс 2001 года]] і [[Трафей Паўночнай Ірландыі 2007, снукер|Трафея Паўночнай Ірландыі 2007 года]]. Былы дзявяты нумар сусветнага рэйтынгу ([[Сусветны снукерны рэйтынг у сезоне 2000/2001|2000/2001]]), з сезона 1999/2000 да сезона 2001/2002 нязменна ўваходзіў у топ-16. У 2016 годзе выканаў свой першы [[Максімальны брэйк, снукер|максімальны брэйк]] на турніры [[Championship League 2016, снукер|Championship League 2016]] ва ўзросце 43 гадоў, стаўшы самым узроставым снукерыстам, які выканаў максімум на прафесійных спаборніцтвах.


Стаў прафесіяналам у 1991 годзе ва ўзросце 19 гадоў, а ў сезоне 1992/1993 дэбютаваў у асноўнай стадыі рэйтынгавага турніру. У 1994 годзе ўпершыню патрапіў у асноўную стадыю чэмпіянату свету , а ў 1995 годзе дайшоў да свайго першага рэйтынгавага чвэрцьфіналу на Гран-пры, пасля чаго дайшоў да чвэрцьфіналаў на адкрытым чэмпіянаце Уэльса і на адкрытым чэмпіянаце Тайланда ў сезоне 1996/1997. У наступным сезоне ўпершыню патрапіў у топ-32 рэйтынгу і ўпершыню дайшоў да паўфіналу рэйтынгавага спаборніцтва на адкрытым чэмпіянаце Шатландыі, а ў сезоне 1998/1999 дайшоў да чвэрцьфіналу чэмпіянату Вялікабрытаніі, што з'яўляецца яго найлепшым вынікам на другім па значнасці снукерным турніры і здабыў сваю першую і адзіную рэйтынгавую перамогу на адкрытым чэмпіянаце Брытаніі, перайграўшы Энтані Хэмілтана ў фінале (9:7). У сезоне 1999/2000 увайшоў у топ-16 рэйтынгу, а таксама дайшоў да чвэрцьфіналу адкрытага чэмпіянату Уэльса і да чвэрцьфіналу чэмпіянату свету, што стала яго найлепшым вынікам на найбуйнейшым спаборніцтве, а таксама здзейсніў дэбют на галоўным запрашальным турніры — Мастэрс. У наступным сезоне падняўся на найвышэйшае для сябе дзявятае месца ў рэйтынгу, а таксама ў другі раз дайшоў да чвэрцьфіналу чэмпіянату Вялікабрытаніі і да свайго адзінага фіналу на турнірах Трайной кароны на турніры Мастэрс, дзе саступіў Полу Хантэру (9:10), пасля чаго дайшоў да чвэрцьфіналаў адкрытага чэмпіянату Уэльса і Тайланд Мастэрс і да чвэрцьфіналу Мастэрс у сезоне 2001/2002. Пасля гэтага сезона пакінуў топ-16, а ў 2006 годзе апусціўся да 46-га месца ў сусветным рэйтынгу, аднак дайшоў да свайго другога ў кар'еры рэйтынгавага фіналу на Трафеі Паўночнай Ірландыі 2007 года, дзе прайграў Стывену Магуайру (5:9), і вярнуўся ў топ-32. Пасля гэтага толькі ў 2014 годзе ўпершыню за 7 гадоў дайшоў да рэйтынгавага чвэрцьфіналу на Шанхай Мастэрс.
Стаў прафесіяналам у 1991 годзе ва ўзросце 19 гадоў, а ў [[Снукерны сезон 1992/1993|сезоне 1992/1993]] дэбютаваў у асноўнай стадыі рэйтынгавага турніру. У 1994 годзе ўпершыню патрапіў у асноўную стадыю [[Чэмпіянат свету па снукеры 1994|чэмпіянату свету]], а ў 1995 годзе дайшоў да свайго першага рэйтынгавага чвэрцьфіналу на [[Гран-пры 1995, снукер|Гран-пры]], пасля чаго дайшоў да чвэрцьфіналаў на [[Адкрыты чэмпіянат Уэльса па снукеры 1997|адкрытым чэмпіянаце Уэльса]] і на [[Адкрыты чэмпіянат Тайланда па снукеры 1997|адкрытым чэмпіянаце Тайланда]] ў [[Снукерны сезон 1996/1997|сезоне 1996/1997]]. У [[Снукерны сезон 1997/1998|наступным сезоне]] ўпершыню патрапіў у топ-32 [[Сусветны снукерны рэйтынг у сезоне 1997/1998|рэйтынгу]] і ўпершыню дайшоў да паўфіналу рэйтынгавага спаборніцтва на [[Адкрыты чэмпіянат Шатландыі па снукеры 1998|адкрытым чэмпіянаце Шатландыі]], а ў [[Снукерны сезон 1998/1999|сезоне 1998/1999]] дайшоў да чвэрцьфіналу [[Чэмпіянат Вялікабрытаніі па снукеры 1998|чэмпіянату Вялікабрытаніі]], што з'яўляецца яго найлепшым вынікам на [[Чэмпіянат Вялікабрытаніі па снукеры|другім па значнасці снукерным турніры]] і здабыў сваю першую і адзіную рэйтынгавую перамогу на [[Адкрыты чэмпіянат Брытаніі па снукеры 1999, сезон 1998/1999|адкрытым чэмпіянаце Брытаніі]], перайграўшы [[Энтані Хэмілтан]]а ў фінале (9:7). У [[Снукерны сезон 1999/2000|сезоне 1999/2000]] увайшоў у топ-16 [[Сусветны снукерны рэйтынг у сезоне 1999/2000|рэйтынгу]], а таксама дайшоў да чвэрцьфіналу [[Адкрыты чэмпіянат Уэльса па снукеры 2000|адкрытага чэмпіянату Уэльса]] і да чвэрцьфіналу [[Чэмпіянат свету па снукеры 2000|чэмпіянату свету]], што стала яго найлепшым вынікам на [[Чэмпіянат свету па снукеры|найбуйнейшым спаборніцтве]], а таксама здзейсніў дэбют на галоўным запрашальным турніры — [[Мастэрс 2000, снукер|Мастэрс]]. У [[Снукерны сезон 2000/2001|наступным сезоне]] падняўся на найвышэйшае для сябе дзявятае месца ў [[Сусветны снукерны рэйтынг у сезоне 2000/2001|рэйтынгу]], а таксама ў другі раз дайшоў да чвэрцьфіналу [[Чэмпіянат Вялікабрытаніі па снукеры 2000|чэмпіянату Вялікабрытаніі]] і да свайго адзінага фіналу на [[Трайная карона, снукер|турнірах Трайной кароны]] на турніры [[Мастэрс 2001, снукер|Мастэрс]], дзе саступіў [[Пол Хантэр|Полу Хантэру]] (9:10), пасля чаго дайшоў да чвэрцьфіналаў [[Адкрыты чэмпіянат Уэльса па снукеры 2002|адкрытага чэмпіянату Уэльса]] і [[Тайланд Мастэрс 2002, снукер|Тайланд Мастэрс]] і да чвэрцьфіналу [[Мастэрс 2002, снукер|Мастэрс]] у [[Снукерны сезон 2001/2002|сезоне 2001/2002]]. Пасля гэтага сезона пакінуў топ-16, а ў 2006 годзе апусціўся да 46-га месца ў [[Сусветны снукерны рэйтынг у сезоне 2006/2007|сусветным рэйтынгу]], аднак дайшоў да свайго другога ў кар'еры рэйтынгавага фіналу на [[Трафей Паўночнай Ірландыі 2007, снукер|Трафеі Паўночнай Ірландыі 2007 года]], дзе прайграў [[Стывен Магуайр|Стывену Магуайру]] (5:9), і вярнуўся ў топ-32. Пасля гэтага толькі ў 2014 годзе ўпершыню за 7 гадоў дайшоў да рэйтынгавага чвэрцьфіналу на [[Шанхай Мастэрс 2014, снукер|Шанхай Мастэрс]].


Апроч рэйтынгавай перамогі, здабыў два тытулы на Айрыш Класік 2010 года і Лукан Рэйсінг Класік 2011 года, якія былі запрашальнымі прафесійнымі турнірамі для гульцоў з ірландыі і Паўночнай Ірландыі. У 1996 годзе у складзе зборнай Ірландыі дайшоў да фіналу кубку свету (разам з Кенам Доэрці і Стывенам Мёрфі), а ў 2015 годзе дайшоў да фіналу чэмпіянату свету сярод ветэранаў, дзе саступіў Марку Уільямсу. За сваю кар'еру аформіў больш за 190 соценных брэйкаў, уваходзячы ў топ-30 самых сярыйных снукерыстаў у гісторыі, і зарабіў больш за 1,2 мільёна фунтаў стэрлінгаў прызавых грошай, уваходзячы ў топ-40 снукерыстаў па гэтым паказчыку.
Апроч рэйтынгавай перамогі, здабыў два тытулы на [[Айрыш Класік 2010, снукер|Айрыш Класік 2010 года]] і [[Лукан Рэйсінг Класік 2011, снукер|Лукан Рэйсінг Класік 2011 года]], якія былі запрашальнымі прафесійнымі турнірамі для гульцоў з [[Ірландыя|Ірландыі]] і [[Паўночная Ірландыя|Паўночнай Ірландыі]]. У 1996 годзе у складзе зборнай Ірландыі дайшоў да фіналу [[Кубак свету па снукеры 1996|кубку свету]] (разам з [[Кен Доэрці|Кенам Доэрці]] і [[Стывен Мёрфі|Стывенам Мёрфі]]), а ў 2015 годзе дайшоў да фіналу [[Чэмпіянат свету па снукеры сярод ветэранаў|чэмпіянату свету сярод ветэранаў]], дзе саступіў [[Марк Уільямс|Марку Уільямсу]]. За сваю кар'еру аформіў больш за 190 [[Соценны брэйк, снукер|соценных брэйкаў]], уваходзячы ў топ-30 самых сярыйных снукерыстаў у гісторыі, і зарабіў больш за 1,2 мільёна фунтаў стэрлінгаў прызавых грошай, уваходзячы ў топ-40 снукерыстаў па гэтым паказчыку.


== Спасылкі ==
== Спасылкі ==

Версія ад 20:39, 14 снежня 2016

Фергал О'Браен
Снукер
Снукер
англ.: Fergal O'Brien
Фота
 
Дата нараджэння: 8 сакавіка 1972(1972-03-08) (52 гады)
Месца нараджэння: Дублін, Ірландыя
Грамадзянства:  Ірландыя
Вядучая рука: правая
Прафесійная кар'ера: 1991—...
Найвышэйшы рэйтынг: 9 (02.05.2000–07.05.2001)
Цяперашні рэйтынг: 44 (5 снежня 2016)
Прызавыя грошы: > £1,200,000
Найвышэйшая серыя: 147 (Championship League 2016)
Колькасць соценных серый: 193
Перамогі на турнірах
Рэйтынгавыя турніры: 1
Іншыя прафесійныя турніры: 2
Чэмпіянат свету: чвэрцьфінал (2000)

Фергал О'Браен (англ.: Fergal O'Brien; 8 сакавіка 1972, Дублін, Ірландыя) — ірландскі прафесійны гулец снукер. Пераможца адкрытага чэмпіянату Брытаніі 1999 года, фіналіст Мастэрс 2001 года і Трафея Паўночнай Ірландыі 2007 года. Былы дзявяты нумар сусветнага рэйтынгу (2000/2001), з сезона 1999/2000 да сезона 2001/2002 нязменна ўваходзіў у топ-16. У 2016 годзе выканаў свой першы максімальны брэйк на турніры Championship League 2016 ва ўзросце 43 гадоў, стаўшы самым узроставым снукерыстам, які выканаў максімум на прафесійных спаборніцтвах.

Стаў прафесіяналам у 1991 годзе ва ўзросце 19 гадоў, а ў сезоне 1992/1993 дэбютаваў у асноўнай стадыі рэйтынгавага турніру. У 1994 годзе ўпершыню патрапіў у асноўную стадыю чэмпіянату свету, а ў 1995 годзе дайшоў да свайго першага рэйтынгавага чвэрцьфіналу на Гран-пры, пасля чаго дайшоў да чвэрцьфіналаў на адкрытым чэмпіянаце Уэльса і на адкрытым чэмпіянаце Тайланда ў сезоне 1996/1997. У наступным сезоне ўпершыню патрапіў у топ-32 рэйтынгу і ўпершыню дайшоў да паўфіналу рэйтынгавага спаборніцтва на адкрытым чэмпіянаце Шатландыі, а ў сезоне 1998/1999 дайшоў да чвэрцьфіналу чэмпіянату Вялікабрытаніі, што з'яўляецца яго найлепшым вынікам на другім па значнасці снукерным турніры і здабыў сваю першую і адзіную рэйтынгавую перамогу на адкрытым чэмпіянаце Брытаніі, перайграўшы Энтані Хэмілтана ў фінале (9:7). У сезоне 1999/2000 увайшоў у топ-16 рэйтынгу, а таксама дайшоў да чвэрцьфіналу адкрытага чэмпіянату Уэльса і да чвэрцьфіналу чэмпіянату свету, што стала яго найлепшым вынікам на найбуйнейшым спаборніцтве, а таксама здзейсніў дэбют на галоўным запрашальным турніры — Мастэрс. У наступным сезоне падняўся на найвышэйшае для сябе дзявятае месца ў рэйтынгу, а таксама ў другі раз дайшоў да чвэрцьфіналу чэмпіянату Вялікабрытаніі і да свайго адзінага фіналу на турнірах Трайной кароны на турніры Мастэрс, дзе саступіў Полу Хантэру (9:10), пасля чаго дайшоў да чвэрцьфіналаў адкрытага чэмпіянату Уэльса і Тайланд Мастэрс і да чвэрцьфіналу Мастэрс у сезоне 2001/2002. Пасля гэтага сезона пакінуў топ-16, а ў 2006 годзе апусціўся да 46-га месца ў сусветным рэйтынгу, аднак дайшоў да свайго другога ў кар'еры рэйтынгавага фіналу на Трафеі Паўночнай Ірландыі 2007 года, дзе прайграў Стывену Магуайру (5:9), і вярнуўся ў топ-32. Пасля гэтага толькі ў 2014 годзе ўпершыню за 7 гадоў дайшоў да рэйтынгавага чвэрцьфіналу на Шанхай Мастэрс.

Апроч рэйтынгавай перамогі, здабыў два тытулы на Айрыш Класік 2010 года і Лукан Рэйсінг Класік 2011 года, якія былі запрашальнымі прафесійнымі турнірамі для гульцоў з Ірландыі і Паўночнай Ірландыі. У 1996 годзе у складзе зборнай Ірландыі дайшоў да фіналу кубку свету (разам з Кенам Доэрці і Стывенам Мёрфі), а ў 2015 годзе дайшоў да фіналу чэмпіянату свету сярод ветэранаў, дзе саступіў Марку Уільямсу. За сваю кар'еру аформіў больш за 190 соценных брэйкаў, уваходзячы ў топ-30 самых сярыйных снукерыстаў у гісторыі, і зарабіў больш за 1,2 мільёна фунтаў стэрлінгаў прызавых грошай, уваходзячы ў топ-40 снукерыстаў па гэтым паказчыку.

Спасылкі

commons: Фергал О’Браен на Вікісховішчы


Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Фергал_О’Браен&oldid=2436351"