Табу: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
|||
| Радок 15: | Радок 15: | ||
[[Катэгорыя:Этнаграфія]] |
[[Катэгорыя:Этнаграфія]] |
||
{{зноскі}} |
{{зноскі}} |
||
[[th:คำต้องห้าม]] |
|||
Версія ад 15:39, 20 студзеня 2017
Табу — забарона, прынятая ў грамадстве (пад страхам пакарання), накладваецца на якія-небудзь дзеянні словы членаў гэтай супольнасці. Табу часта з'яўляюцца падставай для прыняцця розных законаў, маральных прынцыпаў і г.д. Свайго развіцця табу дасягнула ў Палінезіі, дзе табуіраваліся многія жывёлы, людзі, выказванні, учынкі.
Табу беларусаў
На Дзяды лічылася, што нельга прыбіраць са стала, каб продкі маглі пачаставацца вячэрай жывых.[1] У гаворцы табуірывалася тэма хваробы, абавязкова дадаваліся фразы "Не тут кажучы", "Не раўнуючы"[1]. Яшчэ цікавае табу на дзеянні - нельга было гайдаць нагой, бо лічылася, што на калена можа сесці чорт[1]
- Нельга кідаць стоптаныя лапці (атопкі) абы куды, трэба класці на дах.
- Нельга спаць перад захадам сонца: захварэеш ліхаманкай
- Нельга класці нож лязом дагары: будзе непрыемнасць (захавалася да сённяшняга часу)
- Нельга ісці па саломінках, што ляжаць крыж на крыж: можа забалець нага.
Нельга было паказваць немаўлят да пэўнага ўзросту староннім людзям (каб не сурочылі). Да сённяшняга дня захавалася табу на бусла.
Літаратура
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).
- Чалавек і грамадства. - Энцыклапедычны даведнік, Мн., 1998, "Беларуская энцыклапедыя", С.199