Уладзімір Уладзіміравіч Пуцін: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
(удзельнік выдалены)
(выдаленае кароткае апісанне змен)
Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз мабільную версію сайта
(удзельнік выдалены)
(выдаленае кароткае апісанне змен)
Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз мабільную версію сайта
Радок 104: Радок 104:
Нарадзіўся ў [[Ленінград]]зе (цяпер [[Санкт-Пецярбург]]). У кнізе «От первого лица» («''Ад першае асобы''»), біяграфіі Пуціна паводле ягоных інтэрвію ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры.
Нарадзіўся ў [[Ленінград]]зе (цяпер [[Санкт-Пецярбург]]). У кнізе «От первого лица» («''Ад першае асобы''»), біяграфіі Пуціна паводле ягоных інтэрвію ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры.


У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт [[Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт|Ленінградскага дзяржаўнага універсітэта]] і паступіў на службу ў [[Камітэт дзяржаўнай бязпекі]], з 1985 па 1990 год працаваў агентам савецкай выведкі ў [[НДР]] (Усходняй [[Нямеччына|Нямеччыне]]). Пад прыкрыццём займання пасады кіраўніка Дома савецка-нямецкага сяброўства ў [[Дрэздэн]]е загадваў у КДБ сачэннем за савецкімі студэнтамі ў НДР<ref>{{Артыкул|аўтар=[[Глеб Лабадзенка]].|загаловак=150 тысячаў людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны|спасылка=http://old.zviazda.by/ru/archive/article.php?id=48623|выданьне=[[Звязда]]|тып=[[Газэта]]|год=4 снежня 2009|нумар=[http://old.zviazda.by/ru/archive/?idate=2009-12-04 230 (26588)]|старонкі=[http://old.zvпапярэднік2ttachments/48628/4sne-4.indd.pdf 4]|issn=1990-763x}}</ref>.
У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт [[Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт|Ленінградскага дзяржаўнага універсітэта]] і паступіў на службу ў [[Камітэт дзяржаўнай бязпекі]], з 1985 па 1990 год працаваў агентам савецкай выведкі ў [[НДР]] (Усходняй [[Нямеччына|Нямеччыне]]). Пад прыкрыццём займання пасады кіраўніка Дома савецка-нямецкага сяброўства ў [[Дрэздэн]]е загадваў у КДБ сачэннем за савецкімі студэнтамі ў НДР<ref>{{Артыкул|аўтар=[[Глеб Лабадзенка]].|загаловак=150 тысячаў людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны|спасылка=http://old.zviazda.by/ru/archive/article.php?id=48623|выданьне=[[Звязда]]|тып=[[Газэта]]|год=4 снежня 2009|нумар=[http://old.zviazda.by/ru/archive/?idate=2009-12-04 230 (6588)]|старонкі=[http://old.zvпапярэднік2ttachments/48628/4sne-4.indd.pdf 4]|issn=1990-763x}}</ref>.


У 1990 годзе вярнуўся ў Расію, працаваў памочнікам рэктару Ленінградзкага дзяржаўнага ўнівэрсытэту па міжнародных пытаньнях, потым — дарадцам старшыні Ленінградскага Савета (месцкі заканадаўчы сход) вядомага расейскага дэмакрата [[Анатоль Сабчак|Анатоля Сабчака]].
У 1990 годзе вярнуўся ў Расію, працаваў памочнікам рэктару Ленінградзкага дзяржаўнага ўнівэрсытэту па міжнародных пытаньнях, потым — дарадцам старшыні Ленінградскага Савета (месцкі заканадаўчы сход) вядомага расійскага дэмакрата [[Анатоль Сабчак|Анатоля Сабчака]].


У чэрвені 1991 году Пуцін быў прызначаны старшынём Камітэту па Знешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-Пецярбургу. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненнем у горад замежных інвэстыцыяў, адкрыцьця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнай біржы, пры яго судзеянні (як кажуць, з дапамогаю яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходненямецкай [[Stasi]]) было адчыненае прадстаўніцтва BNP-[[Dresdner Bank]]. Адначасова з 1994 году Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўраду Санкт-Пецярбургу.
У чэрвені 1991 году Пуцін быў прызначаны старшынём Камітэту па Знешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-Пецярбургу. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненнем у горад замежных інвэстыцый, адкрыцця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнай біржы, пры яго судзеянні (як кажуць, з дапамогаю яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходненямецкай [[Stasi]]) было адчыненае прадстаўніцтва BNP-[[Dresdner Bank]]. Адначасова з 1994 году Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўраду Санкт-Пецярбургу.


У жніўні 1996 пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намесьнікам упраўляючага справамі прэзыдэнта Расіі. У сакавіку 1997 году Пуцін прызначаны намесьнікам кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта, начальнікам галоўнага кантрольнае ўправы прэзыдэнта РФ. З траўня 1998 года Пуцін — першы намесьнік кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта Расіі.
У жніўні 1996 пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намесьнікам упраўляючага справамі прэзыдэнта Расіі. У сакавіку 1997 года Пуцін прызначаны намеснікам кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта, начальнікам галоўнага кантрольнага ўпраўлення прэзідэнта РФ. З траўня 1998 года Пуцін — першы намеснік кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта Расіі.


Наступным моцным узлётам пецярбурскага палітыка было прызначэньне яго дырэктарам [[Фэдэральная Службы Бязпекі Расійскай Федэрацыі|ФСБ]] — расійскай спецслужбы. З сакавіка 1999 года Пуцін стаў сакратаром Рады Бязпекі Расіі.
Наступным моцным узлётам пецярбурскага палітыка было прызначэнне яго дырэктарам [[Фэдэральная Службы Бязпекі Расійскай Федэрацыі|ФСБ]] — расійскай спецслужбы. З сакавіка 1999 года Пуцін стаў сакратаром Рады Бяспекі Расіі.


=== Прэм’ер-міністарства і першы прэзыдэнцкі тэрмін ===
=== Прэм’ер-міністарства і першы прэзідэнцкі тэрмін ===
У жніўні 1999 году прэзыдэнт Расіі [[Барыс Ельцын]] прызначыў Уладзіміра Пуціна прэм’ер-міністрам Расіі. 31 снежня 1999 году Ельцын сышоў у адстаўку, Пуцін стаўся выканаўчым абавязкі прэзыдэнта да наступных выбараў.
У жніўні 1999 году прэзыдэнт Расіі [[Барыс Ельцын]] прызначыў Уладзіміра Пуціна прэм’ер-міністрам Расіі. 31 снежня 1999 году Ельцын сышоў у адстаўку, Пуцін стаўся выканаўчым абавязкі прэзідэнта да наступных выбараў.


26 сакавіка 2000 году былі праведзеныя прэзыдэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры.
26 сакавіка 2000 году былі праведзеныя прэзыдэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры.


Уладзімір Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнае папулярнасьці ў расейскім грамадзтве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэргічнага прэзыдэнта-спартоўцы на фоне старога й хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжаньня сваёй палітычнае плятформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыямэтральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзыдэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалем адраджаючаеся «Вялікае Расеі», новым «водцам».
Уладзімір Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнай папулярнасці ў расійскім грамадзтве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэргічнага прэзідэнта-спартоўцы на фоне старога й хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжання сваёй палітычнай платформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыямэтральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзыдэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалем адраджаючаеся «Вялікай Расіі», новым «водцам».


Вялікадзяржаўніцкі складнік пуцінскага курсу апынуўся больш яскравым. Адным з першых рашэнняў Пуціна было прыняцьце новага [[Гімн Расіі|гімну]] на музыку гімну [[СССР]] і зацверджанне чырвонай савецкай харугвы для расійскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Саюза «буйнейшай геапалітычнай катастрофай стагоддзя».
Вялікадзяржаўніцкі складнік пуцінскага курсу апынуўся больш яскравым. Адным з першых рашэнняў Пуціна было прыняцце новага [[Гімн Расіі|гімна]] на музыку гімна [[СССР]] і зацверджанне чырвонай савецкай харугвы для расійскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Саюза «буйнейшай геапалітычнай катастрофай стагоддзя».


Прадстаўнікі «сямейнага клана», палітычнае эліты ельцынскае эпохі, паступова выціскаліся з улады. За сваю падтрымку дэмакратаў пачаліся рэпрэсіі супраць буйных бізнэсмэнаў-алігархаў [[Барыс Беразоўскі|Барыса Беразоўскага]] і [[Уладзімір Гусінскі|Ўладзіміра Гусінскага]]. 24 лютага 2004 года, менш чым за месяц да парламенцкіх выбараў, Пуцін звольніў з пасады прэм’ер-міністра не дастаткова лаяльнага [[Міхаіл Касьянаў|Міхаіла Касьянава]], прадстаўніка эліты ельцынскага часу, і прызначыў на яго пазыцыю дыплямата [[Міхаіл Фрадкоў|Міхаіла Фрадкова]].
Прадстаўнікі «сямейнага клана», палітычнае эліты ельцынскае эпохі, паступова выціскаліся з улады. За сваю падтрымку дэмакратаў пачаліся рэпрэсіі супраць буйных бізнэсмэнаў-алігархаў [[Барыс Беразоўскі|Барыса Беразоўскага]] і [[Уладзімір Гусінскі|Ўладзіміра Гусінскага]]. 24 лютага 2004 года, менш чым за месяц да парламенцкіх выбараў, Пуцін звольніў з пасады прэм’ер-міністра не дастаткова лаяльнага [[Міхаіл Касьянаў|Міхаіла Касьянава]], прадстаўніка эліты ельцынскага часу, і прызначыў на яго пазыцыю дыплямата [[Міхаіл Фрадкоў|Міхаіла Фрадкова]].


У 2003 годзе быў сарваны гешэфт па зьліцьці нафтавых кампаніяў «[[Нафтавая Кампанія ЮКОС|ЮКОС]]» і «[[Сыбнафта]]», у выніку якое меўся зьявіцца найбуйнейшы ў сьвеце нафтавы канцэрн, які мог пагражаць аўтарытэту Пуціна ўнутры краіны і ўплываць на ўнутрыпалітычную сытуацыю. Па сфабрыкаваных абвінавачаньнях быў арыштаваны кіраўнік «ЮКОС» [[Міхаіл Хадаркоўскі]], пачаўся працэс зьнішчэньня гэтае некалі найбуйнейшае і найбольш пасьпяховае расейскае карпарацыі.
У 2003 годзе быў сарваны гешэфт па зліцці нафтавых кампаній «[[Нафтавая Кампанія ЮКОС|ЮКОС]]» і «[[Сыбнафта]]», у выніку якое меўся з’явіцца найбуйнейшы ў свеце нафтавы канцэрн, які мог пагражаць аўтарытэту Пуціна ўнутры краіны і ўплываць на ўнутрыпалітычную сытуацыю.Таксама быў арыштаваны кіраўнік «ЮКОС» [[Міхаіл Хадаркоўскі]], пачаўся працэс знішчэння гэтай некалі найбуйнейшай і найбольш паспяховай расійскай карпарацыі.


У сферы зьнешняе палітыкі Пуцін узяў курс на ўзмацненьне стасункаў з краінамі [[СНД]] з мэтаю стварэньня процівагі пашыраючымся [[NATO]] і [[ЕС]], да якіх далучыліся многія краіны цэнтральнае і ўсходняе [[Еўропа|Еўропы]] і пачалі далучацца краіны былога СССР. Разам зь лідэрамі Еўрапейскага Саюза Пуцін асудзіў амэрыканскую кампанію ў [[Ірак|Іраце]]. Увогуле, прэзідэнт падтрымлівае добрыя, «сяброўскія» адносіны з прэзыдэнтам [[ЗША]] [[Джордж Ўокер Буш|Джорджам Бушам]], нямецкім канцлерам [[Гергард Шрэдэр|Гергардам Шрэдэрам]], італійскім прэм’ерам [[Сыльвіё Берлусконі]].
У сферы знешняй палітыкі Пуцін узяў курс на ўзмацненне стасункаў з краінамі [[СНД]] з мятой стварэння процівагі пашыраючымся [[NATO]] і [[ЕС]], да якіх далучыліся многія краіны цэнтральнай і ўсходняй [[Еўропа|Еўропы]] і пачалі далучацца краіны былога СССР. Разам з лідэрамі Еўрапейскага Саюза Пуцін асудзіў амэрыканскую кампанію ў [[Ірак|Іраце]]. Увогуле, прэзідэнт падтрымлівае добрыя, «сяброўскія» адносіны з прэзідэнтам [[ЗША]] [[Джордж Ўокер Буш|Джорджам Бушам]], нямецкім канцлерам [[Гергард Шрэдэр|Гергардам Шрэдэрам]], італійскім прэм’ерам [[Сыльвіё Берлусконі]].


На парламенцкіх выбарах у 2003 годзе створаная ўладай партыя «[[Адзіная Расія]]» атрымала больш за палову месцаў у [[Дзяржаўная Дума Федэральнага Сходу Расійскай Фэдэрацыі|Дзяржаўнай Думе Расіі]] дзякуючы манаполіі на тэлевізійны этэр і іншыя буйныя прэфэрэнцыі падчас перадвыбарчае кампаніі. Адначасова ў парламент упершыню за гісторыю новае Расіі не прайшлі дэмакратычныя партыі «[[СПС]]» і «[[Яблоко]]».
На парламенцкіх выбарах у 2003 годзе створаная ўладай партыя «[[Адзіная Расія]]» атрымала больш за палову месцаў у [[Дзяржаўная Дума Федэральнага Сходу Расійскай Фэдэрацыі|Дзяржаўнай Думе Расіі]] дзякуючы манаполіі на тэлевізійны этэр і іншыя буйныя прэфэрэнцыі падчас перадвыбарчае кампаніі. Адначасова ў парламент упершыню за гісторыю новае Расіі не прайшлі дэмакратычныя партыі «[[СПС]]» і «[[Яблоко]]».
Радок 133: Радок 133:
За Пуцінам працягнулася і ўзмацнілася расійская актыўнасьць у [[Чачня|Чачні]]. Міжнародныя праваабарончыя арганізацыі сведчаць аб узмацненні парушэньняў правоў чалавека ў паўночна-каўкаскай рэспубліцы.
За Пуцінам працягнулася і ўзмацнілася расійская актыўнасьць у [[Чачня|Чачні]]. Міжнародныя праваабарончыя арганізацыі сведчаць аб узмацненні парушэньняў правоў чалавека ў паўночна-каўкаскай рэспубліцы.


=== Другі прэзыдэнцкі тэрмін ===
=== Другі прэзідэнцкі тэрмін ===
14 сакавіка 2004 году Ўладзімір Уладзіміравіч Пуцін 71% выбаршчыкаў быў у першым туры абраны на другі тэрмін прэзідэнцтва. Як і на парламенцкіх выбарах некалькі месяцаў да гэтага, зноў па Расіі ішла неабаснавана актыўная кампанія на карысць Пуціна. Расійская канстытуцыя не дазваляе адной асобе займаць пасаду прэзыдэнта больш, чым два тэрміны запар, таму Пуцін ня мае права балатавацца на выбарах у 2008 годзе.
14 сакавіка 2004 году Ўладзімір Уладзіміравіч Пуцін 71% выбаршчыкаў быў у першым туры абраны на другі тэрмін прэзідэнцтва. Як і на парламенцкіх выбарах некалькі месяцаў да гэтага, зноў па Расіі ішла неабаснавана актыўная кампанія на карысць Пуціна. Расійская канстытуцыя не дазваляе адной асобе займаць пасаду прэзыдэнта больш, чым два тэрміны запар, таму Пуцін ня мае права балатавацца на выбарах у 2008 годзе.


13 верасня 2004 года, з нагоды крызы з закладнікамі ў [[Беслан]]ы і тэрарыстычных актаў у Маскве, Пуцін пачаў рэформу дзяржаўнага кіравання, у ходзе якое былі адмененыя выбары ґубернатараў расейскіх рэґіёнаў. Гэты крок быў многімі раскрытыкаваны, у тым ліку [[Міхаіл Гарбачоў|Міхаілам Гарбачовым]] як адступ ад прынцыпаў дэмакратыі і вяртанне да цэнтралізацыі ўлады, як за савецкім часам. Разам з гэтым былі ўскладненыя ўмовы праходу незалежных дэпутатаў у Дзяржаўную Думу.
13 верасня 2004 года, з нагоды крызы з закладнікамі ў [[Беслан]]ы і тэрарыстычных актаў у Маскве, Пуцін пачаў рэформу дзяржаўнага кіравання, у ходзе якой былі адмененыя выбары губернатараў расійскіх рэгіёнаў. Гэты крок быў многімі раскрытыкаваны, у тым ліку [[Міхаіл Гарбачоў|Міхаілам Гарбачовым]] як адступ ад прынцыпаў дэмакратыі і вяртанне да цэнтралізацыі ўлады, як за савецкім часам. Разам з гэтым былі ўскладненыя ўмовы праходу незалежных дэпутатаў у Дзяржаўную Думу.


Падчас прэзыдэнцкіх выбараў ва [[Украіна|Ўкраіне]] ў канцы 2004 году Пуцін двойчы наведваў Украіну з мэтаю падтрымаць кандыдата ад улады [[Віктар Януковіч|Віктара Януковіча]] і адзіны разам з прэзідэнтам [[Беларусь|Беларусі]] [[Аляксандр Лукашэнка|Аляксандрам Лукашэнкам]] павіншаваў Януковіча з перамогай у выбарах, пазней прызнаных сфальсыфікаванымі.
Падчас прэзідэнцкіх выбараў ва [[Украіна|Ўкраіне]] ў канцы 2004 году Пуцін двойчы наведваў Украіну з мятой падтрымаць кандыдата ад улады [[Віктар Януковіч|Віктара Януковіча]] і адзіны разам з прэзідэнтам [[Беларусь|Беларусі]] [[Аляксандр Лукашэнка|Аляксандрам Лукашэнкам]] павіншаваў Януковіча з перамогай у выбарах, пазней прызнаных сфальсыфікаванымі.


29 лістапада 2006 году падтрымаў дактрыну «[[Рускі свет|рускага света]]».
29 лістапада 2006 году падтрымаў дактрыну «[[Рускі свет|рускага света]]».

Версія ад 12:35, 7 сакавіка 2018

Уладзімір Уладзіміравіч Пуцін
руск.: Владимир Владимирович Путин
Сцяг2-гі і 4-і прэзідэнт Расійскай Федэрацыі Сцяг
з 7 мая 2012
Кіраўнік урада Віктар Аляксеевіч Зубкоў (в. а.)
Дзмітрый Анатольевіч Мядзведзеў
Папярэднік Дзмітрый Анатольевіч Мядзведзеў
7 мая 2000 — 7 мая 2008
(в. а. з 31 снежня 1999)
Кіраўнік урада Міхаіл Міхайлавіч Касьянаў
Віктар Барысавіч Хрысценка (в. а.)
Міхаіл Яфімавіч Фрадкоў
Віктар Аляксеевіч Зубкоў
Папярэднік Барыс Мікалаевіч Ельцын
Пераемнік Дзмітрый Анатольевіч Мядзведзеў
Сцяг Старшыня Урада Расійскай Федэрацыі Сцяг
8 мая 2008 — 7 мая 2012
Прэзідэнт Дзмітрый Анатольевіч Мядзведзеў
Папярэднік Віктар Аляксеевіч Зубкоў
Пераемнік Віктар Аляксеевіч Зубкоў (в. а.)
Дзмітрый Анатольевіч Мядзведзеў
16 жніўня 1999 — 7 мая 2000
(в. а. з 9 жніўня 1999)
Прэзідэнт Барыс Мікалаевіч Ельцын (да 31 снежня 1999)
Папярэднік Сяргей Вадзімавіч Сцяпашын
Пераемнік Міхаіл Міхайлавіч Касьянаў
Сцяг Сакратар Савета бяспекі Расійскай Федэрацыі
29 сакавіка — 9 жніўня 1999
Прэзідэнт Барыс Мікалаевіч Ельцын
Папярэднік Мікалай Мікалаевіч Бардзюжа
Пераемнік Сяргей Барысавіч Іваноў
Сцяг Старшыня Савета міністраў Саюзнай дзяржавы Сцяг
27 мая 2008 — 18 ліпеня 2012
Папярэднік пасада заснавана
Пераемнік Дзмітрый Анатольевіч Мядзведзеў
Сцяг Дырэктар ФСБ Расіі
25 ліпеня 1998 — 9 жніўня 1999
Прэзідэнт Барыс Мікалаевіч Ельцын
Папярэднік Мікалай Дзмітрыевіч Кавалёў
Пераемнік Мікалай Платонавіч Патрушаў

Нараджэнне 7 кастрычніка 1952(1952-10-07) (71 год)
Ленінград, РСФСР, СССР
Род family of Vladimir Putin[d]
Бацька Уладзімір Спірыдонавіч Пуцін
Маці Марыя Іванаўна Шэламава
Жонка Людміла Аляксандраўна Пуціна (Шкрэбнева) (з 1983 да 2013)[1]
Дзеці Кацярына і Марыя
Грамадзянства Сцяг СССР СССР
Сцяг Расіі Расія
Веравызнанне праваслаўе[2]
Партыя Да жніўня 1991 года член КПСС, у 1995 годзе глава рэгіянальнага аддзялення «НДР», з 2008 па 2012 старшыня «Адзінай Расіі» пры гэтым не з'яўляўся членам партыі.
Член у
Адукацыя Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт імя А. А. Жданава
Навуковая ступень кандыдат эканамічных навук
Прафесія юрыст
Дзейнасць прэзідэнт Расійскай Федэрацыі
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера палітыка[4], разведка і ваенная справа
Месца працы
Чын
Аўтограф Выява аўтографа
Ваенная служба
Гады службы 19751991
Род войскаў КДБ СССР
Званне палкоўнік
Камандаваў Узброеныя сілы Расійскай Федэрацыі і Supreme Commander-in-Chief of the Armed Forces of the Russian Federation[d]
Бітвы
Узнагароды
Ордэн Пашаны — 1996 Ордэн «Знак Пашаны»
Медаль Боснія-Косава
Медаль Боснія-Косава
Кавалер Вялікага Крыжа ордэна Ганаровага легіёна
Кавалер ордэна «За выдатныя заслугі»
Кавалер ордэна «За выдатныя заслугі»
Кавалер ордэна Ісмаілі Самані
Кавалер ордэна Ісмаілі Самані
Ордэн Вызваліцеля 1 класа (Вялікая стужка)(Венесуэла)
Ордэн Вызваліцеля 1 класа (Вялікая стужка)(Венесуэла)
Вялікі крыж ордэна святога Карла
Ордэн караля Абдэль-Азіза
Ордэн Хо Шы Міна
Ордэн Хо Шы Міна
Ордэн Дружбы народаў, Беларусь
Ордэн Дружбы народаў, Беларусь
Шаблон:Медаль За заслугі Нацыянальнай Народны Арміі III ступені
Залаты Алімпійскі ордэн
Залаты Алімпійскі ордэн
Ордэн «Славы і Гонару»
Ордэн «Славы і Гонару»
Ордэн Святога роўнаапостальнага вялікага князя Уладзіміра I ступені, РПЦ
Ордэн Святога роўнаапостальнага вялікага князя Уладзіміра I ступені, РПЦ
Ордэн прападобнага Сергія Раданежскага I ступені
Ордэн прападобнага Сергія Раданежскага I ступені
Імянны марскі палаш ад камандуючага ЧФ РФ адмірала Уладзіміра Камаедова і камандуючага Ваенна-марскімі сіламі Украіны Міхаіла Ежэля[3]
іншыя ўзнагароды
Сайт kremlin.ru
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзі́мір Уладзі́міравіч Пу́цін (руск.: Влади́мир Влади́мирович Пу́тин; нар. 7 кастрычніка 1952, Ленінград) — прэзідэнт Расійскай Федэрацыі (20002008 і з 2012), прэм'ер-міністр Расійскай Федэрацыі (19992000 і 2008—2012).

Біяграфія

Нарадзіўся ў Ленінградзе (цяпер Санкт-Пецярбург). У кнізе «От первого лица» («Ад першае асобы»), біяграфіі Пуціна паводле ягоных інтэрвію ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры.

У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт Ленінградскага дзяржаўнага універсітэта і паступіў на службу ў Камітэт дзяржаўнай бязпекі, з 1985 па 1990 год працаваў агентам савецкай выведкі ў НДР (Усходняй Нямеччыне). Пад прыкрыццём займання пасады кіраўніка Дома савецка-нямецкага сяброўства ў Дрэздэне загадваў у КДБ сачэннем за савецкімі студэнтамі ў НДР[10].

У 1990 годзе вярнуўся ў Расію, працаваў памочнікам рэктару Ленінградзкага дзяржаўнага ўнівэрсытэту па міжнародных пытаньнях, потым — дарадцам старшыні Ленінградскага Савета (месцкі заканадаўчы сход) вядомага расійскага дэмакрата Анатоля Сабчака.

У чэрвені 1991 году Пуцін быў прызначаны старшынём Камітэту па Знешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-Пецярбургу. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненнем у горад замежных інвэстыцый, адкрыцця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнай біржы, пры яго судзеянні (як кажуць, з дапамогаю яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходненямецкай Stasi) было адчыненае прадстаўніцтва BNP-Dresdner Bank. Адначасова з 1994 году Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўраду Санкт-Пецярбургу.

У жніўні 1996 пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намесьнікам упраўляючага справамі прэзыдэнта Расіі. У сакавіку 1997 года Пуцін прызначаны намеснікам кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта, начальнікам галоўнага кантрольнага ўпраўлення прэзідэнта РФ. З траўня 1998 года Пуцін — першы намеснік кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта Расіі.

Наступным моцным узлётам пецярбурскага палітыка было прызначэнне яго дырэктарам ФСБ — расійскай спецслужбы. З сакавіка 1999 года Пуцін стаў сакратаром Рады Бяспекі Расіі.

Прэм’ер-міністарства і першы прэзідэнцкі тэрмін

У жніўні 1999 году прэзыдэнт Расіі Барыс Ельцын прызначыў Уладзіміра Пуціна прэм’ер-міністрам Расіі. 31 снежня 1999 году Ельцын сышоў у адстаўку, Пуцін стаўся выканаўчым абавязкі прэзідэнта да наступных выбараў.

26 сакавіка 2000 году былі праведзеныя прэзыдэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры.

Уладзімір Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнай папулярнасці ў расійскім грамадзтве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэргічнага прэзідэнта-спартоўцы на фоне старога й хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжання сваёй палітычнай платформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыямэтральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзыдэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалем адраджаючаеся «Вялікай Расіі», новым «водцам».

Вялікадзяржаўніцкі складнік пуцінскага курсу апынуўся больш яскравым. Адным з першых рашэнняў Пуціна было прыняцце новага гімна на музыку гімна СССР і зацверджанне чырвонай савецкай харугвы для расійскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Саюза «буйнейшай геапалітычнай катастрофай стагоддзя».

Прадстаўнікі «сямейнага клана», палітычнае эліты ельцынскае эпохі, паступова выціскаліся з улады. За сваю падтрымку дэмакратаў пачаліся рэпрэсіі супраць буйных бізнэсмэнаў-алігархаў Барыса Беразоўскага і Ўладзіміра Гусінскага. 24 лютага 2004 года, менш чым за месяц да парламенцкіх выбараў, Пуцін звольніў з пасады прэм’ер-міністра не дастаткова лаяльнага Міхаіла Касьянава, прадстаўніка эліты ельцынскага часу, і прызначыў на яго пазыцыю дыплямата Міхаіла Фрадкова.

У 2003 годзе быў сарваны гешэфт па зліцці нафтавых кампаній «ЮКОС» і «Сыбнафта», у выніку якое меўся з’явіцца найбуйнейшы ў свеце нафтавы канцэрн, які мог пагражаць аўтарытэту Пуціна ўнутры краіны і ўплываць на ўнутрыпалітычную сытуацыю.Таксама быў арыштаваны кіраўнік «ЮКОС» Міхаіл Хадаркоўскі, пачаўся працэс знішчэння гэтай некалі найбуйнейшай і найбольш паспяховай расійскай карпарацыі.

У сферы знешняй палітыкі Пуцін узяў курс на ўзмацненне стасункаў з краінамі СНД з мятой стварэння процівагі пашыраючымся NATO і ЕС, да якіх далучыліся многія краіны цэнтральнай і ўсходняй Еўропы і пачалі далучацца краіны былога СССР. Разам з лідэрамі Еўрапейскага Саюза Пуцін асудзіў амэрыканскую кампанію ў Іраце. Увогуле, прэзідэнт падтрымлівае добрыя, «сяброўскія» адносіны з прэзідэнтам ЗША Джорджам Бушам, нямецкім канцлерам Гергардам Шрэдэрам, італійскім прэм’ерам Сыльвіё Берлусконі.

На парламенцкіх выбарах у 2003 годзе створаная ўладай партыя «Адзіная Расія» атрымала больш за палову месцаў у Дзяржаўнай Думе Расіі дзякуючы манаполіі на тэлевізійны этэр і іншыя буйныя прэфэрэнцыі падчас перадвыбарчае кампаніі. Адначасова ў парламент упершыню за гісторыю новае Расіі не прайшлі дэмакратычныя партыі «СПС» і «Яблоко».

За Пуцінам працягнулася і ўзмацнілася расійская актыўнасьць у Чачні. Міжнародныя праваабарончыя арганізацыі сведчаць аб узмацненні парушэньняў правоў чалавека ў паўночна-каўкаскай рэспубліцы.

Другі прэзідэнцкі тэрмін

14 сакавіка 2004 году Ўладзімір Уладзіміравіч Пуцін 71% выбаршчыкаў быў у першым туры абраны на другі тэрмін прэзідэнцтва. Як і на парламенцкіх выбарах некалькі месяцаў да гэтага, зноў па Расіі ішла неабаснавана актыўная кампанія на карысць Пуціна. Расійская канстытуцыя не дазваляе адной асобе займаць пасаду прэзыдэнта больш, чым два тэрміны запар, таму Пуцін ня мае права балатавацца на выбарах у 2008 годзе.

13 верасня 2004 года, з нагоды крызы з закладнікамі ў Бесланы і тэрарыстычных актаў у Маскве, Пуцін пачаў рэформу дзяржаўнага кіравання, у ходзе якой былі адмененыя выбары губернатараў расійскіх рэгіёнаў. Гэты крок быў многімі раскрытыкаваны, у тым ліку Міхаілам Гарбачовым як адступ ад прынцыпаў дэмакратыі і вяртанне да цэнтралізацыі ўлады, як за савецкім часам. Разам з гэтым былі ўскладненыя ўмовы праходу незалежных дэпутатаў у Дзяржаўную Думу.

Падчас прэзідэнцкіх выбараў ва Ўкраіне ў канцы 2004 году Пуцін двойчы наведваў Украіну з мятой падтрымаць кандыдата ад улады Віктара Януковіча і адзіны разам з прэзідэнтам Беларусі Аляксандрам Лукашэнкам павіншаваў Януковіча з перамогай у выбарах, пазней прызнаных сфальсыфікаванымі.

29 лістапада 2006 году падтрымаў дактрыну «рускага света».

Рознае

З маладосці прэзідэнт займаўся дзюдо. Пуцін ёсць кандыдатам эканамічных навук, свабодна валодае нямецкай і англійскай мовамі. Да 2013 году быў жанаты з Людмілай Пуцінай, у мінулым настаўніцай нямецкае мовы. Мае дзвух дачок — Кацярыну (нар. 1985) і Марыю (нар. у 1986).

8 мая 2008 пасля заканчэння прэзідэнцкіх паўнамоцтваў зноў стаў прэм'ер-міністрам Расіі. Атрымаў перамогу на прэзідэнцкіх выбарах 2012 г. і ў трэці раз заступіў на пасаду Прэзідэнта Расіі.

Зноскі

  1. Уладзімір і Людміла Пуціны афіцыйна паведамілі пра развод
  2. Досье: Путин Владимир Владимирович - Общество - Аргументы и Факты. Архівавана з першакрыніцы 10 студзеня 2013. Праверана 6 студзеня 2013.
  3. Созвездие стрельцов. Что в личном оружейном арсенале российских политиков // Урад Расійскай Федэрацыі Российская газета : Официальное издание. — М.: 25 кастрычніка 2001. — № 208 (2820). — С. 1. Тираж — 1 млн. 810 тыс. 468 экз..
  4. а б Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
  5. http://www.rah.ru/the_academy_today/the_members_of_the_academie/member.php?ID=21978
  6. а б Лентапедия — 2007.
  7. http://kremlin.ru/structure/president/presidents
  8. http://www.rbc.ru/society/08/05/2017/590fffe39a7947866e52b760
  9. Путин В. В. Обращение Президента Российской Федерации, 24 февраля 2022М.: 2022.
  10. Глеб Лабадзенка. 150 тысячаў людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны : Газэта. — 4 снежня 2009. — № 230 (6588). — С. 4. — ISSN 1990-763x.

Спасылкі