Раздзяленне ўлад: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
JerzyKundrat (размовы | уклад) дрНяма тлумачэння праўкі |
JerzyKundrat (размовы | уклад) др →Літаратура |
||
Радок 12: | Радок 12: | ||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
* Раздзяленне ўлад // {{Крыніцы/БЭ| |
* Раздзяленне ўлад // {{Крыніцы/БЭ|13}} |
||
{{Палітыка}} |
{{Палітыка}} |
Версія ад 23:37, 29 красавіка 2018
Раздзяленне ўлад — адзін з асноватворных прынцыпаў канстытуцыяналізму, паводле якога адзіная дзяржаўная ўлада падзяляецца на самастойныя і незалежныя адна ад адной заканадаўчую, выканаўчую і судовую ўлады.
Гэтакі падзел улады ў краіне на тры галіны, прапанаваны французскім мысліцелем эпохі Асветніцтва, Мантэск’ё. Згодна з яго прапановамі ўлада дзеліцца на:
- заканадаўчая ўлада — прадстаўлена парламентам, які прымае законы краіны;
- выканаўчая ўлада — прадстаўлена манархам, прэзідэнтам ці урадам, які ажыццяўляе прынятыя парламентам законы;
- судовая ўлада — прадстаўлена судамі і Вяхоўнымі судамі, выносіць рашэнні на падставе заканадаўства краіны.
Усе тры галіны ўлады павінны быць роўнымі, незалежнымі адна ад адной і адначасова супрацоўнічаць. Дзякуючы гэтай сістэме дзяржаўны апарат функцыянуе без перашкод. Пераход улады да адной асобы ці галіны ўлады вядзе да злоўжыванняў. Эфектыўнасць падзелу ўлады была прызнаная яшчэ ў XVIII стагоддзі.
Вялікі ўплыў на тэорыю Мантэск’ё мела канцэпцыя Марсіліюса з Падуі, аб мясцовым самакіраванні і роўнасці людзей. Прынцып раздзялення ўлад упершыню і найбольш паслядоўна ўвасоблены ў Канстытуцыі ЗША (1787), дзе тры ўлады не толькі раздзелены, але і кантралююць адна адну праз т.зв. сістэму «стрымак і процівагаў». Менш паслядоўна прынцып раздзялення ўлад праведзены ў парламенцкіх дзяржавах, дзе парламенту належыць вяршэнства над органамі выканаўчай улады. У наш час падзяленне ўлады — гэта найбольш распаўсюджаная сістэма ўлады на свеце.
Літаратура
- Раздзяленне ўлад // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).