Кальмарская унія: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Added links Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз маб. дадатак |
Added links Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз маб. дадатак |
||
Радок 96: | Радок 96: | ||
[[Image:Erik af Pommern.jpg|thumb|300px|left|Каранацыя Эрыка Памеранскага на пасаду караля аб'яднанага поўдня, 17 мая 1397 года]] |
[[Image:Erik af Pommern.jpg|thumb|300px|left|Каранацыя Эрыка Памеранскага на пасаду караля аб'яднанага поўдня, 17 мая 1397 года]] |
||
Кальмарская унія была падрыхтавана дацка-нарвежскай (1380) і дацка-шведскай (1389) асабістымі уніямі. Ініцыіравана каралевай Маргарытай Дацкай, якая дамаглася абвяшчэння ў 1397 у г. Кальмар (Швецыя) каралём трох дзяржаў яе траюраднага пляменніка герцага [[ |
Кальмарская унія была падрыхтавана дацка-нарвежскай (1380) і дацка-шведскай (1389) асабістымі уніямі. Ініцыіравана каралевай Маргарытай Дацкай, якая дамаглася абвяшчэння ў 1397 у г. Кальмар (Швецыя) каралём трох дзяржаў яе траюраднага пляменніка герцага [[Эрык Памеранскі| Эрыка Памеранскага]]. Праект акта уніі (ніколі не быў зацверджаны, па-рознаму інтэрпрэтуецца ў гістарыяграфіі) прадугледжваў выбары адзінага манарха, правядзенне агульнай знешняй палітыкі, абаронны саюз пры захаванні ўнутранай самастойнасці кожнай з трох дзяржаў. Спроба дацкіх каралёў выкарыстаць унію для ўстанаўлення свайго панавання над Швецыяй прывяла да народнага паўстання і фактычнай ліквідацыі уніі ў 1448. Кальмарская унія тройчы аднаўлялася (1457—67, 1497—1501, 1520—21) у ходзе дацка-шведскіх войнаў XV — пач. XVI ст. Канчаткова ліквідавана ў 1523, калі каралём Швецыі стаў [[Густаў I Ваза]].. Нарвегія заставалася пад уладай Даніі да 1814. |
||
{{Храналогія Скандынавіі}} |
{{Храналогія Скандынавіі}} |
Версія ад 16:52, 24 чэрвеня 2018
Асабістая унія | |||
Кальмарская унія | |||
---|---|---|---|
Kalmarunionen | |||
|
|||
|
|||
1397 — 1523
|
|||
Сталіца | Капенгаген | ||
Рэлігія | Рымска-каталіцкая царква | ||
Насельніцтва |
|
||
Форма кіравання | манархія | ||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Кальмарская унія — палітычнае ўтварэнне, саюз скандынаўскіх каралеўстваў, у склад якога з 1397 па 1523 гады ўваходзілі Данія, Нарвегія і Швецыя. З сённяшняга пункту гледжання ў Кальмарскую унію ўваходзілі таксама Фінляндыя і Ісландыя, таму што Ісландыя пачынаючы з 1262 года ўваходзіла ў склад Нарвегіі, а Фінляндыя была захоплена Швецыяй у 1154 годзе. Да тэрыторыі Кальмарскай уніі таксама належылі Фарэрскія астравы, якія з 1035 года належылі Нарвегіі.
Кальмарская унія была падрыхтавана дацка-нарвежскай (1380) і дацка-шведскай (1389) асабістымі уніямі. Ініцыіравана каралевай Маргарытай Дацкай, якая дамаглася абвяшчэння ў 1397 у г. Кальмар (Швецыя) каралём трох дзяржаў яе траюраднага пляменніка герцага Эрыка Памеранскага. Праект акта уніі (ніколі не быў зацверджаны, па-рознаму інтэрпрэтуецца ў гістарыяграфіі) прадугледжваў выбары адзінага манарха, правядзенне агульнай знешняй палітыкі, абаронны саюз пры захаванні ўнутранай самастойнасці кожнай з трох дзяржаў. Спроба дацкіх каралёў выкарыстаць унію для ўстанаўлення свайго панавання над Швецыяй прывяла да народнага паўстання і фактычнай ліквідацыі уніі ў 1448. Кальмарская унія тройчы аднаўлялася (1457—67, 1497—1501, 1520—21) у ходзе дацка-шведскіх войнаў XV — пач. XVI ст. Канчаткова ліквідавана ў 1523, калі каралём Швецыі стаў Густаў I Ваза.. Нарвегія заставалася пад уладай Даніі да 1814.