Юрый Караль Глябовіч: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
| Радок 41: | Радок 41: | ||
| бацька = [[Мікалай Янавіч Глябовіч]] |
| бацька = [[Мікалай Янавіч Глябовіч]] |
||
| маці = Марцэбела Карэцкая |
| маці = Марцэбела Карэцкая |
||
| жонка = |
| жонка = |
||
| дзеці = Марцэбела,<br />Крысціна Барбара |
| дзеці = Марцэбела,<br />Крысціна Барбара |
||
| аўтограф = |
| аўтограф = |
||
Версія ад 11:17, 8 красавіка 2019
| Юрый Мікалаевіч Глебавіч | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| польск.: Jerzy Karol Hlebowicz | |||||||
 Герб Глябовічаў «Ляліва» | |||||||
|
| |||||||
|
|||||||
| Манарх | Уладзіслаў IV (да 1648), Ян II Казімір (з 1648) |
||||||
| Папярэднік | Крыштаф Гасеўскі | ||||||
| Пераемнік | Павел Ян Сапега | ||||||
|
|||||||
| Манарх | Ян II Казімір | ||||||
| Папярэднік | Ян Альфонс Ляцкі | ||||||
| Пераемнік | Аляксандр Гіларый Палубінскі | ||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Міхаіл Казімір Радзівіл | ||||||
| Пераемнік | Міхаіл Казімір Пац | ||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне | 1605 | ||||||
| Смерць |
18 красавіка 1669 Заслаўе, Вялікае Княства Літоўскае |
||||||
| Род | Глябовічы | ||||||
| Бацька | Мікалай Янавіч Глябовіч | ||||||
| Маці | Марцэбела Карэцкая | ||||||
| Жонка | Кацярына з Радзівілаў[d][1][2] | ||||||
| Дзеці |
Марцэбела, Крысціна Барбара |
||||||
| Дзейнасць | дыпламат | ||||||
Юрый (Ежы) Караль Мікалаевіч Глябовіч (1603/1605? — 18 красавіка 1669, Заслаўе) — дзяржаўны дзеяч Рэчы Паспалітай.
Сын Мікалая Глябовіча[3] і Марцэбелы Карэцкай. У 1633 г. прызначаны старостай анікштанскім і радашковіцкім. Палітычную кар'еру пачаў у чэрв. 1639 г. атрымаўшы тытул каралеўскага падчашыя. У тым жа 1639 г. прызначаны на пасаду падстолія літоўскага. У 1640 г. жаніўся на Кацярыне Радзівіл[4] У 1643 г. прызначаны ваяводай смаленскім. Шмат часу адаў умацаванню фартыфікацый Смаленска, часова пакінуўшы за гэтым палітычныя справы ў Вільні, Кракаве і Варшаве, дзе з'яўляўся рэдка. У сакав. 1644 г. і ў 1645 г. прымаў актыўны ўдзел у паседжаннях Сената Рэчы Паспалітай. Падчас безкаралеўя прыехаў у Кракаў толькі ў лістападзе, каб прыняць удзел у выбарах і падпісаць элекцыйны дыплом Яна Казіміра Вазы. Падчас каранацыйнага сойму паднімаў пытанні датычныя абароны Смаленска. У 1650 г. удзельнічаў у працы створанай у Вільні камісіі па пытаннях фінансавання войска ВКЛ. У 1651 г. быў камісарам пры заключэнні міру з казакамі ў Белай Царкве, а затым у перамовах з казакамі ў 1659 г. У 1653 г. з ваяводства смаленскага прызначаны старастам жамойцкім. Падчас вайны Расіі з Рэччу Паспалітай (1654—1667) удзельнічаў у ваенных дзеяннях. У 1655 г. прыняў пратэктарат Швецыі, у ліку іншых падпісаўшы Кейданскую ўнію. Пазней, як камісар удзельнічаў у дыпламатычных і мірных перамовах з Расіяй (1660, 1662, 1664). З 1659 г. знаходзіўся ў перапісцы з Багуславам Радзівілам, з нагоды ўладанняў апошняга на тэрыторыі ВКЛ. У складзе дэлегацыі Рэчы Паспалітай падпісаў Андрусаўскае перамір'е у студз. 1667 г. і, як адзначаюць сучаснікі, сыграў значную ролю ў яго заключэнні. Ю. Глебавіч прытрымваўся на перамовах пазіцыі кампрамісу з Расіяй, хоць з перадачай ёй Смаленска і Дарагабужа губляў значную частку сваіх спадчынных ўладанняў. У 1668 г., у т.л. як узнагароду за заключэнне Андрусаўскага перамір'я, Ю. Глябовіч прызначаны ваяводай віленскім. Ю. Глябовіч, апошні з роду Глябовічаў, меў дзвюх дочак — Марцэбелу[5] і Хрысціну[6].
Зноскі
- ↑ Radziwiłłowie herbu Trąby — Warszawa: Archiwum Główne Akt Dawnych, Wydawnictwo DiG, 1996. — 67 с. — ISBN 83-85490-62-0
- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego : spisy. T. 4, Ziemia smolenśka i województwo smolenśkie XIV-XVIII wiek / пад рэд. А. Рахуба — Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2003. — С. 217. — 412 с. — ISBN 83-7181-279-5
- ↑ († 1632) ваявода смаленскі (з 1611), кашталян віленскі (з 1621).
- ↑ сястра Януша Радзівіла.
- ↑ жонка кн. Марцыяна Агінскага
- ↑ тымчасова адна з найбагацейшых нявест ВКЛ, жонка Казіміра Яна Сапегі. Казімір Ян і Хрысціна вядомыя сваёй дабрачыннасцю, фундавалі храмы розных канфесій, у т.л. у 1676 г. заснавалі дамініканскі манастыр у Заслаўі.
Літаратура
- Заяц Ю. А. Заславль X—XVIII веков (историко-археологический очерк). — Мн.: Наука и техника, 1987;
- Спиридонов М. Ф. Заславль в XVI в. — Мн., 1998.
