Пётр Іванавіч Панін: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
афармленне
Няма тлумачэння праўкі
Радок 26: Радок 26:
}}
}}
{{цёзкі2|Панін}}
{{цёзкі2|Панін}}
'''Пётр Іванавіч Панін''' ({{ДН|||1721}}, с. Вязаўна {{МН|Мяшчоўскі павет|у Мяшчоўскім павеце}}, [[Калужская губерня]] — {{ДС|||1789}}) — рускі ваенны дзеяч, граф.
'''Пётр Іванавіч Панін''' ({{ДН|||1721}}, с. Вязаўна, [[Мяшчоўскі павет]], [[Калужская губерня]] — {{ДС|||1789}}) — рускі ваенны дзеяч, граф.


== Біяграфія ==
== Біяграфія ==
Пачаў ваенную службу ў [[1736]] годзе салдатам у лейб-гвардыі [[Ізмайлаўскі полк|Ізмайлаўскім палку]], у тым жа годзе быў выраблены ў афіцэры і адпраўлены ў армію, [[Руска-турэцкая вайна, 1735-1739|якая дзейнічала супраць крымскіх татараў]]. З ёй ён удзельнічаў ва ўзяцці [[Перакоп]]а і [[Бахчысарай|Бахчысарая]]; затым служыў пад кіраўніцтвам фельдмаршала [[Пётр Пятровіч Ласі|Ласі]], [[Руска-швецкая вайна, 1741-1743|які дзейнічаў супраць шведаў]], і да пачатку [[Сямігадовая вайна|Сямігадовай вайны]] быў ужо [[генерал-маёр]]ам.
Пачаў ваенную службу ў [[1736]] годзе салдатам у лейб-гвардыі [[Ізмайлаўскі полк|Ізмайлаўскім палку]], у тым жа годзе быў выраблены ў афіцэры і адпраўлены ў армію, [[Руска-турэцкая вайна, 1735-1739|якая дзейнічала супраць крымскіх татараў]]. З ёй ён удзельнічаў ва ўзяцці [[Перакоп (горад))|Перакопа]] і [[Бахчысарай|Бахчысарая]]; затым служыў пад кіраўніцтвам фельдмаршала [[Пётр Пятровіч Ласі|Ласі]], [[Руска-швецкая вайна, 1741-1743|які дзейнічаў супраць шведаў]], і да пачатку [[Сямігадовая вайна|Сямігадовай вайны]] быў ужо [[генерал-маёр]]ам.


Асабліва адзначыўся ў [[Бітва пры Грос-Егерсдорфе|баях пры Грос-Егерсдорфе]] і [[Царндорф]]е, а ў [[1759]] годзе быў галоўнай прычынай [[Кунерсдорфская бітва, 1759|перамогі пры Кунерсдорфе]], за што ўзнагароджаны чынам [[генерал-паручык]]а. У [[1760]] годзе ўдзельнічаў, разам з [[Захар Грыгор'евіч Чэрнышаў|Чэрнышавым]], [[Готлаб Курт Генрых Татлебен|Татлебенам]] і [[Франц Морыц Ласі|Ласі]], у заняцці [[Берлін]]а (дзе адзначыўся, разграміўшы, сумесна з казакамі Краснашчокава і Тураверава, ар'егард корпуса фон Гюльзена), кіраваў Усходняй Прусіяй, у званні [[кенігсберг]]скага [[генерал-губернатар]]а, і ўзначальваў рускія сухапутныя і марскія сілы ў Памераніі і Галштыніі.
Асабліва адзначыўся ў [[Бітва пры Грос-Егерсдорфе|баях пры Грос-Егерсдорфе]] і [[Царндорф]]е, а ў [[1759]] годзе быў галоўнай прычынай [[Кунерсдорфская бітва, 1759|перамогі пры Кунерсдорфе]], за што ўзнагароджаны чынам [[генерал-паручык]]а. У [[1760]] годзе ўдзельнічаў, разам з [[Захар Грыгор'евіч Чэрнышаў|Чэрнышавым]], [[Готлаб Курт Генрых Татлебен|Татлебенам]] і [[Франц Морыц Ласі|Ласі]], у заняцці [[Берлін]]а (дзе адзначыўся, разграміўшы, сумесна з казакамі Краснашчокава і Тураверава, ар'егард корпуса фон Гюльзена), кіраваў Усходняй Прусіяй, у званні [[кенігсберг]]скага [[генерал-губернатар]]а, і ўзначальваў рускія сухапутныя і марскія сілы ў Памераніі і Галштыніі.


Пасля ўступлення на прастол [[Кацярына II, імператрыца расійская|Кацярыны II]] ([[1762]]) П. І. Панін узведзены ў [[генерал-аншэф]]ы і прызначаны сенатарам і членам савета; у [[1767]] годзе ўзведзены ў графскую годнасць. У [[1769]] годзе яму даручана было начальства над 2-й арміяй, [[Руска-турэцкая вайна, 1768-1774|якая дзейнічала супраць туркаў]]. Разбіўшы непрыяцеля каля Бендэраў, ён размясціў сваю армію на зімовых кватэрах паміж Бугам і Азоўскім морам, чым перашкодзіў крымскім татарам ажыццяўляць набегі на паўднёвыя межы Расіі. У [[1770]] годзе ім [[Узяцце Бендэраў|былі заваяваны Бендэры]]. Падчас аблогі гэтай крэпасці ён паспеў перамовамі схіліць татараў буджакскіх, белгарадскіх і едзісанскісх прызнаць над сабою ўладу Расіі; затым садзейнічаў паскарэнню здачы крэпасці [[Акерман]].
Пасля ўступлення на прастол [[Кацярына II, імператрыца расійская|Кацярыны II]] ([[1762]]) П. І. Панін узведзены ў [[генерал-аншэф]]ы і прызначаны сенатарам і членам савета; у [[1767]] годзе ўзведзены ў графскую годнасць. У [[1769]] годзе яму даручана было начальства над 2-й арміяй, [[Руска-турэцкая вайна, 1768-1774|якая дзейнічала супраць туркаў]]. Разбіўшы непрыяцеля каля Бендэраў, ён размясціў сваю армію на зімовых кватэрах паміж Бугам і Азоўскім морам, чым перашкодзіў крымскім татарам ажыццяўляць набегі на паўднёвыя межы Расіі. У [[1770]] годзе ім [[Узяцце Бендэраў|былі заваяваны Бендэры]]. Падчас аблогі гэтай крэпасці ён паспеў перамовамі схіліць татараў буджакскіх, белгарадскіх і едзісанскісх прызнаць над сабою ўладу Расіі; затым садзейнічаў паскарэнню здачы крэпасці [[Белгарад-Днястроўская крэпасць|Акерман]].


За подзвігі гэтыя Панін быў узнагароджаны [[Ордэн Святога Георгія|ордэнам Св. Георгія 1 ступені]], але разам з тым вестка аб перамозе было прынята імператрыцай даволі суха, бо яна была незадаволеная вялікімі стратамі і разбурэннем Бендэраў. Пачуваючыся пакрыўджаным, а таксама з прычыны ўзмацнелай хваробы, граф Панін у тым жа годзе сыйшоў у адстаўку. Пасяліўшыся ў Маскве, Панін пачаў рэзка выяўляць сваё незадавальненне, што дайшло да імператрыцы, якая, лічачы яго «першым ворагам», «сабе персанальным абражальнікам» і «дзёрзкім пустасловам», загадала заснаваць за ім нагляд.
За подзвігі гэтыя Панін быў узнагароджаны [[Ордэн Святога Георгія|ордэнам Св. Георгія 1 ступені]], але разам з тым вестка аб перамозе было прынята імператрыцай даволі суха, бо яна была незадаволеная вялікімі стратамі і разбурэннем Бендэраў. Пачуваючыся пакрыўджаным, а таксама з прычыны ўзмацнелай хваробы, граф Панін у тым жа годзе сыйшоў у адстаўку. Пасяліўшыся ў Маскве, Панін пачаў рэзка выяўляць сваё незадавальненне, што дайшло да імператрыцы, якая, лічачы яго «першым ворагам», «сабе персанальным абражальнікам» і «дзёрзкім пустасловам», загадала заснаваць за ім нагляд.


[[Сялянская вайна, 1773-1775|Мяцеж Пугачова]] зноў выклікаў Паніна на ваенную ніву: дзякуючы старанням [[Пацёмкін]]а і [[Мікіта Іванавіч Панін|Мікіты Іванавіча Паніна]], імператрыца пасля смерці [[Бібікав]]а, у [[1774]] годзе даручыла Паніну начальства над усімі войскамі супраць Пугачова і над губерніямі Казанскай, Арэнбургскай і Ніжагародскай. Неўзабаве пасля прызначэння армія Пугачова была разбітая, а сам ён узяты ў палон. Паіин звярнуў асаблівую ўвагу на аднаўленне спустошаных губерніяў, на паслабленне ўзнікшага голаду і наогул на беспарадкі ў кіраванні — няздольнасць і бяздзейнасць адміністрацыі, ліхаімства і інш. У [[1775]] годзе Панін атрымаў звальненне.
[[Сялянская вайна, 1773-1775|Мяцеж Пугачова]] зноў выклікаў Паніна на ваенную ніву: дзякуючы старанням [[Рыгор Аляксандравіч Пацёмкін|Пацёмкіна]] і [[Мікіта Іванавіч Панін|Мікіты Іванавіча Паніна]], імператрыца пасля смерці [[Аляксандр Ільіч Бібікаў|Бібікава]], у [[1774]] годзе даручыла Паніну начальства над усімі войскамі супраць Пугачова і над губерніямі Казанскай, Арэнбургскай і Ніжагародскай. Неўзабаве пасля прызначэння армія Пугачова была разбітая, а сам ён узяты ў палон. Паіин звярнуў асаблівую ўвагу на аднаўленне спустошаных губерніяў, на паслабленне ўзнікшага голаду і наогул на беспарадкі ў кіраванні — няздольнасць і бяздзейнасць адміністрацыі, ліхаімства і інш. У [[1775]] годзе Панін атрымаў звальненне.


П. І. Панін выстаўляецца сучаснікамі, як чалавек пыхлівы і ўладалюбівы. Ён першы ўвёў у рускую армію егераў, пад назвай стралкоў, і лёгкую конную артылерыю; ён жа напісаў «палкоўнікаву інструкцыю», а пры аблозе Бендэраў упершыню з поспехам ужыў узмоцнены горн.
П. І. Панін выстаўляецца сучаснікамі, як чалавек пыхлівы і ўладалюбівы. Ён першы ўвёў у рускую армію егераў, пад назвай стралкоў, і лёгкую конную артылерыю; ён жа напісаў «палкоўнікаву інструкцыю», а пры аблозе Бендэраў упершыню з поспехам ужыў узмоцнены горн.
Радок 45: Радок 45:
== Спасылкі ==
== Спасылкі ==
{{Commons|Category:}}
{{Commons|Category:}}

{{Паўстанне Пугачова}}
{{Бібліяінфармацыя}}
{{Бібліяінфармацыя}}

⚫
{{DEFAULTSORT:Панін Пётр Іванавіч}}
[[Катэгорыя:Нарадзіліся ў Калужскай вобласці]]
⚫
[[Катэгорыя:Генералы Расійскай імперыі]]
[[Катэгорыя:Паўстанне Пугачова]]
[[Катэгорыя:Паўстанне Пугачова]]
[[Катэгорыя:Генерал-аншэфы]]
[[Катэгорыя:Генерал-аншэфы]]
[[Катэгорыя:Сенатары Расійскай імперыі]]
[[Катэгорыя:Сенатары Расійскай імперыі]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі Сямігадовай вайны]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі Сямігадовай вайны]]
[[Катэгорыя:род Паніных|Пётр Іванавіч]]
[[Катэгорыя:Род Паніных|Пётр Іванавіч]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі Руска-шведскай вайны 1741—1743]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі руска-шведскай вайны 1741—1743]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі руска-турэцкай вайны 1735—1739]]

[[Катэгорыя:Удзельнікі руска-турэцкай вайны 1768—1774]]
⚫
{{DEFAULTSORT:Панін Пётр Іванавіч}}
⚫
[[Катэгорыя:Генералы Расійскай імперыі]]

Версія ад 15:50, 9 студзеня 2020

Пётр Іванавіч Панін
На партрэце пэндзля Ф. Рокатава
На партрэце пэндзля Ф. Рокатава
Дата нараджэння 1721[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 15 (26) красавіка 1789
Месца смерці
Месца пахавання
Бацька Ivan Vasilevich Panin[d]
Маці Agrafena Yeverlakova[d][3]
Жонка Anna Tatishcheva[d][4][5] і Марыя Радзівонаўна Паніна[d]
Дзеці Мікіта Пятровіч Панін[d] і Sofya Tutolmina[d]
Грамадзянства
Прыналежнасць  Расійская імперыя
Званне Генерал-аншэф
Бітвы/войны
Узнагароды і званні
Ордэн Святога Андрэя Першазванага з дыяментамі
Ордэн Святога Андрэя Першазванага з дыяментамі
Ордэн Святога Георгія I ступені
Ордэн Святога Георгія I ступені
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Залатая зброя «За адвагу» з дыяментамі
Залатая зброя «За адвагу» з дыяментамі
Сувязі брат М. І. Панін
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Панін.

Пётр Іванавіч Панін (1721, с. Вязаўна, Мяшчоўскі павет, Калужская губерня — 1789) — рускі ваенны дзеяч, граф.

Біяграфія

Пачаў ваенную службу ў 1736 годзе салдатам у лейб-гвардыі Ізмайлаўскім палку, у тым жа годзе быў выраблены ў афіцэры і адпраўлены ў армію, якая дзейнічала супраць крымскіх татараў. З ёй ён удзельнічаў ва ўзяцці Перакопа і Бахчысарая; затым служыў пад кіраўніцтвам фельдмаршала Ласі, які дзейнічаў супраць шведаў, і да пачатку Сямігадовай вайны быў ужо генерал-маёрам.

Асабліва адзначыўся ў баях пры Грос-Егерсдорфе і Царндорфе, а ў 1759 годзе быў галоўнай прычынай перамогі пры Кунерсдорфе, за што ўзнагароджаны чынам генерал-паручыка. У 1760 годзе ўдзельнічаў, разам з Чэрнышавым, Татлебенам і Ласі, у заняцці Берліна (дзе адзначыўся, разграміўшы, сумесна з казакамі Краснашчокава і Тураверава, ар'егард корпуса фон Гюльзена), кіраваў Усходняй Прусіяй, у званні кенігсбергскага генерал-губернатара, і ўзначальваў рускія сухапутныя і марскія сілы ў Памераніі і Галштыніі.

Пасля ўступлення на прастол Кацярыны II (1762) П. І. Панін узведзены ў генерал-аншэфы і прызначаны сенатарам і членам савета; у 1767 годзе ўзведзены ў графскую годнасць. У 1769 годзе яму даручана было начальства над 2-й арміяй, якая дзейнічала супраць туркаў. Разбіўшы непрыяцеля каля Бендэраў, ён размясціў сваю армію на зімовых кватэрах паміж Бугам і Азоўскім морам, чым перашкодзіў крымскім татарам ажыццяўляць набегі на паўднёвыя межы Расіі. У 1770 годзе ім былі заваяваны Бендэры. Падчас аблогі гэтай крэпасці ён паспеў перамовамі схіліць татараў буджакскіх, белгарадскіх і едзісанскісх прызнаць над сабою ўладу Расіі; затым садзейнічаў паскарэнню здачы крэпасці Акерман.

За подзвігі гэтыя Панін быў узнагароджаны ордэнам Св. Георгія 1 ступені, але разам з тым вестка аб перамозе было прынята імператрыцай даволі суха, бо яна была незадаволеная вялікімі стратамі і разбурэннем Бендэраў. Пачуваючыся пакрыўджаным, а таксама з прычыны ўзмацнелай хваробы, граф Панін у тым жа годзе сыйшоў у адстаўку. Пасяліўшыся ў Маскве, Панін пачаў рэзка выяўляць сваё незадавальненне, што дайшло да імператрыцы, якая, лічачы яго «першым ворагам», «сабе персанальным абражальнікам» і «дзёрзкім пустасловам», загадала заснаваць за ім нагляд.

Мяцеж Пугачова зноў выклікаў Паніна на ваенную ніву: дзякуючы старанням Пацёмкіна і Мікіты Іванавіча Паніна, імператрыца пасля смерці Бібікава, у 1774 годзе даручыла Паніну начальства над усімі войскамі супраць Пугачова і над губерніямі Казанскай, Арэнбургскай і Ніжагародскай. Неўзабаве пасля прызначэння армія Пугачова была разбітая, а сам ён узяты ў палон. Паіин звярнуў асаблівую ўвагу на аднаўленне спустошаных губерніяў, на паслабленне ўзнікшага голаду і наогул на беспарадкі ў кіраванні — няздольнасць і бяздзейнасць адміністрацыі, ліхаімства і інш. У 1775 годзе Панін атрымаў звальненне.

П. І. Панін выстаўляецца сучаснікамі, як чалавек пыхлівы і ўладалюбівы. Ён першы ўвёў у рускую армію егераў, пад назвай стралкоў, і лёгкую конную артылерыю; ён жа напісаў «палкоўнікаву інструкцыю», а пры аблозе Бендэраў упершыню з поспехам ужыў узмоцнены горн.

Зноскі

  1. ↑ Pjotr Iwanowitsch Graf Panin // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ Count Petr Ivanovich Panin // Electronic Enlightenment — OUP.
  3. ↑ Pas L. v. Genealogics — 2003.
  4. ↑ Татищева, Анна Алексеевна // Русский биографический словарь — СПб.: 1912. — Т. 20. — С. 328.
  5. ↑ Панин, Петр Иванович // Русский биографический словарь / под ред. А. А. Половцов — СПб.: 1902. — Т. 13. — С. 212–249.

Спасылкі

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Пётр_Іванавіч_Панін&oldid=3533803"