Амбар: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Removing Cвiран._Вёска_Мяжаны_Браслаускага_раёна._Здымак_пач._ХХ_ст.jpg, it has been deleted from Commons by Arthur Crbz because: Media missing permission a
Removing Свiран._Клецк._Здымак_пач._ХХ_ст.jpg, it has been deleted from Commons by Arthur Crbz because: Media missing permission as of 5 January 2020. Please send a [[:c:COM:Consent|
Радок 10: Радок 10:
У летні перыяд будынак мог выконваць функцыю жытла. Бяднейшыя сяляне замянялі амбар каморай (невялікім адгароджаным памяшканнем у сенцах).
У летні перыяд будынак мог выконваць функцыю жытла. Бяднейшыя сяляне замянялі амбар каморай (невялікім адгароджаным памяшканнем у сенцах).



[[Файл:Свiран. Клецк. Здымак пач. ХХ ст.jpg|thumb|Свiран. Клецк. Здымак пач. ХХ ст.]]
[[Файл:Свiран. Вёска Чамброва Карэлiцкага раёна. Здымак пач. ХХ ст.jpg|thumb|Свiран. Вёска Чамброва Карэлiцкага раёна. Здымак пач. ХХ ст]]
[[Файл:Свiран. Вёска Чамброва Карэлiцкага раёна. Здымак пач. ХХ ст.jpg|thumb|Свiран. Вёска Чамброва Карэлiцкага раёна. Здымак пач. ХХ ст]]



Версія ад 16:19, 16 студзеня 2020

Амбар (клець) у музеі народнай архітэктуры і побыту. Мінскі раён, вёска Азярцо

Амбар таксама клець ці сві́ран — халодны (без ацяплення) сельскагаспадарчы будынак для захоўвання сялянскага набытку: збожжа, адзення і іншых рэчаў.

Знутры амбары падзяляліся на аддзяленні, якія зваліся засекамі ці арудамі (пасекамі).

Амбары прызначаліся галоўным чынам для захоўвання запасаў збожжавых і іншых культур. Невялікія па аб'ёме амбары пасля пабудовы замазваліся глінай або смалой, пасля чаго заліваліся вадой. Калі вада не выцякала, высякалі дзверы і ставілі дах, пасля чаго амбар прасушваўся.

Па канструкцыі амбары звычайна будаваліся як аднакамерны зруб па форме блізкі да квадрата, які ставіўся на штандары або каменне. Перад уваходам рабіўся насціл з дошак на выпусках бярвенняў ніжніх вянкоў. Так утвараўся драўляны прыклетнік, пераклець або галерэя.

У летні перыяд будынак мог выконваць функцыю жытла. Бяднейшыя сяляне замянялі амбар каморай (невялікім адгароджаным памяшканнем у сенцах).


Файл:Свiран. Вёска Чамброва Карэлiцкага раёна. Здымак пач. ХХ ст.jpg
Свiран. Вёска Чамброва Карэлiцкага раёна. Здымак пач. ХХ ст

Свiран

Свiран, традыцыйная гаспадарчая пабудова для хавання збожжа, прадуктаў, адзення, хатняга начыння. Ад клецяў адрознiваецца большымi памерамi, дыферэнцыраванасцю функцыянальнага прызначэння, дэкаратыўным аздабленнем. Здаўна вядомы ў Беларусi, у Лiтве, некаторых раёнах Польшчы. У Беларусi пашыраны да сярэдзiны ХХ стагоддзя, да XIX стагоддзя пераважна будавалiся ў гаспадарках заможнай шляхты. З XIX стагоддзя пачалi будавацца ў сялянскiх гаспадарках, дзе свiраны нагадвалi клецi з засекамi, з ганкам перад уваходам. У адрозненне ад клецяў свiраны не блакiравалiся з iншымi пабудовамi, iх ставiлi асобна. Некаторыя cвiраны наблiжалiся сваiм выглядам да лямусаў i скарбнiц. Свiраны былi 1-ярусныя франтальнай кампазiцыi i 2-ярусныя франтальна-яруснай i цэнтрычна-яруснай кампазiцыi. Будавалi iх пераважна з дрэва (бярвён, брусоў, дыляў, плашак). З XVIII стагоддзя вядомы свiраны мураваныя, або ў тэхнiцы «прускага муру». 1-павярховыя свiраны — прамавугольныя або квадратныя ў плане збудаваннi, накрытыя 2- цi 4-cхiльнай страхой з дранiцы, гонты, саломы, часам выкарыстоўвалi камбiнаванае пакрыццё дранiцамi ў нiжняй частцы страхi, саломай у верхняй. У свiранах, што прызначалiся для хавання збожжа, рабiлi засекi з бярвён, дошак цi дыляў, перад уваходам — ганак або сенцы.


Гл. таксама

Літаратура

  • Сабаленка Э. Р., Гуркоў У. С., Іваноў У. М., Супрун Дз. Д. Беларускае народнае жыллё. — Мн., 1973.
  • Свiран // Энцыклапедыя лiтаратуры i мастацтва Беларусi. Том 4. Выдавецтва «Беларуская савецкая энцыклапедыя» iмя Петруся Броўкi. Мінск. 1987
  • Якімовіч Ю. А. Драўлянае дойлідства беларускага Палесся. — Мн., 1978.
  • Якімовіч Ю. А. Свіран // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 260. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5 (Т. 14).