Лугамавічы: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
дапаўненне |
дапаўненне |
||
Радок 71: | Радок 71: | ||
У 1940—1954 гадах цэнтр [[Легамовіцкі сельсавет|Легамовіцкага сельсавета]]. |
У 1940—1954 гадах цэнтр [[Легамовіцкі сельсавет|Легамовіцкага сельсавета]]. |
||
== Гісторыя == |
|||
Першае згадванне пра вёску Лугамавічы можна знайсці ў працах [[Тэадор Нарбут|Тэадора Нарбута]]. Каля [[1250]] года Кіян, прыняўшы хрост, заснаваў касцёл і кляштар [[Дамініканцы|дамініканцаў]] у [[Любча|Любчы]] ([[Навагрудскі раён]]) і перадаў ім Лугамавічы ў валоданне<ref name="Іўеўскі край" />. Вёска належыла да [[Дуды (Іўеўскі раён)|Дудскага]] староства, тут знаходзілася рэзідэнцыя старосты. У [[XVII стагоддзе|XVII стагоддзі]] вёскай валодалі [[Ян Караль Хадкевіч]] (1608), [[Тэадор Дэнгаф (падкаморы каронны)|Тэадор Дэнгаф]] (1653), Марыян Валовіч, Казімір Гарбачэўскі (1665), [[Род Замойскіх|Замойскія]], [[Род Пацаў|Пацы]], Буйніцкія. У [[1789]] годзе лугамавіцкі маёнтак набылі Іеранім і Барбара Зянковічы<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański" />. Пасля [[Падзелы Рэчы Паспалітай|падзелаў Рэчы Паспалітай]] імператрыца [[Кацярына II]] аддзяліла маёнтак Лугамавічы ад Дудскага староства і ў [[1796]] годзе аддала нейкаму Рахману<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański" />. Той, маючы канфлікты з суседзямі, праз два гады прадаў маёнтак Корсаку, які ў [[1800]] годзе ў сваю чаргу перапрадаў яго Самуэлю Воўк-Ланеўскаму (1768—1851)<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański" />. |
|||
== Насельніцтва == |
== Насельніцтва == |
||
Радок 79: | Радок 82: | ||
* [[Яўген Бартніцкі]] (Сяргей Сурыновіч) — беларускі паэт, каталіцкі святар. |
* [[Яўген Бартніцкі]] (Сяргей Сурыновіч) — беларускі паэт, каталіцкі святар. |
||
== Зноскі == |
|||
{{Reflist|1|refs= |
|||
<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański">{{кніга|аўтар=Czesław Jankowski.|частка=|загаловак=Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi|арыгінал=|спасылка=http://orda.of.by/.lib/jankowski/oszm/t3/46|адказны=|выданне=|месца=Petersburg|выдавецтва=Księgarnia K. Grendyszyńskiego|год=1898|том=3|pages=46—51|allpages=|серыя=|isbn=|тыраж=|ref=}}</ref> |
|||
<ref name="Іўеўскі край">{{артыкул|аўтар=Вера Гулідава.|загаловак=Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць…|арыгінал=|спасылка=|аўтар выдання=|выданне=Іўеўскі край|тып=|месца=|выдавецтва=|год=2001-10-31|выпуск=|том=|нумар=83 (7264)|старонкі=3|isbn=|issn=|doi=|bibcode=|arxiv=|pmid=|мова=be|ref=|archiveurl=|archivedate=}}</ref> |
|||
}} |
|||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
Версія ад 16:54, 3 мая 2020
Вёска
Лугамавічы
| ||||||||||||||||||||||||
Лу́гамавічы, Лугамо́вічы[1] (трансліт.: Luhamavičy, руск.: Лугомовичи) — вёска ў складзе Лелюкінскага сельсавета Іўеўскага раёна Гродзенскай вобласці Беларусі. У 117 км ад Мінска.
У 1940—1954 гадах цэнтр Легамовіцкага сельсавета.
Гісторыя
Першае згадванне пра вёску Лугамавічы можна знайсці ў працах Тэадора Нарбута. Каля 1250 года Кіян, прыняўшы хрост, заснаваў касцёл і кляштар дамініканцаў у Любчы (Навагрудскі раён) і перадаў ім Лугамавічы ў валоданне[2]. Вёска належыла да Дудскага староства, тут знаходзілася рэзідэнцыя старосты. У XVII стагоддзі вёскай валодалі Ян Караль Хадкевіч (1608), Тэадор Дэнгаф (1653), Марыян Валовіч, Казімір Гарбачэўскі (1665), Замойскія, Пацы, Буйніцкія. У 1789 годзе лугамавіцкі маёнтак набылі Іеранім і Барбара Зянковічы[3]. Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай імператрыца Кацярына II аддзяліла маёнтак Лугамавічы ад Дудскага староства і ў 1796 годзе аддала нейкаму Рахману[3]. Той, маючы канфлікты з суседзямі, праз два гады прадаў маёнтак Корсаку, які ў 1800 годзе ў сваю чаргу перапрадаў яго Самуэлю Воўк-Ланеўскаму (1768—1851)[3].
Насельніцтва
- 1999 год — 172 чалавекі
- 2010 год — 111 чалавек
Вядомыя асобы
- Яўген Бартніцкі (Сяргей Сурыновіч) — беларускі паэт, каталіцкі святар.
Зноскі
- ↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).
- ↑ Вера Гулідава. Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць… // Іўеўскі край. — 2001-10-31. — № 83 (7264). — С. 3.
- ↑ а б в Czesław Jankowski. Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi. — Petersburg: Księgarnia K. Grendyszyńskiego, 1898. — Т. 3. — P. 46—51.
Літаратура
- Łogumowicze // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom V: Kutowa Wola — Malczyce (польск.). — Warszawa, 1884. — S. 681.
- Ługomowicze // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom V: Kutowa Wola — Malczyce (польск.). — Warszawa, 1884. — S. 804.
Спасылкі
- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Лугамавічы
- Лугамавічы на сайце «Radzima.net»
- Лугамавічы на сайце «Radzima.org»