Лугамавічы: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дапаўненне
дапаўненне
Радок 71: Радок 71:


У 1940—1954 гадах цэнтр [[Легамовіцкі сельсавет|Легамовіцкага сельсавета]].
У 1940—1954 гадах цэнтр [[Легамовіцкі сельсавет|Легамовіцкага сельсавета]].

== Гісторыя ==
Першае згадванне пра вёску Лугамавічы можна знайсці ў працах [[Тэадор Нарбут|Тэадора Нарбута]]. Каля [[1250]] года Кіян, прыняўшы хрост, заснаваў касцёл і кляштар [[Дамініканцы|дамініканцаў]] у [[Любча|Любчы]] ([[Навагрудскі раён]]) і перадаў ім Лугамавічы ў валоданне<ref name="Іўеўскі край" />. Вёска належыла да [[Дуды (Іўеўскі раён)|Дудскага]] староства, тут знаходзілася рэзідэнцыя старосты. У [[XVII стагоддзе|XVII стагоддзі]] вёскай валодалі [[Ян Караль Хадкевіч]] (1608), [[Тэадор Дэнгаф (падкаморы каронны)|Тэадор Дэнгаф]] (1653), Марыян Валовіч, Казімір Гарбачэўскі (1665), [[Род Замойскіх|Замойскія]], [[Род Пацаў|Пацы]], Буйніцкія. У [[1789]] годзе лугамавіцкі маёнтак набылі Іеранім і Барбара Зянковічы<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański" />. Пасля [[Падзелы Рэчы Паспалітай|падзелаў Рэчы Паспалітай]] імператрыца [[Кацярына II]] аддзяліла маёнтак Лугамавічы ад Дудскага староства і ў [[1796]] годзе аддала нейкаму Рахману<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański" />. Той, маючы канфлікты з суседзямі, праз два гады прадаў маёнтак Корсаку, які ў [[1800]] годзе ў сваю чаргу перапрадаў яго Самуэлю Воўк-Ланеўскаму (1768—1851)<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański" />.


== Насельніцтва ==
== Насельніцтва ==
Радок 79: Радок 82:
* [[Яўген Бартніцкі]] (Сяргей Сурыновіч) — беларускі паэт, каталіцкі святар.
* [[Яўген Бартніцкі]] (Сяргей Сурыновіч) — беларускі паэт, каталіцкі святар.


{{Зноскі}}
== Зноскі ==
{{Reflist|1|refs=
<ref name="Jankowski, Powiat oszmiański">{{кніга|аўтар=Czesław Jankowski.|частка=|загаловак=Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi|арыгінал=|спасылка=http://orda.of.by/.lib/jankowski/oszm/t3/46|адказны=|выданне=|месца=Petersburg|выдавецтва=Księgarnia K. Grendyszyńskiego|год=1898|том=3|pages=46—51|allpages=|серыя=|isbn=|тыраж=|ref=}}</ref>
<ref name="Іўеўскі край">{{артыкул|аўтар=Вера Гулідава.|загаловак=Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць…|арыгінал=|спасылка=|аўтар выдання=|выданне=Іўеўскі край|тып=|месца=|выдавецтва=|год=2001-10-31|выпуск=|том=|нумар=83 (7264)|старонкі=3|isbn=|issn=|doi=|bibcode=|arxiv=|pmid=|мова=be|ref=|archiveurl=|archivedate=}}</ref>
}}


== Літаратура ==
== Літаратура ==

Версія ад 16:54, 3 мая 2020

Вёска
Лугамавічы
Краіна
Вобласць
Раён
Сельсавет
Каардынаты
Першая згадка
каля 1250 года
Вышыня цэнтра
144 м
Насельніцтва
  • 111 чал. (2009)
Часавы пояс
Тэлефонны код
+375 1595
Паштовы індэкс
231365
Аўтамабільны код
4
Лугамавічы на карце Беларусі ±
Лугамавічы (Беларусь)
Лугамавічы
Лугамавічы (Гродзенская вобласць)
Лугамавічы

Лу́гамавічы, Лугамо́вічы[1] (трансліт.: Luhamavičy, руск.: Лугомовичи) — вёска ў складзе Лелюкінскага сельсавета Іўеўскага раёна Гродзенскай вобласці Беларусі. У 117 км ад Мінска.

У 1940—1954 гадах цэнтр Легамовіцкага сельсавета.

Гісторыя

Першае згадванне пра вёску Лугамавічы можна знайсці ў працах Тэадора Нарбута. Каля 1250 года Кіян, прыняўшы хрост, заснаваў касцёл і кляштар дамініканцаў у Любчы (Навагрудскі раён) і перадаў ім Лугамавічы ў валоданне[2]. Вёска належыла да Дудскага староства, тут знаходзілася рэзідэнцыя старосты. У XVII стагоддзі вёскай валодалі Ян Караль Хадкевіч (1608), Тэадор Дэнгаф (1653), Марыян Валовіч, Казімір Гарбачэўскі (1665), Замойскія, Пацы, Буйніцкія. У 1789 годзе лугамавіцкі маёнтак набылі Іеранім і Барбара Зянковічы[3]. Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай імператрыца Кацярына II аддзяліла маёнтак Лугамавічы ад Дудскага староства і ў 1796 годзе аддала нейкаму Рахману[3]. Той, маючы канфлікты з суседзямі, праз два гады прадаў маёнтак Корсаку, які ў 1800 годзе ў сваю чаргу перапрадаў яго Самуэлю Воўк-Ланеўскаму (1768—1851)[3].

Насельніцтва

  • 1999 год — 172 чалавекі
  • 2010 год — 111 чалавек

Вядомыя асобы

Зноскі

  1. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).
  2. Вера Гулідава. Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць… // Іўеўскі край. — 2001-10-31. — № 83 (7264). — С. 3.
  3. а б в Czesław Jankowski. Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi. — Petersburg: Księgarnia K. Grendyszyńskiego, 1898. — Т. 3. — P. 46—51.

Літаратура

Спасылкі