Слімак

Наземны слімак (Stylommatophora).

Слімак — агульнаўжывальная назва бруханогіх малюскаў, якія маюць вонкавую ракавіну (лат. Gastropoda). Бруханогіх малюскаў з рудыментарнай ракавінай ці тых, якія яе поўнасцю страцілі, называюць смаўжамі. Паколькі большасць бруханогіх мае ракавіну, часта слімакамі называюць усіх прадстаўнікоў класа.

Будова слімака

У целе слімака вылучаюць галаву, нагу і унутраносны мяшок, ад якога адыходзіць мантыйная зморшчына.

Слімакі перасоўваюцца на ніжняй паверхні нагі (падэшве), праганяючы па яе даўжыні волны мышачных скарачэнняў. Акрамя таго, эпітэлій нагі выдзяляе вялікую колькасць слізі, якая спрыяе лепшаму коўзанню па паверхні субстрату. Мелкія слімакі здольныя рухацца пры дапамозе біцця раснічак.

Унутраносны мяшок заключаны ў вапнавую ракавіну, якая выдзяляецца мантыяй, якая закручана ў спіраль ці мае форму каўпака (марскія і прэснаводныя сподачкі). Будова гэтага аддзела цела парушыць білатэральную сіметрыю арганізма. Знешняя асіметрыя характарызуе толькі частку прадстаўнікоў. Яна бывае абумоўлена турбаспіральнай (закручанай у трох вымярэннях) формай ракавіны, а таксама кірункам току вады, што прыносіць кісларод і хімічныя сігналы да жабраў і органаў пачуццяў, што знаходзяцца ў мантыйнай пустоціне, — злеванаправа. Унутраная асіметрыя (дакранаецца месцаванні ўнутраных органаў) — вынік адбытага падчас эвалюцыі паваротуракавіны на 180° (торсіі).

Крыніцы

• Вэстхайдэ Ст., Рыгер Р. Ад найпрасцейшых да малюскаў і артрапод // Заалогія беспазваночных. = Spezielle Zoology. Teil 1: Einzeller und Wirbellose Tiere / пер. з ім. Аб. Н. Бёлінг, З. М. Ляпкова, А. Ст. Міхееў, Аб. Г. Манылаў, А. А. Аскольскі, А. Ст. Філіпава, А. Ст. Чэсуноў; пад рэд. А. Ст. Часунова. — М.: Таварышаванне навуковых выданняў КМК, 2008. — Т. 1. — iv+512+iv з. — 1000 экз. — ISBN 978-5-87317-491-1.