Патрон: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др →Спасылкі |
Крыху гісторыі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
[[Image:Bullet.svg|thumb|180px|Будова патрона: 1 — [[куля]], 2 |
[[Image:Bullet.svg|thumb|180px|Будова патрона: 1 — [[куля]], 2 — [[гільза]], 3 — парахавы зарад, 4 - флянец (закраіна) 5 — [[капсуль]]]] |
||
[[Image:Rifle cartridge comparison.jpg|thumb|250px|right|Вінтовачныя і прамежкавыя патроны (з лева на права): [[Патрон.50 BMG|.50 BMG]], [[Патрон.300 Win Mag|.300 Win Mag]], [[Патрон 7,62×51 мм (.308 win)|.308 Winchester]], [[Патрон 7,62×39 мм|7.62x39 мм]], [[Патрон 5,56×45 мм|5.56x45 мм]], [[Патрон.22 Long Rifle|.22LR]].]] |
[[Image:Rifle cartridge comparison.jpg|thumb|250px|right|Вінтовачныя і прамежкавыя патроны (з лева на права): [[Патрон.50 BMG|.50 BMG]], [[Патрон.300 Win Mag|.300 Win Mag]], [[Патрон 7,62×51 мм (.308 win)|.308 Winchester]], [[Патрон 7,62×39 мм|7.62x39 мм]], [[Патрон 5,56×45 мм|5.56x45 мм]], [[Патрон.22 Long Rifle|.22LR]].]] |
||
'''Патрон''' — боепрыпас для [[агнястрэльная зброя|агнястрэльнай зброі]] ў якім [[куля]], парахавы зарад і [[капсуль]] аб’яднаныя з дапамогай [[гільза|гільзы]]. Асноўнай характарыстыкай патрона з’яўляецца [[калібр]]. |
'''Патрон''' — боепрыпас для [[агнястрэльная зброя|агнястрэльнай зброі]] ў якім [[куля]], парахавы зарад і [[капсуль]] аб’яднаныя з дапамогай [[гільза|гільзы]]. Асноўнай характарыстыкай патрона з’яўляецца [[калібр]]. |
||
Радок 10: | Радок 10: | ||
Пры [[Дэтанацыя|дэтанацыі]] [[Порах|пораха]], аб'ём вылучаных газаў (кідальных газаў) у разы больш за аб'ём пораха. Ствараецца ціск і кідальныя газы выштурхоўваюць кулю па каналу ствала. Пасля таго як куля пакідае ствол, ціск у камеры стрэлу памяншаецца да атмасфернага. |
Пры [[Дэтанацыя|дэтанацыі]] [[Порах|пораха]], аб'ём вылучаных газаў (кідальных газаў) у разы больш за аб'ём пораха. Ствараецца ціск і кідальныя газы выштурхоўваюць кулю па каналу ствала. Пасля таго як куля пакідае ствол, ціск у камеры стрэлу памяншаецца да атмасфернага. |
||
== Гісторыя == |
|||
Папяровыя гільзы (як аднаразовая ёмістаць пад порах, ці нават пад порах і кулю) выкарыстоўваліся на на працягу стагоддзяў. Шэраг крыніц у якіх фігуруюць правобразы сучасных патронаў датуецца канцом XIV стагоддзя. Гісторыкі адзначаюць іх выкарыстанне салдатамі [[Крысціян I (курфюрст Саксоніі)|Крысціяна I (курфюрста Саксоніі)]] і яго сына пад канец XVI стагоддзя, тым часам як дрэздэнскія збройнікі маюць сведчанні, што датуюць іх выкарыстанне 1591 годам.<ref>Джон Метшль (1928). "The Rudolph J. Nunnemacher Collection of Projectile Arms"</ref> Капа Бьянка пісаў у 1597 годзе, што папяровыя патроны даўно выкарыстоўваюцца неапалітанскімі салдатамі. Іх ужыванне атрымала рапаўсюджанне да XVII ст. Патрон у 1586 годзе складаўся з зарада пораху і кулі ў папяровай трубцы (тоўстая папера дагэтуль некаторымі заецца "патронная папера"). Іншая крыніца сцвярджае, што патрон з'явіўся ў 1590 годзе<ref>Вайковае кіраўніцтва для арміі ЗША па выбуховых рэчывах (Верасень 1984 года)</ref>. Кароль Швецыі [[Густаў II Адольф|Адольф Гўстаў I]]I загадаваў сваім войскам ывкарыстоўваць патроны ў 1600-х гадах. Папера ўтварала цыліндр з закручанымі канцамі; шар знаходзіўся на адным канцы, і спецыяльна адмеранная колькасць пораха запаўняла іншую частку<ref>Шарп, Филипп Б. (1938), "Распрацоўка патрона", "Вінтоўка ў Амерыке", Нью-Ёрк</ref>. |
|||
== Класіфікацыя патронаў == |
== Класіфікацыя патронаў == |
Версія ад 11:45, 10 кастрычніка 2020
Патрон — боепрыпас для агнястрэльнай зброі ў якім куля, парахавы зарад і капсуль аб’яднаныя з дапамогай гільзы. Асноўнай характарыстыкай патрона з’яўляецца калібр.
Прынцып стварэння сучасных патронаў
Асноўная мэта пры праектаванні і вырабленні патрона - зрабіць яго зручным манаблокам (снарад, патрэбная колькасць кідальнага рэчыва, капуль) для стрэлу. У сучаснай аўтаматычнай зброі ён таксама забяспечвае энергію для перасоўвання частак вузлоў самой зброі, якія прымушаюць выкінуць стрэляную гільзу і даслаць новы патрон да патронніка (для новага стрэлу).
Прынцып дзеяння
Паданы з магазіна патрон трапляе ў патроннік, які з дапамогай элементаў стволавай скрынкі герметызуеца ў камеры стрэлу такім чынам каб куля была накіравана ў пачатак канала ствала. Пры стрэле, ударна-спускавы механізм прымушае ударнік стукнуць па капсулю патрона. Гаручае рэчыва капсуля ад удару запальваеца, і падпальвае парахавы зарад патрона.
Пры дэтанацыі пораха, аб'ём вылучаных газаў (кідальных газаў) у разы больш за аб'ём пораха. Ствараецца ціск і кідальныя газы выштурхоўваюць кулю па каналу ствала. Пасля таго як куля пакідае ствол, ціск у камеры стрэлу памяншаецца да атмасфернага.
Гісторыя
Папяровыя гільзы (як аднаразовая ёмістаць пад порах, ці нават пад порах і кулю) выкарыстоўваліся на на працягу стагоддзяў. Шэраг крыніц у якіх фігуруюць правобразы сучасных патронаў датуецца канцом XIV стагоддзя. Гісторыкі адзначаюць іх выкарыстанне салдатамі Крысціяна I (курфюрста Саксоніі) і яго сына пад канец XVI стагоддзя, тым часам як дрэздэнскія збройнікі маюць сведчанні, што датуюць іх выкарыстанне 1591 годам.[1] Капа Бьянка пісаў у 1597 годзе, што папяровыя патроны даўно выкарыстоўваюцца неапалітанскімі салдатамі. Іх ужыванне атрымала рапаўсюджанне да XVII ст. Патрон у 1586 годзе складаўся з зарада пораху і кулі ў папяровай трубцы (тоўстая папера дагэтуль некаторымі заецца "патронная папера"). Іншая крыніца сцвярджае, што патрон з'явіўся ў 1590 годзе[2]. Кароль Швецыі Адольф Гўстаў II загадаваў сваім войскам ывкарыстоўваць патроны ў 1600-х гадах. Папера ўтварала цыліндр з закручанымі канцамі; шар знаходзіўся на адным канцы, і спецыяльна адмеранная колькасць пораха запаўняла іншую частку[3].
Класіфікацыя патронаў
- Па прызначэнні:
- Баявыя
- Сігнальныя (шумавыя)
- Халастыя
- Навучальныя
- Адмысловыя (будаўнічыя)
- Па выглядзе зброі:
- Вінтовачна-кулямётныя (у тым ліку буйнакаліберныя)
- Прамежкавыя (у тым ліку малаімпульсавыя)
- Пісталетныя
- Стрэльбавыя
- Рэвальверныя