Мікалай Іванавіч Чаргінец: Розніца паміж версіямі

Мікалай Чаргінец
Мікалай Чаргінец
Агульная інфармацыя
Нарадзіўся	17 кастрычніка 1937 (86 гадоў); Менск, БССР, СССР;
Грамадзянства	СССР
Пазіцыя	нападнік
Інфармацыя пра клуб
Клуб	скончыў кар’еру
Клубная кар’ера
	↑ Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў. ;
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай Іванавіч Чаргінец
Мікалай Іванавіч Чаргінец
	руск.: Николай Иванович Чергинец
	1997 — 2008
Пераемнік	Ніна Мікалаеўна Мазай
Нараджэнне	17 кастрычніка 1937 (86 гадоў); Мінск, БССР, СССР
Дзеці	Ігар Мікалаевіч Чаргінец
Партыя	КПСС (1963—1991) ; з 1991 года — беспартыйны
Член у	Саюз пісьменнікаў Беларусі;
Адукацыя	1. Вышэйшая школа трэнераў Мінскага інстытута фізкультуры ; 2. Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт
Навуковая ступень	кандыдат юрыдычных навук
Прафесія	трэнер, юрыст
Дзейнасць	палітык, пісьменнік
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера	пісьменнік, палітычная дзейнасць[d], крыміналістыка, творчае і прафесійнае пісьмо[d] і detective literature[d]
Ваенная служба
Прыналежнасць	; Беларусь
Званне	Генерал-лейтэнант унутранай службы
Бітвы	Афганская вайна, 1979—1989
Узнагароды	; ; ; ; ; Залаты купідон
Сайт	Персанальны сайт
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 21:53, 21 кастрычніка 2020

Мікала́й Іва́навіч Чаргіне́ц (17 кастрычніка 1937, Мінск) — беларускі пісьменнік і палітычны дзеяч. Кандыдат юрыдычных навук (1977). Заслужаны работнік МУС СССР (1977). Генерал-лейтэнант унутранай службы (1993).

Увёў у беларускую літаратуру так званы міліцэйскі дэтэктыў. Працуе ў дэтэктыўным жанры. Аўтар амаль паўсотні кніг мастацкай прозы, большасць з якіх — вострасюжэтныя дэтэктывы.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і рабочага.

У маладосці займаўся футболам. Выхаванец мінскай ФШМ, у 1958 далучыўся да новастворанай каманды «Лакаматыў» з Вінніцы і забіў першы гол гэтай каманды ў гісторыі. Пасля выступаў у Малдове, а ў 1960—1962 у мінскіх клубах^[3]. У 1963 скончыў Вышэйшую школу трэнераў Беларускага дзяржаўнага інстытута фізічнай культуры.

Працаваў інструктарам фізічнай культуры на Мінскім прыборабудаўнічым заводзе. У 1964 накіраваны на работу ў органы міліцыі — у крымінальны вышук. У 1967 скончыў юрыдычны факультэт БДУ. З 1969 — намеснік начальніка Першамайскага, з 1973 — начальнік Ленінскага раённага аддзела ўнутраных спраў Мінска. З 1975 — намеснік начальніка ўпраўлення ўнутраных спраў Мінгарвыканкама, з 1981 — начальнік Упраўлення крымінальнага вышуку Міністэрства ўнутраных спраў БССР. У 1984—1987 служыў у Афганістане дарадцам пры штабе^[4], удзельнічаў у баявых аперацыях^{[крыніца?]}, быў паранены. З 1987 — начальнік Беларускага ўпраўлення ўнутраных спраў на транспарце МУС БССР. Генерал-маёр міліцыі. Кандыдат юрыдычных навук. Член СП СССР (з 1978).

Акадэмік шэрага міжнародных акадэмій, віцэ-прэзідэнт Міжнароднай Акадэміі народаў свету^{[праясніць]} і Акадэміі праблем бяспекі, абароны і правапарадку Расійскай Федэрацыі (руск.) (бел. (акадэмія была зачынена ў 2008 г. за махлярства — выдавала ілжывыя дакументы і надавала ілжывыя званні, супадальныя з вайсковымі званнямі^[5]^[6]), прафесар, гранд-доктар філасофіі і права Сусветнага размеркаванага ўніверсітэта Арганізацыі Аб’яднаных Нацый^{[праясніць]}. Член Прэзідыума Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь, старшыня Пастаяннай камісіі Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь па міжнародных справах і нацыянальнай бяспецы, старшыня Пастаяннай камісіі Парламенцкага Сходу Саюза Беларусі і Расіі па пытаннях знешняй палітыкі. Сустаршыня Міжнароднага літаратурнага фонду, сакратар міжнароднай асацыяцыі пісьменнікаў-баталістаў, старшыня грамадскага аб’яднання «Саюз пісьменнікаў Беларусі»^[7].

Творчасць

Дэбютаваў у друку як журналіст у 1963. Піша на рускай мове. Аўтар кніг прозы «Четвертый след» (1973), «Тревожная служба» (1975), «Следствие продолжается» (1977), «Финал Краба» (1979), «Служба — дни и ночи» (1981), «Приказ № 1» (1985; 2003, серыя «Уголовный розыск»), «Следствие продолжается. Финал Краба» (1986), раманаў «Вам — задание» (1982), «За секунду до выстрела» (1983), «Тайна Черных Гор» (1987), «Сыновья» (1989; 2000, серыя Уголовный розыск), Черный пес (2000, Уголовный розыск), За секунду до выстрела (2001, Уголовный розыск), Киллер (2001, Уголовный розыск), Кремлевский колодец (2001, Уголовный розыск), Русская красавица (2001, Уголовный розыск), Убить вождя (2001, Уголовный розыск), Илоты безумия (2002, Уголовный розыск), Побег (2002, Уголовный розыск), Смертник (2002, Уголовный розыск), Тайна Овального кабинета (2002), Смерть за смерть (2003, Уголовный розыск), Упреждающий удар (2002, Уголовный розыск), «Вам задание» (2004), Русское братство (2004, Уголовный розыск), Смертельный квадрат (2004, Уголовный розыск), Третья звезда (2005, Уголовный розыск), Выстрел в прошлое (2006, серыя Спецназ), «Логово змей» (2007). Аўтар аповесцяў «Свадьбы не будет», «Однажды в марте», «По божьей воле», «Следствие продолжается» (2000, Уголовный розыск), «Последний герой» (2003, Уголовный розыск)^[7].

Па творах М. І. Чаргінца пастаўлены ваенна-прыгодніцкі фільм «Вам задание», 4-серыйны тэлевізійны фільм «Ветров», здымаецца 6-серыйны тэлевізійны фільм па яго раманах «Смерць за смерць» і «Побег».

Узнагароды

Узнагароджаны 8 ордэнамі СССР, Беларусі, Афганістана і Польшчы, у т.л. ордэнам Чырвонага Сцяга, двума ордэнамі Чырвонай Зоркі, вышэйшым афганскім ордэнам Чырвоны Сцяг, савецкімі і афганскімі медалямі. Заслужаны работнік Міністэрства ўнутраных спраў СССР (1977). Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя А. Фадзеева (1990) за раман «Сыновья», Літаратурнай прэміі імя В. Пікуля, а таксама некаторых саюзных і рэспубліканскіх прэмій. Удастоены звання «Міжнародны прафесіянал 2005» (Кембрыдж).

Крытыка

Пры першым спробе прыняцця ў Саюз пісьменнікаў Мікалай Чаргінец не быў прыняты, бо, як палічыла прыёмная камісія, яго творчасць «ніякага дачынення да літаратуры не мае»^[4].

Як сцвярджае сам Мікалай Чаргінец на сваім сайце — ён унесены ў Кнігу рэкордаў Гінэса за разнапланавыя дасягненні ў галіне навукі і культуры (1998)^[8]. Аднак, пры афіцыйным запыце да прадстаўніцтва кампаніі пацвердзіць гэта, высветлілася, што ніякага Чаргінца ў базе няма і ніколі не было^[9]. Няма яго імя і на афіцыйным сайце міжнароднай прэміі імя С.Міхалкова, хаця сам Чаргінец заяўляе, што з’яўляецца яе лаўрэатам^[4]. Таксама па сцвярджэнні самога Чаргінца, у 2008 годзе Амерыканскім бібліяграфічным інстытутам} ён быў прызнаны «Чалавекам года» за выдатны ўклад у развіццё Рэспублікі Беларусь^[8]. Хоць на самой справе такога інстытута не існуе.

Пры кіраванні Чаргінцом Саюза пісьменнікаў наклад калісьці папулярнага «Літаратура і Мастацтва» зменшыўся амаль у дзесяць разоў. З ведама Чаргінца імёны шэрагу вядомых пісьменнікаў былі унесеныя ў так званыя «чорныя спісы» дзяржвыдавецтваў^[4].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>
↑ ^а ^б Czech National Authority Database Праверана 22 чэрвеня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>
↑ Профіль футбаліста на сайце footballfacts.ru
↑ ^а ^б ^в ^г Скобла М.. Не глядзі, Чаргінец, у чужы гаманец (нявызн.). Народная Воля (16 кастрычніка 2020). Праверана 21 кастрычніка 2020.
↑ Кассационная коллегия Верховного Суда РФ 19 февраля 2009г. рассмотрела кассационною жалобу АБОП на решение Верховного суда РФ от 10.17.08г.
↑ Виктор Шейман оказался "липовым" профессором (руск.). udf.by (8 лютага 2013). Праверана 24 лютага 2019.
↑ ^а ^б 17 кастрычніка - 70 год з дня нараджэння (1937) М.І. Чаргінца, пісьменніка, журналіста, публіцыста, дзяржаўнага дзеяча Беларусі (нявызн.). Нацыянальная бібліятэка Беларусі. Архівавана з першакрыніцы 2014/07-24. Праверана 2014/07-24.
↑ ^а ^б Чергинец Николай Иванович (руск.). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2018. Праверана 24 лютага 2019.
↑ Николая Чергинца уличили во лжи (руск.). БелСат (28 верасня 2015). Праверана 1 сакавіка 2019.

Літаратура

Чаргінец Мікалай // Беларускія пісьменнікі (1917—1990): Даведнік / Склад. А. К. Гардзіцкі. Нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — 653 с.: іл. — 22 000 экз. — ISBN 5-340-00709-X. С. 576—577.
Чаргінец Мікалай Іванавіч // Беларус. энцыкл.: у 18 т. Мінск, 2003. Т. 17. С. 225.
Чаргінец Мікалай Іванавіч // Парламент — Нацыянальны сход Рэспублікі Беларусь другога склікання / пад агул. рэд. У. М. Канаплёва і М. А. Аўласевіча. — Мн.:, 2003. С. 231.
Чергинец Николай Иванович // Кто есть кто в Республике Беларусь, 2005 / под ред. И. В. Чекалова. — Мн.:, 2005. Т.2. С. 366.
Карані беларускай палітыкі. Мікалай Чаргінец

[club-3] Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў.

[_033495c6053bf66f-1] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>

[_7e5f44e0088f7378-2] а ^б Czech National Authority Database Праверана 22 чэрвеня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>

[4] Профіль футбаліста на сайце footballfacts.ru

[НВ-5] а ^б ^в ^г Скобла М.. Не глядзі, Чаргінец, у чужы гаманец (нявызн.). Народная Воля (16 кастрычніка 2020). Праверана 21 кастрычніка 2020.

[6] Кассационная коллегия Верховного Суда РФ 19 февраля 2009г. рассмотрела кассационною жалобу АБОП на решение Верховного суда РФ от 10.17.08г.

[7] Виктор Шейман оказался "липовым" профессором (руск.). udf.by (8 лютага 2013). Праверана 24 лютага 2019.

[НББ-8] а ^б 17 кастрычніка - 70 год з дня нараджэння (1937) М.І. Чаргінца, пісьменніка, журналіста, публіцыста, дзяржаўнага дзеяча Беларусі (нявызн.). Нацыянальная бібліятэка Беларусі. Архівавана з першакрыніцы 2014/07-24. Праверана 2014/07-24.

[Чарг-9] а ^б Чергинец Николай Иванович (руск.). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2018. Праверана 24 лютага 2019.

[10] Николая Чергинца уличили во лжи (руск.). БелСат (28 верасня 2015). Праверана 1 сакавіка 2019.

[1]

[2]

[* 1]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

@@ Радок 84: / Радок 84: @@
 Пры першым спробе прыняцця ў Саюз пісьменнікаў Мікалай Чаргінец не быў прыняты, бо, як палічыла прыёмная камісія, яго творчасць «ніякага дачынення да літаратуры не мае»<ref name="НВ">{{cite web| author =[[Міхась Скобла|Скобла М.]]| date =2020-10-16| url = https://www.nv-online.info/2020/10/16/ne-gljadzi-charginec-u-chuzhy-gamanec.html| title =Не глядзі, Чаргінец, у чужы гаманец |publisher =[[Народная Воля]]| accessdate  = 2020-10-21 | lang =}}</ref>.
-Як сцвярджае сам Мікалай Чаргінец на сваім сайце — ён унесены ў [[Кніга рэкордаў Гінэса|Кнігу рэкордаў Гінэса]] за разнапланавыя дасягненні ў галіне навукі і культуры (1998)<ref name="Чарг">{{cite web  |url= http://www.cherginets.by/ru/about/biografia.html|title= Чергинец Николай Иванович |author= |date=  | publisher= |accessdate=24 лютага 2019|lang= ru|archiveurl=https://web.archive.org/web/20180813081429/http://www.cherginets.by/ru/about/biografia.html |archivedate= 13 жніўня 2018}}</ref>. Аднак, пры афіцыйным запыце да прадстаўніцтва кампаніі пацвердзіць гэта, высветлілася, што ніякага Чаргінца ў базе няма і ніколі не было<ref>{{cite web| author =| date =28 верасня 2015| url =https://belsat.eu/ru/news/nikolaya-chergintsa-ulichili-vo-lzhi/ | title =Николая Чергинца уличили во лжи |publisher =[[БелСат]]| accessdate  = 2019-02-29| lang =ru}}</ref>. Няма яго імя і на афіцыйным сайце міжнароднай прэміі імя С.Міхалкова, хаця сам Чаргінец заяўляе, што з’яўляецца яе лаўрэатам<ref name="НВ" />. Таксама па сцвярджэнні самога Чаргінца, у 2008 годзе Амерыканскім бібліяграфічным інстытутам} ён быў прызнаны «Чалавекам года» за выдатны ўклад у развіццё Рэспублікі Беларусь<ref name="Чар" />. Хоць на самой справе такога інстытута не існуе.
+Як сцвярджае сам Мікалай Чаргінец на сваім сайце — ён унесены ў [[Кніга рэкордаў Гінэса|Кнігу рэкордаў Гінэса]] за разнапланавыя дасягненні ў галіне навукі і культуры (1998)<ref name="Чарг">{{cite web  |url= http://www.cherginets.by/ru/about/biografia.html|title= Чергинец Николай Иванович |author= |date=  | publisher= |accessdate=24 лютага 2019|lang= ru|archiveurl=https://web.archive.org/web/20180813081429/http://www.cherginets.by/ru/about/biografia.html |archivedate= 13 жніўня 2018}}</ref>. Аднак, пры афіцыйным запыце да прадстаўніцтва кампаніі пацвердзіць гэта, высветлілася, што ніякага Чаргінца ў базе няма і ніколі не было<ref>{{cite web| author =| date =28 верасня 2015| url =https://belsat.eu/ru/news/nikolaya-chergintsa-ulichili-vo-lzhi/ | title =Николая Чергинца уличили во лжи |publisher =[[БелСат]]| accessdate  = 2019-02-29| lang =ru}}</ref>. Няма яго імя і на афіцыйным сайце міжнароднай прэміі імя С.Міхалкова, хаця сам Чаргінец заяўляе, што з’яўляецца яе лаўрэатам<ref name="НВ" />. Таксама па сцвярджэнні самога Чаргінца, у 2008 годзе Амерыканскім бібліяграфічным інстытутам} ён быў прызнаны «Чалавекам года» за выдатны ўклад у развіццё Рэспублікі Беларусь<ref name="Чарг" />. Хоць на самой справе такога інстытута не існуе.
 Пры кіраванні Чаргінцом Саюза пісьменнікаў наклад калісьці папулярнага «[[Літаратура і мастацтва (газета)|Літаратура і Мастацтва]]» зменшыўся амаль у дзесяць разоў. З ведама Чаргінца імёны шэрагу вядомых пісьменнікаў былі унесеныя ў так званыя «чорныя спісы» дзяржвыдавецтваў<ref name="НВ" />.