Уладзімір Шыманец: Розніца паміж версіямі
Новая старонка: '{{Асоба |імя = Уладзімір Шыманец |арыгінал імя = |партрэт = Уладзімір_Шымане...' |
(Няма розніцы)
|
Версія ад 09:38, 23 мая 2021
| Уладзімір Шыманец | |
|---|---|
 | |
| Род дзейнасці | грамадскі дзеяч, інжынер, мастак |
| Дата нараджэння | 15 мая 1911 |
| Месца нараджэння | Рыга, Ліфляндская губерня, Расійская імперыя |
| Дата смерці | 27 жніўня 1977 (66 гадоў) |
| Месца смерці | Сартрувіль, Іль-дэ-Франс, Францыя. |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Бацька | Аляксандр |
| Дзеці | Івонка Сурвіла |
| Альма-матар | |
| Член у | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Уладзімір Шыманец (15 мая 1911 — 27 жніўня 1977) — беларускі грамадскі дзеяч у Францыі, інжынер, мастак, міністр фінансаў БНР.[1]
Біяграфія
Нарадзіўся 15 мая 1911 г. у Рызе, дзе ў той час працаваў яго бацька, што паходзіў з вёскі Засулле на Стаўпеччыне. Падчас Першай сусветнай вайны ў 1915 г. сям’я была эвакуяваная ва ўкраінскае Дняпро, і толькі ў 1919 г. удалося вярнуцца на радзіму ў Засулле. Уладзімір Шыманец вучыўся ў школе ў Негарэлым, апошнія класы — у Стоўпцах. Ад дзяцінства пачаў маляваць.
У 1932 г. скончыў Віленскую тэхнічную школу. Па заканчэнні школы цягам году не мог знайсці працы і жыў з бацькамі, толькі пазней знайшлася праца ў Стоўпцах. У 1935 г. ажаніўся. У 1938 г. польскія ўлады перавялі яго ў Брэст.
У 1939 г. здолеў уладкавацца ў Баранавічах, працаваў намеснікам начальніка электрастанцыі чыгуначнай станцыі Баранавічы-Цэнтральная. Пасля прыходу саветаў быў арыштаваны — 23 кастрычніка 1940 г. Асуджаны 22 лютага 1941 г. «асобай нарадай» за «антысавецкую агітацыю» на 5 гадоў савецкіх канцлагераў у Омску, аднак адпраўцы туды перашкодзіў пачатак нямецка-савецкай вайны. Падчас нямецкай акупацыі настаўнічаў у Баранавічах, публікаваў артыкулы пра архітэктуру.
Ад лета 1944 г. разам з сям’ёй — на эміграцыі. Спачатку апынуўся ў Даніі, у Капенгагене, дзе арганізаваў Згуртаванне беларусаў Даніі. У 1948 г. з дапамогай Лявона Рыдлеўскага і Міколы Абрамчыка змог разам з сям’ёй пераехаць у Францыю. Ад 1952 г. жыў у Сартрувілі пад Парыжам. Браў удзел у працы Аб’яднання беларускіх работнікаў у Францыі, Сусветнага аб’яднання беларускай эміграцыі (САБЭ), дзейнасці ўраду БНР (некаторы час займаў пасаду міністра фінансаў). Праз усё жыццё працягваў маляваць. Быў аўтарам праектаў паваенных марак БНР.[2] Удзельнічаў у мастацкіх выставах у Сартрувілі, Версалі, Парыжы, у 1970-х некалькі выставак яго працаў былі арганізаваныя ў БІНіМам у Нью-Ёрку. Пісаў у эміграцыйнай перыёдыцы пра творчасць беларускіх мастакоў на эміграцыі.
Памёр 27 жніўня 1977 г. у Сартрувілі, Францыя.
Сям’я
- Бацька старшыні Рады БНР Івонкі Сурвіллы і грамадскага дзеяча Лявона Шыманца.
- Дзед Вірджыніі Шыманец, літаратаркі, тэатразнаўцы і даследчыцы беларускага тэатру.
Цікавыя факты
- Рэабілітаваны 7 верасня 1989 г. Пракуратурай Брэсцкай вобласці (архіўная справа: УКГБ Брэсцкай вобласці 10013-с).
- Біяграфія Уладзіміра Шыманца была надрукаваная ў газеце «Беларус» № 241 за 1977 год