Іван Іосіфавіч Дружалоўскі: Розніца паміж версіямі

Іван Іосіфавіч Дружалоўскі
Іван Іосіфавіч Дружалоўскі
Міністр тарфяной прамысловасці БССР[d]
	1965 — 1970
Пераемнік	Іван Якаўлевіч Брытаў
Нараджэнне	8 кастрычніка 1905; Вільня, Віленскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя;
Смерць	2 мая 1990 (84 гады); Мінск, БССР, СССР;
Месца пахавання	Усходнія могілкі;
Партыя	КПСС;
Месца працы	Мінскі хіміка-тэхналагічны тэхнікум[d]; БПІ; Савецкая Беларусь[d]; Народны камісарыят мясцовай паліўнай прамысловасці БССР;
Узнагароды	Усходнія могілкі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[недагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 17:01, 9 чэрвеня 2021

Іван Іосіфавіч Дружалоўскі (8 кастрычніка 1905, Вільня, Віленская губерня, Расійская імперыя — 2 мая 1990, Мінск, БССР) — дзяржаўны дзеяч БССР, міністр тарфяной прамысловасці БССР (1965—1970), рэктар Беларускага політэхнічнага інстытута (1934—1936).

Біяграфія

Нарадзіўся 8 кастрычніка 1905 года у Вільні, у сям’і рабочага. Працоўную біяграфію пачаў у 1919 годзе экспедытарам на чыгунцы ў Гомелі, працаваў слесарам, старшынёй прафкама, інспектарам па прафесійна-тэхнічнай адукацыі ў сістэме чыгункі. У 1931 годзе быў прызначаны дырэктарам Мінскага хіміка-тэхналагічнага тэхнікума, які быў створаны ў 1930 годзе. Пасля скасавання шэрагу невялікіх інстытутаў быў прызначаны рэктарам (ва ўзросце 29 гадоў) адроджанага Беларускага політэхнічнага інстытута ў 1934 годзе. У 1936 годзе стаў дырэктарам кінафабрыкі «Беларусь» у Ленінградзе. З 1940 па 1953 гады займаў пасаду намесніка наркама мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР, працаваў у тарфяной прамысловасці.

У гады Вялікай айчыннай вайны працаваў у штабе партызанскага руху.

У пасляваенны час працаваў намеснікам, першым намеснікам міністра мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР (1953—1957), начальнікам упраўлення тарфяной прамысловасці (1957—1965) Саўнаргаса БССР, Міністрам тарфяной прамысловасці БССР (1965—1970). У 1970 годзе пайшоў на пенсію. Абіраўся членам рэвізійнай камісіі ЦК КПБ.

Памёр 2 мая 1990 года. Пахаваны на Усходніх могілках горада Мінска.

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Чырвонага сцяга, Знак Пашаны (1944), медалямі.

Літаратура

К. И. Баландин (2018). Биографии ректоров БПИ - БГПА - БНТУ. Минск : БНТУ.

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
 {{ДД}}
 {{цёзкі2|Дружалоўскі}}
-'''Іван Іосіфавіч Дружалоўскі''' ({{ДН|8|10|1905}}, [[Вільня]], [[Віленская губерня]], [[Расійская імперыя]] — {{ДС|2|5|1990}}, [[Мінск]], [[БССР]]) — дзяржаўны дзеяч [[БССР]], [[Міністэрства паліўнай прамысловасці БССР|міністр тарфяной прамысловасці БССР]] (1965–1970), рэктар [[Беларускі політэхнічны інстытут|Беларускага політэхнічнага інстытута]] (1934—1936).
+'''Іван Іосіфавіч Дружалоўскі''' ({{ДН|8|10|1905}}, [[Вільня]], [[Віленская губерня]], [[Расійская імперыя]] — {{ДС|2|5|1990}}, [[Мінск]], [[БССР]]) — дзяржаўны дзеяч [[БССР]], [[Міністэрства паліўнай прамысловасці БССР|міністр тарфяной прамысловасці БССР]] (1965—1970), рэктар [[Беларускі політэхнічны інстытут|Беларускага політэхнічнага інстытута]] (1934—1936).
 == Біяграфія ==
-Нарадзіўся 8 кастрычніка 1905 года у Вільні, у сям’і рабочага. Працоўную біяграфію пачаў у 1919 годзе экспедытарам на чыгунцы ў [[Гомель|Гомелі]], працаваў слесарам, старшынёй прафкама, інспектарам па прафесійна-тэхнічнай адукацыі ў сістэме чыгункі. У 1931 годзе быў прызначаны дырэктарам [[Мінскі хіміка-тэхналагічны тэхнікум|Мінскага хіміка-тэхналагічнага тэхнікум]]а, які быў створаны ў 1930 годзе. Пасля скасавання шэрагу невялікіх інстытутаў быў прызначаны рэктарам (ва ўзросце 29 гадоў) адроджанага [[Беларускі політэхнічны інстытут|Беларускага політэхнічнага інстыту]]та ў 1934 годзе. У 1936 годзе стаў дырэктарам [[Савецкая Беларусь (кінафабрыка)|кінафабрыкі «Беларусь»]] у [[Ленінград|Ленінградзе]]. З 1940 па 1953 гады займаў пасаду намесніка [[наркам мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР|наркама мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР]], працаваў у тарфяной прамысловасці.
+Нарадзіўся 8 кастрычніка 1905 года у Вільні, у сям’і рабочага. Працоўную біяграфію пачаў у 1919 годзе экспедытарам на чыгунцы ў [[Гомель|Гомелі]], працаваў слесарам, старшынёй прафкама, інспектарам па прафесійна-тэхнічнай адукацыі ў сістэме чыгункі. У 1931 годзе быў прызначаны дырэктарам [[Мінскі хіміка-тэхналагічны тэхнікум|Мінскага хіміка-тэхналагічнага тэхнікума]], які быў створаны ў 1930 годзе. Пасля скасавання шэрагу невялікіх інстытутаў быў прызначаны рэктарам (ва ўзросце 29 гадоў) адроджанага [[Беларускі політэхнічны інстытут|Беларускага політэхнічнага інстытута]] ў 1934 годзе. У 1936 годзе стаў дырэктарам [[Савецкая Беларусь (кінафабрыка)|кінафабрыкі «Беларусь»]] у [[Ленінград]]зе. З 1940 па 1953 гады займаў пасаду намесніка [[наркам мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР|наркама мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР]], працаваў у тарфяной прамысловасці.
 У гады [[Вялікая Айчынная вайна|Вялікай айчыннай вайны]] працаваў у штабе партызанскага руху.
 У пасляваенны час працаваў намеснікам, першым намеснікам [[міністр мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР|міністра мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР]] (1953—1957), начальнікам упраўлення тарфяной прамысловасці (1957—1965) [[Саўнаргас БССР|Саўнаргаса БССР]], [[Міністр тарфяной прамысловасці БССР|Міністрам тарфяной прамысловасці БССР]] (1965—1970). У 1970 годзе пайшоў на пенсію. Абіраўся членам рэвізійнай камісіі [[ЦК КПБ]].
 Памёр 2 мая 1990 года. Пахаваны на [[Усходнія могілкі|Усходніх могілках]] горада Мінска.
@@ Радок 14: / Радок 14: @@
 == Узнагароды ==
 Узнагароджаны ордэнамі [[Ордэн Чырвонага Сцяга|Чырвонага сцяга]], [[Ордэн «Знак Пашаны»|Знак Пашаны]] (1944), медалямі.
 == Літаратура ==
 * {{Cite book|author=К. И. Баландин|title=Биографии ректоров БПИ - БГПА - БНТУ|publisher=Минск : БНТУ|year=2018}}