П’ер Лоці: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Ellis Novak (размовы | уклад) →Біяграфія: дапаўненне |
|||
Радок 4: | Радок 4: | ||
== Біяграфія == |
== Біяграфія == |
||
Жульен Віа нарадзіўся [[14 студзеня]] [[1850]] года ў горадзе [[Рашфор]] на атлантычным узбярэжжы [[Францыя|Францыі]], у [[Пратэстанцтва|пратэстанцкай]] |
Жульен Віа нарадзіўся [[14 студзеня]] [[1850]] года ў горадзе [[Рашфор]] на атлантычным узбярэжжы [[Францыя|Францыі]], у [[Пратэстанцтва|пратэстанцкай]] сям’і.<ref>{{cite book|title= Essential Novelists - Pierre Loti: literary impressionism|first=August|last=Nemo|year= 2019| isbn=9788577772698|publisher=Tacet Books|quote= “Pierre Loti,” was born in Rochefort, of an old French-Protestant family, January 14, 1850..}}</ref> Пачатковую адукацыю атрымаў на радзіме, у 17 гадоў паступіў у ваенна-марское вучылішча ў [[Брэст (Францыя)|Брэсце]], далей лёс быў звязаны з ваенным флотам. |
||
Паступова прасоўваючыся па службе, даслужыўся ў [[1906]] годзе да [[капітан]]а; са студзеня [[1910]] года — у рэзерве. Пісьменніцкую дзейнасць пачаў у [[1876]] годзе, калі пасля наведвання [[Канстанцінопаль|Канстанцінопаля]] яго калегі пераканалі Лоці пачаць публікацыю урыўкаў з дзённіка. Вынікам быў ананімна апублікаваны раман ''«{{нп3|Азіядэ|Азіядэ|en|Aziyadé}}»'' ({{lang-fr|Aziyadé}}) у [[1879]] годзе, часткова любоўны раман, часткова [[аўтабіяграфія]], як і працы яго прыхільніка [[Марсель Пруст|Марселя Пруста]]. |
Паступова прасоўваючыся па службе, даслужыўся ў [[1906]] годзе да [[капітан]]а; са студзеня [[1910]] года — у рэзерве. Пісьменніцкую дзейнасць пачаў у [[1876]] годзе, калі пасля наведвання [[Канстанцінопаль|Канстанцінопаля]] яго калегі пераканалі Лоці пачаць публікацыю урыўкаў з дзённіка. Вынікам быў ананімна апублікаваны раман ''«{{нп3|Азіядэ|Азіядэ|en|Aziyadé}}»'' ({{lang-fr|Aziyadé}}) у [[1879]] годзе, часткова любоўны раман, часткова [[аўтабіяграфія]], як і працы яго прыхільніка [[Марсель Пруст|Марселя Пруста]]. |
||
Падарожжы ў экзатычныя краіны давалі сюжэты і месцы дзеяння раманам Лоці. Падарожжа на два месяцы ў [[Папеэтэ]] ў [[1872]] годзе прывяло да публікацыі ў [[1880]] годзе «палінезійскай ідыліі» «{{нп3|Шлюб Лоці|Шлюб Лоці|en|Le Mariage de Loti}}» ({{lang-fr|Le Mariage de Loti}}), па матывах якой [[Леа Дэліб]] стварыў оперу «[[Лакмэ]]» ([[1883]]). Менавіта гэтая кніга абудзіла цікавасць да [[Палінезія|Палінезіі]] мастака [[Поль Гаген|Поля Гагена]].<ref>{{Кніга|аўтар=Sean Brawley, Chris Dixon|загаловак=The South Seas: A Reception History from Daniel Defoe to Dorothy Lamour|спасылка=https://books.google.ru/books?id=L_6dCAAAQBAJ&pg=PA117&redir_esc=y|выдавецтва=Lexington Books|год=2015-04-21|старонак=321|isbn=9780739193365}}</ref> |
Падарожжы ў экзатычныя краіны давалі сюжэты і месцы дзеяння раманам Лоці. Падарожжа на два месяцы ў [[Папеэтэ]] ў [[1872]] годзе прывяло да публікацыі ў [[1880]] годзе «палінезійскай ідыліі» «{{нп3|Шлюб Лоці|Шлюб Лоці|en|Le Mariage de Loti}}» ({{lang-fr|Le Mariage de Loti}}), па матывах якой [[Леа Дэліб]] стварыў оперу «[[Лакмэ]]» ([[1883]]). Менавіта гэтая кніга абудзіла цікавасць да [[Палінезія|Палінезіі]] мастака [[Поль Гаген|Поля Гагена]].<ref>{{Кніга|аўтар=Sean Brawley, Chris Dixon|загаловак=The South Seas: A Reception History from Daniel Defoe to Dorothy Lamour|спасылка=https://books.google.ru/books?id=L_6dCAAAQBAJ&pg=PA117&redir_esc=y|выдавецтва=Lexington Books|год=2015-04-21|старонак=321|isbn=9780739193365}}</ref> |
||
Наступным творам стаў «Раман аднаго [[спагі]]» (1881), дзеянне якога разгортвалася ў [[Сенегал]]е. У [[1882]] годзе Лоці выдаў зборнік з чатырох кароткіх твораў, трох апавяданняў і падарожнага твора пад агульнай назвай ''«Кветкі нуды»'' ({{lang-fr|Fleurs d'ennui}}). |
|||
У [[1883]] годзе Лоці прыцягнуў шырокую ўвагу грамадскасці. Спачатку ён апублікаваў раман ''«Мой брат Іў»'' ({{lang-fr|Mon Frère Yves}}), які апісвае жыццё французскага марскога афіцэра (П’ера Лоці) і [[Брэтань|брэтонскага]] марака (Іў Кермадэк, натхнёны таварышам Лоці П’ерам ле Корам). {{нп3|Эдмунд Гос|Эдмунд Гос|ru|Госс, Эдмунд}} назваў гэты раман ''«адным з яго [Лоці] найбольш характэрных твораў»''. Па-другое, падчас службы ў [[Танкін]]е (паўночны [[В’етнам]]) у якасці ваенна-марскога афіцэра на борце {{нп5|Французскі браненосец Аталанта|браненосца Atalante|en|French ironclad Atalante}}, Лоці апублікаваў тры артыкулы ў газеце ''«[[Le Figaro]]»'' у верасні і кастрычніку 1883 года пра зверствы, якія адбыліся падчас {{нп3|Бітва пры Тун-Ане|бітвы пры Тун-Ане|en|Battle of Thuận An}} ([[20 жніўня]] [[1883]] года), напад французаў на в’етнамскую прыбярэжную абарону [[Хюэ]]. За такую неасцярожнасць яму пагражалі адхіленнем ад службы, што спрыяла набыццю шырокай вядомасці ў грамадстве. У [[1884]] годзе яго сябар {{нп3|Эміль Пувілон|Эміль Пувілон|en|Émile Pouvillon}} прысвяціў яму свой раман «Нявінны». |
|||
{{зноскі}} |
{{зноскі}} |
Версія ад 22:49, 20 кастрычніка 2021
З артыкулам зараз актыўна працуе ўдзельнік Ellis Novak. |
П’ер Лоці | |
---|---|
фр.: Pierre Loti | |
Асабістыя звесткі | |
Імя пры нараджэнні | фр.: Louis Marie Julien Viaud |
Псеўданімы | Pierre Loti |
Дата нараджэння | 14 студзеня 1850[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 10 чэрвеня 1923[2][4][…] (73 гады) |
Месца смерці | |
Пахаванне | |
Грамадзянства | |
Бацька | Théodore Viaud[d] |
Жонка | Аканэ-Сан[d] і Жанна-Амелія-Бланка Фран дэ Фер’е[d] |
Дзеці | Samuel Viaud[d] |
Альма-матар | |
Месца працы | |
Прафесійная дзейнасць | |
Род дзейнасці | пісьменнік, ваенна-марскі афіцэр, раманіст, эсэіст, аўтар дзённіка, журналіст, пісьменнік-падарожнік, фатограф |
Гады творчасці | 1875[6] — 1923[6] |
Мова твораў | французская |
Грамадская дзейнасць | |
Член у | |
Прэміі |
прэмія Вітэ[d] (1886) |
Узнагароды | |
Подпіс | |
Творы ў Вікікрыніцах | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Цытаты ў Вікіцытатніку |
П’ер Лоці (фр.: Pierre Loti), сапраўднае імя Луі Мары-Жульен Віа (Louis Marie-Julien Viaud, 14 студзеня 1850 — 10 чэрвеня 1923)[7] — французскі марскі афіцэр і празаік, вядомы сваімі экзатычнымі раманамі і апавяданнямі.[8]
Біяграфія
Жульен Віа нарадзіўся 14 студзеня 1850 года ў горадзе Рашфор на атлантычным узбярэжжы Францыі, у пратэстанцкай сям’і.[9] Пачатковую адукацыю атрымаў на радзіме, у 17 гадоў паступіў у ваенна-марское вучылішча ў Брэсце, далей лёс быў звязаны з ваенным флотам.
Паступова прасоўваючыся па службе, даслужыўся ў 1906 годзе да капітана; са студзеня 1910 года — у рэзерве. Пісьменніцкую дзейнасць пачаў у 1876 годзе, калі пасля наведвання Канстанцінопаля яго калегі пераканалі Лоці пачаць публікацыю урыўкаў з дзённіка. Вынікам быў ананімна апублікаваны раман «Азіядэ » (фр.: Aziyadé) у 1879 годзе, часткова любоўны раман, часткова аўтабіяграфія, як і працы яго прыхільніка Марселя Пруста.
Падарожжы ў экзатычныя краіны давалі сюжэты і месцы дзеяння раманам Лоці. Падарожжа на два месяцы ў Папеэтэ ў 1872 годзе прывяло да публікацыі ў 1880 годзе «палінезійскай ідыліі» «Шлюб Лоці » (фр.: Le Mariage de Loti), па матывах якой Леа Дэліб стварыў оперу «Лакмэ» (1883). Менавіта гэтая кніга абудзіла цікавасць да Палінезіі мастака Поля Гагена.[10]
Наступным творам стаў «Раман аднаго спагі» (1881), дзеянне якога разгортвалася ў Сенегале. У 1882 годзе Лоці выдаў зборнік з чатырох кароткіх твораў, трох апавяданняў і падарожнага твора пад агульнай назвай «Кветкі нуды» (фр.: Fleurs d'ennui).
У 1883 годзе Лоці прыцягнуў шырокую ўвагу грамадскасці. Спачатку ён апублікаваў раман «Мой брат Іў» (фр.: Mon Frère Yves), які апісвае жыццё французскага марскога афіцэра (П’ера Лоці) і брэтонскага марака (Іў Кермадэк, натхнёны таварышам Лоці П’ерам ле Корам). Эдмунд Гос назваў гэты раман «адным з яго [Лоці] найбольш характэрных твораў». Па-другое, падчас службы ў Танкіне (паўночны В’етнам) у якасці ваенна-марскога афіцэра на борце браненосца Atalante , Лоці апублікаваў тры артыкулы ў газеце «Le Figaro» у верасні і кастрычніку 1883 года пра зверствы, якія адбыліся падчас бітвы пры Тун-Ане (20 жніўня 1883 года), напад французаў на в’етнамскую прыбярэжную абарону Хюэ. За такую неасцярожнасць яму пагражалі адхіленнем ад службы, што спрыяла набыццю шырокай вядомасці ў грамадстве. У 1884 годзе яго сябар Эміль Пувілон прысвяціў яму свой раман «Нявінны».
Зноскі
- ↑ Louis Marie Julien Viaud // Léonore database — ministère de la Culture. Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ а б Pierre Loti // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ а б Archivio Storico Ricordi — 1808. Праверана 3 снежня 2020.
- ↑ Pierre Loti // Internet Broadway Database — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ а б Французская акадэмія — 1635. Праверана 2 чэрвеня 2022.
- ↑ а б RKDartists Праверана 18 верасня 2022.
- ↑ Pierre Loti facts, information, pictures (англ.). Encyclopedia.com. encyclopedia.com. Праверана 11 лістапада 2017.
- ↑ З артыкула «Pierre Loti» Эдмунда Госа ў Энцыклапедыі Брытаніка 1911 года
- ↑ Nemo, August (2019). Essential Novelists - Pierre Loti: literary impressionism. Tacet Books. ISBN 9788577772698.
“Pierre Loti,” was born in Rochefort, of an old French-Protestant family, January 14, 1850..
- ↑ Sean Brawley, Chris Dixon. The South Seas: A Reception History from Daniel Defoe to Dorothy Lamour. — Lexington Books, 2015-04-21. — 321 с. — ISBN 9780739193365.
- Нарадзіліся 14 студзеня
- Нарадзіліся ў 1850 годзе
- Нарадзіліся ў дэпартаменце Прыморская Шаранта
- Памерлі 10 чэрвеня
- Памерлі ў 1923 годзе
- Памерлі ў дэпартаменце Атлантычныя Пірэнеі
- Пахаваныя ў Францыі
- Выпускнікі ліцэя Генрыха IV
- Члены Французскай акадэміі
- Кавалеры Вялікага крыжа ордэна Ганаровага легіёна
- Кавалеры камандорскага крыжа ордэна Франца Іосіфа
- Асобы
- Пісьменнікі паводле алфавіта