Каралеўства Сіцылія

Гістарычная дзяржава
Каралеўства Сіцылія
Regno di Sicilia
Герб Сцяг
Сіцылійскай каралеўства па стане на 1154 год. Межы дзяржавы заставаліся нязменнымі аж да ўваходжання ў склад аб'яднанай Італіі.
<  <   > 1130 — 1816
Сталіца	Палерма
Афіцыйная мова	лацінская мова, грэчаская мова, арабская і сіцылійская мова
Грашовая адзінка	Сіцылійскі піястра
Насельніцтва	1 700 000 чал. (1800)
Форма кіравання	манархія
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Каралеўства Сіцы́лія (італ.: regno di Sicilia, сіц.: Regnu di Sicilia) — дзяржава, якая існавала на поўдні сучаснай Італіі з 1130 па 1861 год. Ўключала ўласна востраў Сіцылію, а таксама, у розны час, Паўднёвую Італію з Неапалем і, да 1530 года, сучасную Мальту. Да 1282 года называлася Каралеўства Апуліі і Сіцыліі, пасля 1302 года - Каралеўства Трынакрыя. У пэўныя перыяды гісторыі належала іспанскім каралям і імператарам Свяшчэннай Рымскай імперыі. У 1816 годзе было аб'яднана з Неапалітанскім каралеўствам у Каралеўства Абедзвюх Сіцылій. У 1861 годзе Каралеўства Абедзвюх Сіцылій ўвайшло ў склад аб'яднанай Італіі.

Каралеўства нарманаў

Пасля смерці Вільгельма II, герцага Апуліі, у 1127 годзе, герцагства Апулія і графства Сіцылія аб'ядналіся пад уладай кіраўніка Сіцыліі Рожэра II. Рожэр падтрымаў антипапу Анаклета II і быў каранаваны як кароль Сіцыліі на Каляды 1130 года. Наступныя 10 гадоў Рожэр быў заняты адбіццём нападаў знешніх ворагаў і падаўленнем мяцежоў васалаў, у ліку якіх былі графы Бары, Капум, Аліфэ і Неапалю.

У 1139 па Мін'янскай дамове Папа Інакенцій II прызнаў Рожэра каралём. Адмірал Рожэра, Георгій Антыёхійскі , заваяваў Махдзію ў Афрыцы ( Іфрыкіі), у выніку чаго Рожэр атрымаў неафіцыйны тытул «Караля Афрыкі». Флот Рожэра нанёс таксама некалькі істотных паражэнняў Візантыі, зрабіўшы Сіцылію амаль на сто гадоў вядучай марской дзяржавай у Міжземнамор'і.

Сын і спадкаемец Рожэра, Вільгельм I Злы, названы так за падаўленне мецяжоў баронаў, якім, магчыма, спачувалі аўтары хронік, памёр ў 1166, пакінуўшы на троне малалетняга сына. Было заснавана рэгентства, краіну ахапілі звады, якія ледзь не загубілі дынастыю і доўжыліся да пачатку самастойнага праўлення юнага караля Вільгельма II Добрага, далейшае царстваванне якога было адзначана мірам і дабрабытам. Калі ён памёр у 1189, нашчадкаў не засталося, і каралеўства зноў пагрузілася ў хаос.

Сын и наследник Рожэра, Вільгельм I Злой, названный так за подавление мятежей баронов, которым, возможно, сочувствовали авторы хроник, почил в мире в 1166, оставив на троне малолетнего сына. Было учреждено регентство, страну охватили распри, едва не погубившие династию и длившиеся до начала самостоятельного правления юного короля Вильгельма II Доброго, дальнейшее царствование которого было отмечено миром и благополучием. Когда он умер в 1189, наследников не осталось, и королевство вновь погрузилось в хаос.