Гродзенскае ўзвышша: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
вікіфікацыя |
дапрацавала ў межах Гродзенскага тыдня |
||
| Радок 1: | Радок 1: | ||
''' |
'''Гродзенскае ўзвышша''' — заходняя частка Паўднёва-Заходняга адгалінавання [[Беларуская града|Беларускай грады]]. |
||
== Геаграфія == |
|||
| ⚫ | Займае частку [[Гродзенская вобласць|Гродзенскай вобласці]] [[Беларусь|Беларусі]] з г. [[Гродна]]. Мяжуе на поўначы і ўсходзе з [[Нёманская нізіна|Нёманскай нізінай]], на поўдні — з [[Ваўкавыскае ўзвышша|Ваўкавыскім узвышшам]]. На захадзе |
||
| ⚫ | Займае частку [[Гродзенская вобласць|Гродзенскай вобласці]] [[Беларусь|Беларусі]] з г. [[Гродна]]. Мяжуе на поўначы і ўсходзе з [[Нёманская нізіна|Нёманскай нізінай]], на поўдні — з [[Ваўкавыскае ўзвышша|Ваўкавыскім узвышшам]]. На захадзе адгор'і Гродзенскага ўзвышша заходзяць на тэрыторыю [[Польшча|Польшчы]], дзе вядомы пад назвай [[Саколкаўскае ўзвышша]]. На ўсходе мяжуе са [[Скідзельская нізіна|Скідзельскай нізінай]].<ref name="ГВ">[http://gidra1.ru/index/0-6 Гродненская краевая ледниковая возвышенность] {{ref-ru}}</ref> Плошча 1,4 тыс. км². Максімальная вышыня 247 м над узроўнем мора. Працягласць з поўначы на поўдзень 70 км, з захаду на ўсход — каля 40 км.<ref name="ГВ"/> |
||
| ⚫ | У фарміраванні ўзвышша ўдзельнічалі [[ледавік]]і не менш як чатырох зледзяненняў. Вылучаюцца асобныя канцова-марэнныя грады — Капцёўская, Магілянская, Кулеўская, Дуброўская і іншыя. Сустракаюцца марэнныя раўніны (Індурская і Раціцкая, вышыня 180—210 м) і плато. На ўсходзе ўзвышша праходзіць вузкая даліна прарыву [[Нёман]]а. Па берагах даліны глыбокія яры, адзін з якіх — Калодзежны Роў — геалагічны помнік прыроды дзяржаўнага значэння. |
||
== Рэльеф == |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | У фарміраванні ўзвышша ўдзельнічалі [[ледавік]]і не менш як чатырох зледзяненняў. Вылучаюцца асобныя канцова-марэнныя грады — [[Капцёўская града|Капцёўская]], [[Магілянская града|Магілянская]], [[Кулеўская града|Кулеўская]], [[Дуброўская града|Дуброўская]] і іншыя. Сустракаюцца марэнныя раўніны ([[Індурская раўніна|Індурская]] і [[Раціцкая раўніна|Раціцкая]], вышыня 180—210 м) і плато. На ўсходзе ўзвышша праходзіць вузкая даліна прарыву [[Нёман]]а. Па берагах даліны глыбокія яры, адзін з якіх — [[Калодзежны Роў]] — геалагічны помнік прыроды дзяржаўнага значэння. |
||
| ⚫ | |||
== Флора == |
|||
| ⚫ | |||
== Выкарыстанне == |
|||
| ⚫ | |||
{{зноскі}} |
{{зноскі}} |
||
| ⚫ | |||
== Літаратура == |
|||
| ⚫ | |||
== Спасылкі == |
|||
* [http://gidra1.ru/index/0-6 Гродненская краевая ледниковая возвышенность] {{ref-ru}} |
|||
{{Рэльеф Беларусі}} |
{{Рэльеф Беларусі}} |
||
Версія ад 00:19, 8 студзеня 2011
Гродзенскае ўзвышша — заходняя частка Паўднёва-Заходняга адгалінавання Беларускай грады.
Геаграфія
Займае частку Гродзенскай вобласці Беларусі з г. Гродна. Мяжуе на поўначы і ўсходзе з Нёманскай нізінай, на поўдні — з Ваўкавыскім узвышшам. На захадзе адгор'і Гродзенскага ўзвышша заходзяць на тэрыторыю Польшчы, дзе вядомы пад назвай Саколкаўскае ўзвышша. На ўсходе мяжуе са Скідзельскай нізінай.[1] Плошча 1,4 тыс. км². Максімальная вышыня 247 м над узроўнем мора. Працягласць з поўначы на поўдзень 70 км, з захаду на ўсход — каля 40 км.[1]
Рэльеф
У фарміраванні ўзвышша ўдзельнічалі ледавікі не менш як чатырох зледзяненняў. Вылучаюцца асобныя канцова-марэнныя грады — Капцёўская, Магілянская, Кулеўская, Дуброўская і іншыя. Сустракаюцца марэнныя раўніны (Індурская і Раціцкая, вышыня 180—210 м) і плато. На ўсходзе ўзвышша праходзіць вузкая даліна прарыву Нёмана. Па берагах даліны глыбокія яры, адзін з якіх — Калодзежны Роў — геалагічны помнік прыроды дзяржаўнага значэння.
Флора
Лясы хваёвыя са значнай прымешкай дубу, клёну, ясеню, ліпы. У даліне Нёмана на схілах буйных яраў растуць барбарыс, глог, шыпшыннік, у поймах рэчак — вярба, бяроза, вольха.
Выкарыстанне
Пад раллёй каля 40 %, пад лесам 9 % тэрыторыі. Маляўнічыя ўзгоркі Гарадзенскага ўзвышша — папулярныя месцы паходаў выходнага дня.
Зноскі
- ↑ а б Гродненская краевая ледниковая возвышенность (руск.)
Літаратура
- Геаграфія Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Мн.: БелЭн, 1992. — С. 56-57.
