Нарымонт Гедзімінавіч: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія]

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

Лінейны

Версія ад 10:37, 29 ліпеня 2007

Нарымонт–Глеб Гедзімінавіч (Нарымунт, Нарымант; ~1295 – 2 лютага 1348), князь полацкі (1336–1345). Другі сын Гедзіміна ад першага шлюбу.

Упершыню згадваецца ў 1331, калі Гедзімін затрымаў на Валыні наўгародскага архіепіскапа Васілія, адпусціўшы з умовай абрання Нарымонта князем Вялікага Ноўгарада. Прыбыў у Ноўгарад у кастрычніку 1333, атрымаў у кармленне Ладагу, Арэшак, Карэлу, палову Капор'я. Каля 1335 паехаў з Ноўгарада, хутчэй за ўсё, каб заняць полацкі сталец пасля смерці Воіна. Пакінуў у Ноўгарадзе замест сябе сына Аляксандра. У 1338 адмовіўся прыехаць на дапамогу наўгародцам для адбіцця шведскай агрэсіі і нават адклікаў Аляксандра з Арэшка. Намеснікі Нарымонта, аднак, заставаліся ў Арэшку да 1348. Каля 1338 разам з полацкім епіскапам Рыгорам падпісаў дагавор з Рыгай.^[1] Ускосна згадваецца як полацкі кароль у дагаворы Смаленска з Рыгай (~1340). Паводле Летапісца вялікіх князёў літоўскіх па Гедзіміне атрымаў Пінскае княства "зо всеми околичностями над Припетю рекою аж до Днепра", якое заставалася і за яго нашчадкамі — Нарымонтавічамі да канца XIV стагоддзя. Пад час міжкняжання (1341–1345) быў буйнейшым землеўладальнікам і, відаць, самым уплывовым князем ВКЛ. Супраць яго і Яўнута выступілі браты Альгерд і Кейстут, пасля заняцця Альгердам вялікакняскага стальца (1345) Нарымонт уцёк да хана Залатой Арды Джанібека, а Альгерд перадаў Полацкае княства свайму сыну Андрэю. Нарымонт вярнуўся ў ВКЛ каля 1346, у 1347 годзе браў удзел у паходзе супраць Тэўтонскага ордэна, загінуў у бітве на рацэ Стрэве (2 лютага 1348).

Зноскі

↑ Захаваўся толькі дадатак пра вольны гандаль. Дагавор раней памылкова датаваўся 1330.

Літаратура

Scriptores Rerum Prussicarum. II. Leipzig, 1863. ss. 75, 511.
Сапунов А. Река Западная Двина. Витебск, 1893. сс. 276—277.
Puzyna J. Narymunt Giedyminowicz // Miesiecznik Heraldyczny. R. 9, 1930. № 3.
Tenze. Potomstwo Narymunta Giedyminowicza // Miesiecznik Heraldyczny. R. 11, 1932. № 10.
Новгородская первая летопись. М.-Л., 1950. сс. 345, 349.
ПСРЛ. Т. 25. М.-Л., 1949. сс. 170—176; Т. 32. М., 1975. сс. 41, 68, 138. Т. 35. М., 1980. сс. 68, 85, 97 і інш.
Полоцкие грамоты XIII—начала XIV вв. Сост. А. Хорошкевич. Вып. 1. М., 1977. сс. 39—41; Вып. 3. М., 1980. сс. 127—132
Krupa K. Ksiazeta litewscy w Nowogrodzie Wielkim do 1430 r. // Kwartalnik historyczny. R. C. 1993. № 1.

Крыніца

Белы А. Нарымонт // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 2т. Т.2. Мн.: БелЭн, 2006. –792с.: іл. С.349-350

[1] Захаваўся толькі дадатак пра вольны гандаль. Дагавор раней памылкова датаваўся 1330.

[1]

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
-'''Нарымонт–Глеб Гедзімінавіч''' (''Нарымунт'', ''Нарымант'';  ~[[1295]] – [[2 лютага]] [[1348]]), князь полацкі (). Другі сын [[Гедзімін|Гедзіміна]] ад першага шлюбу.
+'''Нарымонт–Глеб Гедзімінавіч''' (''Нарымунт'', ''Нарымант'';  ~[[1295]] – [[2 лютага]] [[1348]]), князь полацкі ([[1336]]–[[1345]]). Другі сын [[Гедзімін|Гедзіміна]] ад першага шлюбу.
-Упершыню згадваецца ў [[1331]], калі Гедзімін затрымаў на [[Валынь|Валыні]] наўгародскага архіепіскапа Васілія, адпусціўшы з умовай абрання Нарымонта  [[Князі наўгародскія|князем Вялікага Ноўгарада]]. Прыбыў у [[Ноўгарад]] у кастрычніку [[1333]], атрымаў у кармленне [[Ладага|Ладагу]], [[Арэшак]], [[Карэла|Карэлу]], палову [[Капор'е|Капор'я]]. Каля [[1335]] паехаў з Ноўгарада, хутчэй за ўсё, каб заняць полацкі сталец пасля смерці [[Воін Полацкі|Воіна]]. Пакінуў у Ноўгарадзе замест сябе сына Аляксандра. У [[1338]] адмовіўся прыехаць на дапамогу наўгародцам для адбіцця шведскай агрэсіі і нават адклікаў Аляксандра з Арэшка. Намеснікі Нарымонта, аднак, заставаліся ў Арэшку да 1348. Каля 1338 разам з полацкім епіскапам Рыгорам падпісаў дагавор з [[Рыга|Рыгай]].<ref>Захаваўся толькі дадатак пра вольны гандаль. Дагавор раней памылкова датаваўся [[1330]].</ref> Ускосна згадваецца як полацкі кароль у дагаворы [[Смаленскае княства|Смаленска]] з Рыгай (~[[1340]]). Паводле [[Летапісец вялікіх князёў літоўскіх|Летапісца вялікіх князёў літоўскіх]] па Гедзіміне атрымаў [[Пінскае княства]] "''зо всеми околичностями над Припетю рекою аж до Днепра''", якое заставалася і за яго нашчадкамі — [[Нарымонтавічы|Нарымонтавічамі]] да канца [[XIV стагоддзе|XIV стагоддзя]]. Пад час міжкняжання ([[1341]]–[[1345]]) быў буйнейшым землеўладальнікам і, відаць, самым уплывовым князем [[ВКЛ]]. Супраць яго і Яўнута выступілі браты [[Альгерд]] і [[Кейстут]], пасля заняцця Альгердам вялікакняскага стальца ў 1345 годзе Нарымонт уцёк да хана [[Залатая Арда|Залатой Арды]] [[Джанібек|Джанібека]], а Альгерд перадаў Полацкае княства свайму сыну [[Андрэй Альгердавіч|Андрэю]]. Нарымонт вярнуўся ў ВКЛ каля [[1346]], у [[1347]] годзе браў удзел у паходзе супраць [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскага ордэна]], загінуў у бітве на рацэ Стрэве (2 лютага 1348).
+Упершыню згадваецца ў [[1331]], калі Гедзімін затрымаў на [[Валынь|Валыні]] наўгародскага архіепіскапа Васілія, адпусціўшы з умовай абрання Нарымонта  [[Князі наўгародскія|князем Вялікага Ноўгарада]]. Прыбыў у [[Ноўгарад]] у кастрычніку [[1333]], атрымаў у кармленне [[Ладага|Ладагу]], [[Арэшак]], [[Карэла|Карэлу]], палову [[Капор'е|Капор'я]]. Каля [[1335]] паехаў з Ноўгарада, хутчэй за ўсё, каб заняць полацкі сталец пасля смерці [[Воін Полацкі|Воіна]]. Пакінуў у Ноўгарадзе замест сябе сына Аляксандра. У [[1338]] адмовіўся прыехаць на дапамогу наўгародцам для адбіцця шведскай агрэсіі і нават адклікаў Аляксандра з Арэшка. Намеснікі Нарымонта, аднак, заставаліся ў Арэшку да 1348. Каля 1338 разам з полацкім епіскапам Рыгорам падпісаў дагавор з [[Рыга|Рыгай]].<ref>Захаваўся толькі дадатак пра вольны гандаль. Дагавор раней памылкова датаваўся [[1330]].</ref> Ускосна згадваецца як полацкі кароль у дагаворы [[Смаленскае княства|Смаленска]] з Рыгай (~[[1340]]). Паводле [[Летапісец вялікіх князёў літоўскіх|Летапісца вялікіх князёў літоўскіх]] па Гедзіміне атрымаў [[Пінскае княства]] "''зо всеми околичностями над Припетю рекою аж до Днепра''", якое заставалася і за яго нашчадкамі — [[Нарымонтавічы|Нарымонтавічамі]] да канца [[XIV стагоддзе|XIV стагоддзя]]. Пад час міжкняжання ([[1341]]–[[1345]]) быў буйнейшым землеўладальнікам і, відаць, самым уплывовым князем [[ВКЛ]]. Супраць яго і Яўнута выступілі браты [[Альгерд]] і [[Кейстут]], пасля заняцця Альгердам вялікакняскага стальца (1345) Нарымонт уцёк да хана [[Залатая Арда|Залатой Арды]] [[Джанібек|Джанібека]], а Альгерд перадаў Полацкае княства свайму сыну [[Андрэй Альгердавіч|Андрэю]]. Нарымонт вярнуўся ў ВКЛ каля [[1346]], у [[1347]] годзе браў удзел у паходзе супраць [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскага ордэна]], загінуў у бітве на рацэ Стрэве (2 лютага 1348).
 {{зноскі}}