Осцікі: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Luckas-bot (размовы | уклад) др r2.7.1) (робат Дадаем: en:Astikai, lt:Astikai, pl:Ościkowicze |
др →Літаратура |
||
Радок 15: | Радок 15: | ||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
* Осцікавічы // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. — Т. 5. Мінск: БелЭн, 1999. С. 360—361. |
* Осцікавічы // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. — Т. 5. Мінск: БелЭн, 1999. С. 360—361. |
||
* Semkowicz W. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle r. 1413 // Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. — T. 5. — Rok 1920. — Kraków, 1921. — S. 39-41. |
|||
{{DEFAULTSORT:Осцікі}} |
{{DEFAULTSORT:Осцікі}} |
Версія ад 20:29, 21 красавіка 2011
Осцікі, Осцікавічы, Остыкі — вялікалітоўскі магнацкі род, прадстаўнікі якога ў 15—16 ст. займалі дзяржаўныя ўрады ў ВКЛ.
Вядомыя прадстаўнікі
- Крысцін Осцік (? — 1444), кашталян віленскі (1419—1442). Заснавальнік роду, быў жанаты з Ганнай, меў сыноў Радзівіла, заснавальніка pоду Радзівілаў, Станку (Станіслава) — роду Осцікаў, а таксама Мікалая і Барталамея.
- Станка Осцікавіч
- Рыгор Осцік (? — 1519), сын Станка, маршалак дворны літоўскі (з 1494), ваявода троцкі (з 1510).
- Станіслаў Осцік (? — 1519), сын Рыгора Станкавіча, ваявода полацкі (1519).
- Рыгор Рыгоравіч (? — 1558), сын Рыгора Станкавіча, ваявода новагародскі (з 1542), кашталян віленскі (з 1544).
- Юрый Рыгоравіч
- Мікалай Юр'евіч
- Юрый Юр'евіч (? — 1579), сын Юрыя Рыгоравіча, староста браслаўскі (з 1565), ваявода мсціслаўскі (з 1566) і смаленскі (з 1578).
- Рыгор Юр'евіч (? — 1580), сын Юрыя Рыгоравіча, пакараны смерцю за ўдзел у змове супраць караля Стэфана Баторыя.
- Ян Осцік, сын Рыгора Юр'евіча, суддзя земскі віленскі (1608—1609), апошні прадстаўнік Осцікаў.
- Юрый Рыгоравіч
Літаратура
- Осцікавічы // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. — Т. 5. Мінск: БелЭн, 1999. С. 360—361.
- Semkowicz W. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle r. 1413 // Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. — T. 5. — Rok 1920. — Kraków, 1921. — S. 39-41.