Дзяржава тараскаў: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
|||
Радок 25: | Радок 25: | ||
Найбольш карыснай з этнагістарычных крыніц з'яўляецца «Паведамленне з Мічаакан» (es: Relación de Michoacán), якое склаў каля [[1540]] францысканскі святар Фрай Хераніма дэ Акала. Гэты дакумент змяшчае пераклады і пераказы хронік дзяржавы тараскаў, запісаныя са слоў мясцовай шляхты. У дакуменце падрабязна апісваецца не толькі гісторыя дзяржавы, але таксама рэлігія і грамадскі лад. На жаль, першая частка дакумента захавалася толькі часткова. Сярод іншых крыніц можна згадаць шэраг кароткіх ілюстраваных рукапісаў, з якіх найбольш вядомай з'яўляецца ''Lienzo de Jucutacuto''. |
Найбольш карыснай з этнагістарычных крыніц з'яўляецца «Паведамленне з Мічаакан» (es: Relación de Michoacán), якое склаў каля [[1540]] францысканскі святар Фрай Хераніма дэ Акала. Гэты дакумент змяшчае пераклады і пераказы хронік дзяржавы тараскаў, запісаныя са слоў мясцовай шляхты. У дакуменце падрабязна апісваецца не толькі гісторыя дзяржавы, але таксама рэлігія і грамадскі лад. На жаль, першая частка дакумента захавалася толькі часткова. Сярод іншых крыніц можна згадаць шэраг кароткіх ілюстраваных рукапісаў, з якіх найбольш вядомай з'яўляецца ''Lienzo de Jucutacuto''. |
||
== Заснаванне і пашырэнне == |
|||
Познекласічны перыяд месаамерыканскай храналогіі на берагах возера Пацкуара пасяліліся як мінімум два народы, не роднасныя пурэеча: носьбіты мовы науатль - у Харакуара, і некаторыя чычымекскія культуры - на паўночных берагах. |
|||
Згодна з «Паведамленнем з Мічаакан», правадыр-прарок народа пурэпеча, якога звалі Тарыакуры, вырашыў аб'яднаць абшчыны, якія пражывалі на берагах Пацкуара, у адзіную моцную дзяржаву. Каля 1300 г. ён распачаў першы заваявальны паход, і прызначыў сваіх сыноў Хірыпана і Тангашаана (Тангашуана) кіраўнікамі гарадоў Іўатцыё і Цынцунцана адпаведна, а сам кіраваў у Пацкуары. Пасля смерці Тарыакуры (каля 1350), яго дынастыя кантралявала ўсе буйныя цэнтры вакол возера Пацкуара. Яго сын Ірыпан (Hiripan) працягнуў экспансію ў раён возера Куітцэа. |
|||
Ірыпан, а пазней яго брат Тангашуан I пачалі насаджаць сістэму даніны і кансалідаваць сваю імперыю. Яны стварылі развітую сістэму бюракратыі і падзялілі паміж прадстаўнікамі шляхты вобласці імперыі і права на збор падаткаў. У наступныя гады ў дзяржаву былі ўключаныя спачатку горныя рэгіёны (Сьера-Тараска), затым рэгіён каля ракі Бальсас. |
|||
У гады праўлення каконці Цыцыпандакуарэ адбылося заваёва некалькіх рэгіёнаў, якія, аднак, былі ізноў страчаныя ў выніку нападу ацтэкаў. У 1460 дзяржава тараскаў дасягнула ўзбярэжжа Ціхага акіяна ў раёне цяперашняга горада Сакатула (Zacatula), распаўсюдзілася да даліны Талука, а ў паўночнай частцы дасягнула тэрыторыі цяперашняга штата Гуанахуата. У 1470-я гг. ацтэкі пад кіраўніцтвам Ашаякатля захапілі шэраг прыгранічных тараскавых гарадоў і ўшчыльную падышлі да цэнтра дзяржавы, аднак у рэшце рэшт былі разгромленыя. Досвед гэтай вайны прымусіў кіраўніка Тараска яшчэ больш умацаваць мяжу з ацтэкамі шляхам збудаванні ваенных цэнтраў. Ён таксама дазволіў родам атом і матлацынка, якіх ацтэкі выгналі з родных зямель, пасяліцца на прыгранічных тэрыторыях пры ўмове, што тыя будуць прымаць удзел у абароне тарасксавых зямель. Пачынаючы з 1480 ацтэкскі кіраўнік Аўіцотль ўзмацніў барацьбу з тараскамі. У нападах на землі тараскаў ўдзельнічалі і іншыя народы - саюзнікі ацтэкаў - такія, як матлацінка, чонталі і куітлатэкі. Тараскі на чале з каконці Суангуа адбілі атакі, аднак пашырэнне дзяржавы тараскаў затармазілася да прыбыцця іспанцаў праз два гады пасля прыходу да ўлады апошняга з кіраўнікоў незалежнай дзяржавы тараскаў, Тангашуана II. |
|||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
* {{cite book |author=Covarrubias, Miguel|year=1957|title=Indian Art of Mexico and Central America|publisher=Alfred A. Knopf|location=New York}} |
* {{cite book |author=Covarrubias, Miguel|year=1957|title=Indian Art of Mexico and Central America|publisher=Alfred A. Knopf|location=New York}} |
Версія ад 12:58, 16 чэрвеня 2011
Дзяржава тараскаў або Дзяржава Тараска — зніклая дзяржава, якая існавала ў дакалумбавай Месаамерыцы, тэрыторыя якога прыкладна супадала з тэрыторыяй сучаснага мексіканскага штата Мічаакан. Да часу іспанскай заваёвы Тараска была другой па велічыні дзяржавай на тэрыторыі сучаснай Мексікі.
Дзяржава была заснавана ў пачатку XIV стагоддзя народам пурэпеча і была падначалена іспанцамі у 1530 г. Беспаспяховае паўстанне супраць іспанцаў падняла дачка апошняга кіраўніка прынцэса Эрэндыра. Ў 1543 г. на яго тэрыторыі створанага іспанскага губернатарства Мічаакан (на мове науатль гэта слова, якім ацтэкі называлі дзяржаву Тараска, азначала «месца тых, у каго ёсць рыба»). На мове пурэпеча, стваральнікаў дзяржавы, іх краіна звалася Iréchecua Tzintzuntzáni, гэта значыць «землі Цынцунцана».
Разам з пурэпеча, якія складалі большасць у дзяржаве, у ёй таксама пражывалі народы нахуя, атом, матлацінка і чычымекі. Гэтыя народы паступова асіміляваліся, увайшлі ў склад пурэпеча.
Дзяржава Тараска складалася з сеткі падданых правінцый і паступова стала моцна цэнтралізаванай, на чале з «каконці», царом краіны. Сталіца Тараска знаходзілася ў горадзе Цынцунцан на беразе возера Пацкуара. Паводле падання, горад заснаваў першы «каконці». якога звалі Тарыакуры. У горадзе правілы дынастыя Уакусеча («арлы» на мове пурэпеча).
Грозным супернікам Тараска была імперыя ацтэкаў, з якой вяліся працяглыя вайны. Дзяржава Тараска блакавала экспансію ацтэкаў на паўночным захадзе, ўмацавала і добра ахоўвала свае межы з ацтэкамі.
З-за сваёй адноснай ізаляванасці ў Месаамерыцы Тараска мела мноства культурных рыс, зусім адрозных ад іншых культур дадзенага рэгіёну. Тараска - адна з нешматлікіх месаамерыканскіх дзяржаў, дзе метал выкарыстоўваўся для гармат і упрыгожванняў.
Геаграфія
Тэрыторыя, дзе ўтварылася дзяржава тараскfo, уяўляе сабой высакагорны вулканічны рэгіён, які ўтварае заходнюю частку гор Меса-Сентраль ў Мексіцы паміж двума буйнымі рэкамі, Лерма і Бальсас. Рэгіён уключае ўмераную, субтрапічную і трапічную кліматычныя зоны, з кайназойскімі вулканічнымі гарамі і горнымі азёрамі на вышыні звыш 2000 метраў над узроўнем мора, аднак у паўднёва-заходняй прыбярэжнай частцы маюцца і больш нізкія вобласці. Найбольш распаўсюджаныя тыпы глебы на цэнтральным плато - маладыя вулканічныя андасолі, лувісолі і менш урадлівыя акрысолі. Расліны - у асноўным хвоі і елкі. На поўначы каля ракі Лерма маецца вялікая колькасць абсідыяну, тэрмічныя крыніцы.
Дзяржава тараскаў паўстала на ўзбярэжжы возера Пацкуара.
Гісторыя дзяржавы Тараска
Раннія археалагічныя сведчанні
Будучая тэрыторыя Тараска была населена як мінімум з пачатку дакласічнага перыяду паводле месаамерыканскай храналогіі. Выяўленыя сведчанні ранелітычнага перыяду да 2500 г. да н. э., такія, як флейтападобныя кідальныя прылады і каменны посуд. Найбольш старажытныя археалагічныя стаянкі датуюцца каля 1200 да н. э .. Найбольш вядомай археалагічнай культурай дакласічнага перыяду з'яўляецца культура Чыпукуара. Стаянкі культуры Чыпукуара выяўленыя ў асноўным на астравах возера, што можа гаварыць аб іх сувязі з больш позняй культурай тараскаў (пурэпеча). З часу ранняга класічнага перыяду ў мічааканскім рэгіёне пачынаюць з'яўляцца стадыёны для гульні ў мяч і іншыя прадметы, якія сведчаць аб уплыве Тэатыўакана.
Этнагістарычныя крыніцы
Найбольш карыснай з этнагістарычных крыніц з'яўляецца «Паведамленне з Мічаакан» (es: Relación de Michoacán), якое склаў каля 1540 францысканскі святар Фрай Хераніма дэ Акала. Гэты дакумент змяшчае пераклады і пераказы хронік дзяржавы тараскаў, запісаныя са слоў мясцовай шляхты. У дакуменце падрабязна апісваецца не толькі гісторыя дзяржавы, але таксама рэлігія і грамадскі лад. На жаль, першая частка дакумента захавалася толькі часткова. Сярод іншых крыніц можна згадаць шэраг кароткіх ілюстраваных рукапісаў, з якіх найбольш вядомай з'яўляецца Lienzo de Jucutacuto.
Заснаванне і пашырэнне
Познекласічны перыяд месаамерыканскай храналогіі на берагах возера Пацкуара пасяліліся як мінімум два народы, не роднасныя пурэеча: носьбіты мовы науатль - у Харакуара, і некаторыя чычымекскія культуры - на паўночных берагах.
Згодна з «Паведамленнем з Мічаакан», правадыр-прарок народа пурэпеча, якога звалі Тарыакуры, вырашыў аб'яднаць абшчыны, якія пражывалі на берагах Пацкуара, у адзіную моцную дзяржаву. Каля 1300 г. ён распачаў першы заваявальны паход, і прызначыў сваіх сыноў Хірыпана і Тангашаана (Тангашуана) кіраўнікамі гарадоў Іўатцыё і Цынцунцана адпаведна, а сам кіраваў у Пацкуары. Пасля смерці Тарыакуры (каля 1350), яго дынастыя кантралявала ўсе буйныя цэнтры вакол возера Пацкуара. Яго сын Ірыпан (Hiripan) працягнуў экспансію ў раён возера Куітцэа.
Ірыпан, а пазней яго брат Тангашуан I пачалі насаджаць сістэму даніны і кансалідаваць сваю імперыю. Яны стварылі развітую сістэму бюракратыі і падзялілі паміж прадстаўнікамі шляхты вобласці імперыі і права на збор падаткаў. У наступныя гады ў дзяржаву былі ўключаныя спачатку горныя рэгіёны (Сьера-Тараска), затым рэгіён каля ракі Бальсас.
У гады праўлення каконці Цыцыпандакуарэ адбылося заваёва некалькіх рэгіёнаў, якія, аднак, былі ізноў страчаныя ў выніку нападу ацтэкаў. У 1460 дзяржава тараскаў дасягнула ўзбярэжжа Ціхага акіяна ў раёне цяперашняга горада Сакатула (Zacatula), распаўсюдзілася да даліны Талука, а ў паўночнай частцы дасягнула тэрыторыі цяперашняга штата Гуанахуата. У 1470-я гг. ацтэкі пад кіраўніцтвам Ашаякатля захапілі шэраг прыгранічных тараскавых гарадоў і ўшчыльную падышлі да цэнтра дзяржавы, аднак у рэшце рэшт былі разгромленыя. Досвед гэтай вайны прымусіў кіраўніка Тараска яшчэ больш умацаваць мяжу з ацтэкамі шляхам збудаванні ваенных цэнтраў. Ён таксама дазволіў родам атом і матлацынка, якіх ацтэкі выгналі з родных зямель, пасяліцца на прыгранічных тэрыторыях пры ўмове, што тыя будуць прымаць удзел у абароне тарасксавых зямель. Пачынаючы з 1480 ацтэкскі кіраўнік Аўіцотль ўзмацніў барацьбу з тараскамі. У нападах на землі тараскаў ўдзельнічалі і іншыя народы - саюзнікі ацтэкаў - такія, як матлацінка, чонталі і куітлатэкі. Тараскі на чале з каконці Суангуа адбілі атакі, аднак пашырэнне дзяржавы тараскаў затармазілася да прыбыцця іспанцаў праз два гады пасля прыходу да ўлады апошняга з кіраўнікоў незалежнай дзяржавы тараскаў, Тангашуана II.
Літаратура
- Covarrubias, Miguel (1957). Indian Art of Mexico and Central America. New York: Alfred A. Knopf.
- Gorenstein, Shirley (1993). "Introduction". In Helen Perlstein Pollard (рэд.). Taríacuri’s Legacy: The Prehispanic Tarascan State. The Civilization of the American Indian series, vol. 209. Norman: University of Oklahoma Press. p. xiii-xx. ISBN 0-8061-2497-0. OCLC 26801144.
- Pollard, Helen Perlstein (1993). Taríacuri’s Legacy: The Prehispanic Tarascan State. The Civilization of the American Indian series, vol. 209. Norman: University of Oklahoma Press. ISBN 0-8061-2497-0. OCLC 26801144.
- Silverstein, Jay (2001)."The southeastern extent of Tarascan imperialism". Abstract of a paper presented at the 100th Annual Meeting of the American Anthropological Association, Washington, D.C..
- Weaver, Muriel Porter (1993). The Aztecs, Maya, and Their Predecessors: Archaeology of Mesoamerica (3rd edition ed.). San Diego, CA: Academic Press. ISBN 0-12-739065-0. OCLC 25832740.
{{cite book}}
:|edition=
мае залішні тэкст (даведка)