Кукенойскае княства: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
Няма тлумачэння праўкі
Няма тлумачэння праўкі
Радок 5: Радок 5:
Адзіным вядомым кіраўніком Куканоса быў князь Вячка ({{lang-la|Vetseke}}, памёр у 1224 гaду), дакладнае паходжанне якога застаецца дыскусійным<ref>Па найбольш распаўсюджанай версіі ён паходзіў з Полацкай галіны [[Рурыкавічы|Рурыкавічаў]]. Пры гэтым яго часцей за ўсё атаясамліваюць з Вячка, сынам полацкага князя [[Барыс Давыдавіч|Барыса Давыдавіча]] ад першага шлюбу, які з'яўляецца адным з герояў аповесці пра Святохне , пераказанай [[Васіль Мікітавіч Тацішчаў|В. М. Тацішчавым]]. Аднак існуюць і іншыя версіі яго паходжання. Так А. М. Рапов, услед за Тацішчавым, лічыў, што ён адбываецца з смаленскай галіны Рурыкавічаў.</ref>.
Адзіным вядомым кіраўніком Куканоса быў князь Вячка ({{lang-la|Vetseke}}, памёр у 1224 гaду), дакладнае паходжанне якога застаецца дыскусійным<ref>Па найбольш распаўсюджанай версіі ён паходзіў з Полацкай галіны [[Рурыкавічы|Рурыкавічаў]]. Пры гэтым яго часцей за ўсё атаясамліваюць з Вячка, сынам полацкага князя [[Барыс Давыдавіч|Барыса Давыдавіча]] ад першага шлюбу, які з'яўляецца адным з герояў аповесці пра Святохне , пераказанай [[Васіль Мікітавіч Тацішчаў|В. М. Тацішчавым]]. Аднак існуюць і іншыя версіі яго паходжання. Так А. М. Рапов, услед за Тацішчавым, лічыў, што ён адбываецца з смаленскай галіны Рурыкавічаў.</ref>.


У 1205 гaду Вячка перадаў частку земляў [[біскуп Рыгі|біскупу Рыгі]] [[Альбрэхт фон Буксгеўдэн|Альбрэхта фон Буксгеўдэну]] ў абмен на абяцанне абароны ад [[літва|літвы]]. Але ў 1207 гaду Вячка быў захоплены і дастаўлены ў ланцугах ў [[Рыга|Рыгу]], аднак біскуп пазней вызваліў яго. Рэсурсаў Полацкага княства было недастаткова для дзейснай дапамогі Вячка ў яго барацьбе супраць крыжакоў, і ў 1208 гaду Вячка спаліў Кукенойс і сышоў у рускія землі, а тэрыторыя яго княства была цалкам захоплена Ордэнам і ўвайшла ў склад валадарстваў біскупаў Рыгі<ref>Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.</ref>.
У 1205 гaду Вячка перадаў частку земляў [[біскуп Рыгі|біскупу Рыгі]] [[Альбрэхт фон Буксгеўдэн|Альбрэхту фон Буксгеўдэну]] ў абмен на абяцанне абароны ад [[літва|літвы]]. Але ў 1207 гaду Вячка быў захоплены і дастаўлены ў ланцугах ў [[Рыга|Рыгу]], аднак біскуп пазней вызваліў яго. Рэсурсаў Полацкага княства было недастаткова для дзейснай дапамогі Вячка ў яго барацьбе супраць крыжакоў, і ў 1208 гaду Вячка спаліў Кукенойс і сышоў у рускія землі, а тэрыторыя яго княства была цалкам захоплена Ордэнам і ўвайшла ў склад валадарстваў біскупаў Рыгі<ref>Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.</ref>.


{{зноскі}}
{{зноскі}}

Версія ад 22:02, 6 кастрычніка 2011

Кукейноскае княства (лац.: Terra Kukonois, ням.: Fürstentum Kokenhusen) — удзельнае заходнярускае княства з цэнтрам у горадзе Куканосе (Кукенойс, Куконос, сучасны пасёлак Кокнесэ у Латвіі), існавала ў пачатку 13 ст.

Асноўнай крыніцай па гісторыі княства з'яўляецца «Хроніка Лівоніі» Генрыха Латвійскага. Згодна з ёй, у пачатку 13 стагоддзя ў Куканоса княжыў Вячка, васал князя Полацка, які ўзначальваў супраціў Лівонскім ордэнам. Дакладныя межы княства, а таксама час яго заснавання невядомыя.

Адзіным вядомым кіраўніком Куканоса быў князь Вячка (лац.: Vetseke, памёр у 1224 гaду), дакладнае паходжанне якога застаецца дыскусійным[1].

У 1205 гaду Вячка перадаў частку земляў біскупу Рыгі Альбрэхту фон Буксгеўдэну ў абмен на абяцанне абароны ад літвы. Але ў 1207 гaду Вячка быў захоплены і дастаўлены ў ланцугах ў Рыгу, аднак біскуп пазней вызваліў яго. Рэсурсаў Полацкага княства было недастаткова для дзейснай дапамогі Вячка ў яго барацьбе супраць крыжакоў, і ў 1208 гaду Вячка спаліў Кукенойс і сышоў у рускія землі, а тэрыторыя яго княства была цалкам захоплена Ордэнам і ўвайшла ў склад валадарстваў біскупаў Рыгі[2].

Зноскі

  1. ↑ Па найбольш распаўсюджанай версіі ён паходзіў з Полацкай галіны Рурыкавічаў. Пры гэтым яго часцей за ўсё атаясамліваюць з Вячка, сынам полацкага князя Барыса Давыдавіча ад першага шлюбу, які з'яўляецца адным з герояў аповесці пра Святохне , пераказанай В. М. Тацішчавым. Аднак існуюць і іншыя версіі яго паходжання. Так А. М. Рапов, услед за Тацішчавым, лічыў, што ён адбываецца з смаленскай галіны Рурыкавічаў.
  2. ↑ Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.

Літаратура

  • Славянская энциклопедия. Киевская Русь — Московия: в 2 т. / Автор-составитель В. В. Богуславский — М.: ОЛМА-ПРЕСС, 2001. — Т. 1. — 784 с. — 5000 экз. — ISBN 5-224-02249-5.
  • Генрих Латвийский. Хроника Ливонии / Введение, перевод и комментарии С. А. Аннинского — 2-е изд. — М.—Л.: Издательство Академии Наук СССР, 1938. — 185 с.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Кукенойскае_княства&oldid=899485"