Павел Палікарпавіч Ганчароў

Павел Палікарпавіч Ганчароў
Павел Палікарпавіч Ганчароў
Дата нараджэння	1 сакавіка 1900
Месца нараджэння	Цяцерын, Цяцерынская воласць[d], Магілёўскі павет, Магілёўская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	6 верасня 1970 (70 гадоў)
Месца смерці	Ленінград, РСФСР, СССР;
Месца пахавання	Багаслоўскія могілкі;
Грамадзянства	СССР;
Род дзейнасці	навуковец
Навуковая сфера	патафізіялогія
Месца працы	Ваенна-медыцынская акадэмія імя С. М. Кірава[d];
Навуковая ступень	доктар медыцынскіх навук
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Ваенна-медыцынская акадэмія імя С. М. Кірава (руск.) (бел.
Навуковы кіраўнік	Nikolay Anichkov[d]
Узнагароды

Павел Палікарпавіч Ганчароў (1900, в. Цяцерына Круглянскага раёна Магілёўскай вобласці — 6 верасня 1970) — патафізіёлаг, прафесар медыцынскіх навук, генерал-палкоўнік медыцынскай службы, начальнік Ваенна-медыцынскай акадэміі імя С. М. Кірава (руск.) (бел. (1953—1968)^[1].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў 1900 годзе. У 1919 г. уступіў у рады Чырвонай Арміі. Удзельнічаў у савецка-польскай вайне 1920 года, разгроме войск Булак-Балаховіча каля г. Мазыр^[1].

Пасля тэрміновай службы закончыў Ваенна-медыцынскую акадэмію (руск.) (бел.. Працаваў урачом палка, праз год стаў ад’ютантам кафедры паталагічнай анатоміі і паталагічнай фізіялогіі Ваенна-медыцынскай акадэміі.

З 1934 года выкладчык, начальнік кафедры, намеснік начальніка акадэміі па навуковай і навучальнай рабоце Ваенна-медыцынскай акадэміі імя Кірава^[1]. У 1941 годзе начальнік кафедры Куйбышаўскай Ваенна-медыцынскай акадэміі (руск.) (бел.. Доктар медыцынскіх навук з 1942 года, генерал-палкоўнік медыцынскай службы з 1943 года, прафесар з 1947 года. З 1953 па 1968 гады — начальнік Ваенна-медыцынскай акадэміі імя Кірава^[1].

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

У пачатку 30-х гадоў сумесна з І. Р. Пятровым ён вывучаў ва ўмовах палётаў на баявых машынах уплыў разрэджанай атмасферы на жывёл з раненнямі чэрапа, грудзей, жывата, а таксама стратай крыві (руск.) (бел.. Правераныя ў лабараторных умовах, гэтыя работы паслужылі падставай да ўстанаўлення паказанняў і проціпаказанняў для эвакуацыі авіятранспартам (англ.) (бел. параненых.

Прапанаваў і ўпершыню выкарыстаў пры вывучэнні тампанады сэрца (руск.) (бел. новы метад рэгістрацыі яго работы.

Унёс значны ўклад у рашэнне шэрагу навуковых праблем. Многія яго работы маюць не толькі тэарэтычнае, а і практычнае значэнне. П. П. Ганчароў вёў даследаванні, звязаныя з цячэннем працэсаў пасля ранення, займаўся праблемамі ўплыву на арганізм аператыўных умяшанняў (руск.) (бел. на лёгкіх і плеўры, пытаннямі прафесіянальнай паталогіі, прымаў удзел у работах па вывучэнню электратраўм (руск.) (бел., высвятляў механізмы іх дзеяння на арганізм.

Арганізаваў дзейнасць медыка-біялагічнай лабараторыі па вывучэнню радыяцыйных паражэнняў, займаўся даследаваннямі па радыяцыйных паражэннях, агульнай паталогіі, прамянёвай хваробе, лячэбна-прафілактычных мерапрыемствах пры ёй. Аўтар навуковых прац па медыцыне, буйны ваенны патолаг. Ініцыятар стварэння і галоўны рэдактар працы «Развіццё навукі ў Ваенна-медыцынскай акадэміі за 50 гадоў Савецкай улады». Прадстаўляў савецкую медыцынскую навуку на міжнародных канферэнцыях.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны ордэнамі: Леніна, Працоўнага Чырвонага Сцяга, трыма ордэнамі Чырвонага Сцяга, медалямі.

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г Гончаров Павел Поликарпович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 158. — 737 с.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Ганчароў Павел Палікарпавіч // Беларуская Савецкая Энцыклапедыя. У 12 т. Т. 3. Веды — Графік / Рэдкал.: П. У. Броўка (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ, 1971. — С. 341—342. — 608 с.: іл., карты.
Ганчароў Павел Палікарпавіч // Памяць: Гіст.-дак. хроніка Круглянскага р-на. — Мн., 1996. — С. 502.
Дарашэнка Н. Застаецца назаўсёды // Сельскае жыццё. — 1991. — 23 кастрычніка.

[БС-1] а ^б ^в ^г Гончаров Павел Поликарпович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 158. — 737 с.

[1]