Палеаархей

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Палеаархей (ад стар.-грэч.: παλαιός — «стары» і ἀρχαῖος — «старажытны») — другая геалагічная эра архейскага эона. Ахоплівае перыяд часу ад 3,6 да 3,2 мільярда гадоў таму[1]. Гэта датаванне чыста храналагічнае і не заснавана на стратыграфіі.

Геалогія[правіць | правіць зыходнік]

Да канца палеаархея ў асноўным завяршылася фарміраванне цвёрдага ядра Зямлі, з прычыны гэтага напружанасць магнітнага поля Зямлі была ўжо дастаткова высокая і складала не менш за палову сучаснага ўзроўню. Гэта давала дастатковую абарону ад сонечнага ветру і касмічных прамянёў для развіцця жыцця[2].

У палеаархее працягвалася фармаванне першага суперкантынента Ваальбара.

Біялогія[правіць | правіць зыходнік]

Змест кіслароду ў атмасферы паступова павялічвалася ў выніку дзейнасці старажытных жывых арганізмаў. Да гэтай эры ставяцца самыя раннія вядомыя формы жыцця (добра захаваліся рэшткі бактэрый ва ўзросце больш за 3,46 млрд гадоў, знойдзеныя ў Заходняй Аўстраліі).

Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]

  1. International Commission on Stratigraphy: International Stratigraphic Chart (версия за август 2012)
  2. Земному щиту свыше трех миллиардов лет(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 17 сакавіка 2014. Праверана 23 чэрвеня 2013.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Иорданский Н. Н. Развитие жизни на земле. — М.: Просвещение, 1981.
  • Короновский Н. В., Хаин В. Е., Ясаманов Н. А. Историческая геология : Учебник. — М.: Академия, 2006.
  • Ушаков С. А., Ясаманов Н. А. Дрейф материков и климаты Земли. — М.: Мысль, 1984.
  • Ясаманов Н. А. Древние климаты Земли. — Л.: Гидрометеоиздат, 1985.
  • Ясаманов Н. А. Популярная палеогеография. — М.: Мысль, 1985.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]