П’ер Эдмон Буасье

П’ер Эдмон Буасье
фр.: Edmond Boissier
Дата нараджэння	25 мая 1810(1810-05-25)
Месца нараджэння	Жэнева, Першая французская імперыя[d]
Дата смерці	25 верасня 1885(1885-09-25) (75 гадоў)
Месца смерці	Valeyres-sous-Rances[d], кантон Во, Швейцарыя
Грамадзянства	Рэспубліка Жэнева[d]  Швейцарыя
Маці	Caroline Boissier-Butini[d]
Дзеці	Caroline Barbey-Boissier[d]
Род дзейнасці	батанік, біёлаг, падарожнік, падарожнік-даследчык, матэматык
Навуковая сфера	батаніка, біялогія і падарожжа
Член у	Турынская акадэмія навук[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сістэматык жывой прыроды
Аўтар найменняў шэрага батанічных таксонаў. У батанічнай (бінарнай) наменклатуры гэтыя назвы дапаўняюцца скарачэннем «Boiss.». Спіс такіх таксонаў на сайце IPNI Персанальная старонка на сайце IPNI Старонка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы

П'ер Эдмон Буасье (фр.: Pierre Edmond Boissier; 1810—1885) — швейцарскі батанік, падарожнік і матэматык, вучань Дэкандоля-старэйшага. У яго гонар названы від пустэльных слімакоў - Sphincterochila boissieri.

Біяграфія

Скончыўшы курс навук у Жэневе, ён адправіўся ў Парыж, дзе займаўся пад кіраўніцтвам Веба. Па парадзе апошняга Буасье заняўся спецыяльным вывучэннем іспанскай флоры, у той час (1836) яшчэ зусім не вывучанай.

Вынікам першага падарожжа Буасье па Іспаніі з'явілася ў 1838 яго першая вялікая праца «Elenchus plantarum novarum minusque cognitarum», у якой ён, сярод іншага, апісаў 200 новых відаў.

У 1839 Буасье пачаў выдаваць капітальны труд «Voyage botanique dans le mide de l’Europe pendant l’année 1837», in 4°, скончаны ў 1846.

У 1842, зацікавіўшыся атрыманым з Афін гербарыем, Буасье распачаў падарожжа ў Грэцыю, наваколлі Канстанцінопаля і Малую Азію, а ў 1845 і 1846 ён наведаў, разам са сваёю жонкаю, народжанай Lucile Butini (у гонар якой ім названы віды Celsia luciliae, Omphalodes luciliae і Chionodoxa luciliae), Егіпет, Аравію, Сірыю і Палесціну.

З 1849 некалькі разоў наведваў Пірэнейскі паўвостраў, бываў у Альпах, у Германіі, Аўстрыі, Англіі, Нарвегіі, Даніі, Італіі, Алжыры і Расіі, а ў 1866 ён падарожнічаў з дэрпцкім прафесарам Бусэ па Азіяцкай Расіі і Персіі.

У 1867 выйшаў першы том яго знакамітага сачынення «Flora orientalis», апошні, 5-ы том якога быў скончаны ў 1884, за год да смерці Буасье ў 1885 годзе. «Flora orientalis» уключае падрабязнае апісанне 11 876 відаў, з указаннем вобласці іх распаўсюджвання, з ключамі для вызначэння відаў. Гэта праца з'яўляецца неабходным дапаможнікам для ўсякага, які займаецца флорай Усходу.

Буасье апісаў сам усяго 3 602 новыя віды, а разам з іншымі — яшчэ 2 338 відаў. Ім усталявана 103 новыя роды самастойна і 28 у супрацоўніцтве з іншымі, дадзена апісанне ўсяго 18 496 відаў, апублікавана 347 табліц з 378 відамі. Асобных прац яго (часткова ў супрацоўніцтве з іншымі) маецца 21.

У якасці адпачынку Буасье займаўся каля Жэневы садаводствам.

Навуковыя працы

• Elenchus plantarum novarum … in itinere hispanico legit, 1838
• Diagnoses plantarum novarum hispanicum, 1842 + Georges François Reuter
• Voyage botanique dans le midi de l’Espagne…, 1839—1845
• Pugillus plantarum novarum Africae borealis Hispaniaeque australis, 1852 + Georges François Reuter
• Diagnoses plantarum orientalium novarum, 1842—1859
• Aufzählung der auf einer Reise durch Transkaukasien und Persien gesammelten Pflanzen, 1860 + Friedrich Alexander Buhse
• Icones Euphorbiarum, 1866
• Flora Orientalis, 1867—1884, т.1, т.2, т.3, т.4, т.5, sapp. 1888

Зноскі

Пры напісанні артыкула выкарыстаны матэрыял з Энцыклапедычнага слоўніка Бракгаўза і Эфрона (1890—1907).