Раміра II Манах

Раміра II Манах
ісп.: Ramiro II el Monje
Філіпа Арыёста. Партрэт Раміра II. Прада
5-ы кароль Арагона 1134 — 1137
Папярэднік	Альфонса I
Пераемнік	Петраніла
Нараджэнне	24 красавіка 1086(1086-04-24) невядома
Смерць	16 жніўня 1157 (71 год) Кляштар Сан-Педра-эль-В'еха[d], Уэска, Каралеўства Арагон
Месца пахавання	Chapel of Saint Bartholomew (Huesca)[d]
Род	Арагонская дынастыя[d] і Хіменесы
Бацька	Санча I[d]
Маці	Фелісія дэ Русі[d]
Жонка	Агнеса Аквітанская[d]
Дзеці	Петраніла Арагонская
Веравызнанне	хрысціянства
Дзейнасць	кіраўнік
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Раміра II Манах (ісп.: Ramiro II el Monje; 1075 — 16 жніўня 1157) — кароль Арагона (1134—1137), сын караля Санча I і Феліцыі.

Біяграфія

Раннія гады

У маладым узросце Раміра вырашыў стаць святаром. Ён сышоў у кляштар і спачатку быў манахам у Сан-Понсэ-дэ-Тамерас, затым абатам у кляштары Сан-Педра ў Старой Уэсцы і, пазней, стаў біскупам Рода-Барбастра.

Яго брат Альфонса I перад смерцю завяшчаў свае ўладанні рыцарскім ордэнам іаанітаў і тампліераў, але ні наварская, ні арагонская эліты не спяшаліся выконваць гэта распараджэнне. У Навары каралём абралі Гарсію Рамірэса, а ў Арагоне на з'ездзе ў Хацы абралі каралём Раміра. Папярэдне атрымаўшы дазвол Папы Рымскага, Раміра ўзыйшоў на прастол.

Кіраванне

Хасэ Касада дэль Алісал. Звон Уэскі. Прада

Раміра кіраваў каралеўствам Арагон, графствамі Сабрарбэ і Рыбагорса. Напачатку свайго кіравання Раміра прыйшлося змагацца з апазіцыяй з боку арагонскага дваранства.

Даведаўшыся пра падрыхтоўку дваранскага паўстання, Раміра адправіў пасланца да абата кляштара Сент-Понс дэ Там'ерс, свайго былога начальніка. Пасланец прыбыў у той час, калі абат быў заняты абразаннем руж, якія вышынёй перавышалі сярэднюю лінію. Абат параіў каралю рабіць тое ж самае.

Неўзабаве пасля гэтага Раміра II выклікаў самых знатных дваран ва Уэску пад падставай паказаць ім звон, які будзе пачуты ва ўсім каралеўстве, і загадаў абезгаловіць 12 меркаваных правадыроў змовы. Астатнія, спужаўшыся, адмовіліся ад сваіх планаў паўстаць супраць караля.

Пасля няўдалай спробы ўсынавіць Гарсію Рамірэса, Раміра з дазволу Папы ажаніўся з удавой Агнесай Аквітанскай (Агнесай дэ Пуацье). Пасля таго як у іх нарадзілася дачка, у 1137 годзе Раміра адрокся ад прастола, дамовіўся пра яе шлюб з барселонскім графам Рамонам Берэнгерам IV, які стаў рэгентам каралеўства, а сам развёўся з жонкай і вярнуўся ў кляштар Сан-Педра. Там ён і памёр 16 жніўня 1157 года.

Літаратура

• Пискорский В. К.,. Рамиро // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Альтамира-и-Кревеа Рафаэль. История Средневековой Испании / Перевод с испанского Е. А. Вадковской и О. М. Гармсен. — СПб.: «Евразия», 2003. — 608 с. — 1 500 экз. — ISBN 5-8071-0128-6.