Распалубка
Распа́лубка — частка скляпення, утвораная перасячэннем яго дзвюх узаемна перпендыкулярных цыліндрычных паверхняў. Звычайна робяць пры размяшчэнні верхняй кропкі праёмаў (аконных, дзвярных, нішаў і інш.) вышэй за пяту асноўнага скляпення. Распалубкі ўтвараюць малыя скляпенні, радыус якіх вызначаецца шырынёй праёма. Вядомы ў сярэдневяковых раманскіх і гатычных збудаваннях.
На Беларусі паявіліся ў XVI ст. ў адна- і трохнефавых храмах, пашырыліся ў XVII—XVIII стст. у збудаваннях стылю барока; вядомы ў грамадзянскай архітэктуры XVIII ст. Часам распалубкі ўпрыгожвалі размалёўкай, як, напрыклад, у касцёле кармелітаў у Ружанах, Троіцкім касцёле ў Косаве і інш.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Распалубка. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы пакуль няма медыяфайлаў па тэме, але Вы можаце загрузіць іх
