Футбольныя шчыткі
Футбольныя шчыткі з'яўляюцца неад'емным атрыбутам футбольнай формы. Яны прызначаны, перш за ўсё, для абароны ног ад фізічных пашкоджванняў.
Гісторыя футбольнага шчытка[правіць | правіць зыходнік]
Мяркуюць, што першым футбалістам, які пачаў выкарыстоўваць шчыткі, з'яўляецца гулец англійскага футбольнага клуба Нотынгем Форэст Сэм Уэлер Уідоусан. У 1874 годзе ён прымацаваў паверх шарсцяных гетраў укарочаную пару шчыткоў для крыкета. Спачатку гульцы не ўспрынялі такое новаўвядзенне, але пазней яго пачалі выкарыстоўваць іншыя футбалісты.[1].
Першыя шчыткі для футбола ўскладнялі свабоду перамяшчэння футбалістаў на полі і былі несумяшчальныя з узрастаючым тэмпам гульні. Таму неўзабаве, футбольныя шчыткі сталі насіць карацейшымі, а абарона зводзілася да найбольш схільнай да траўм пярэдняй частцы нагі.
Прызначэнне[правіць | правіць зыходнік]
Футбольныя шчыткі прызначаны, у першую чаргу, для размеркавання нагрузкі па ўсёй паверхні, што дазваляе мінімізаваць сілу удараў. Шчыткі не здольныя паглынуць значную колькасць энергіі і прадухіліць пералом косці, калі наносяцца ўдары вялікай сілы.
Матэрыялы[правіць | правіць зыходнік]
Матэрыялы, з якіх вырабляюца сучасныя футбольныя шчыткі валодаюць энергапаглынаючай здольнасцю і засцерагаюць нагу футбаліста ад траўмаў. Шчыткі вырабляюцца з наступных сінтэтычных матэрыялаў:
Шкловалакно -цверды, трывалы і лёгкі матэрыял
Мікрапорыстая гума - лёгкі, але не настолькі трывалы матэрыял, як шкловалакно.
Поліўрэтан - цяжкі і трывалы матэрыял, які забяспечвае найлепшую абарону ад магчымых траўмаў.
Пластык - лёгкі матэрыял з невялікай ступенню абароны [2].
З якой мэтай выкарыстоўваюць футбольныя шчыткі[правіць | правіць зыходнік]
Вялікагаленачная косць ў значнай ступені з'яўляецца неабароненай уздоўж пярэдняй медыяльнай паверхні, паколькі яна размяшчаецца непасрэдна пад скурай, і ёй не хапае амартызацыі, у параўнанні з іншымі касцямі , якіх акружаюць мышцы. Таму вялікагаленачная косць больш схільна да траўмаў у выніку нанесеных па ёй удараў, аж да пераломаў. Такія траўмы вельмі балючыя , таму што надкосніца мае шмат балевых рэцэптараў.
Віды футбольных шчыткоў[правіць | правіць зыходнік]
Зыходзячы са ступені абароны, футбольныя шчыткі дзеляцца на два віды: з абаронай шчыкалаткі і ахілавага сухажылля і без яе. Першы тып шчытка забяспечвае больш надзейную ступень абароны шчыкалаткі. Другі выгляд лягчэйшы, зручнейшы, таннейшы, але ён у меншай ступені засцерагае гульца ад магчымых калецтваў[3]. Спартсмены часта аддаюць перавагу шчыткам другога тыпу. Аднак спартыўныя ўрачы раяць ўсё ж такі максімальна абараняць нагу, таму што нават у сяброўскай гульні можна атрымаць вельмі сур'ёзную траўму. Таксама шчыткі падзяляюцца на суцэльныя і са ўстаўкамі (палегчаныя). Палегчаныя шчыткі ў асноўным выкарыстоўваюць маладыя спартсмены. Футбольныя шчыткі абараняюць ад цэлага шэрагу сур'ёзных траўмаў ног. У сучасным прафесіянальным футболе іх выкарыстанне з'яўляецца абавязковым[4].
Зноскі
- ↑ Hucknall Cricketers Архівавана 7 сакавіка 2008. (англ.)
- ↑ Shin guard (англ.)
- ↑ Футбольныя шчыткі: гісторыя, парады (руск.)
- ↑ Футбол. Правіла 4. Экіпіроўка гульцоў. (англ.)