Андрэй Андрэевіч Маркаў (старэйшы)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Андрэй Андрэевіч Маркаў
Імя пры нараджэнні руск.: Андре́й Андре́евич Ма́рков
Род дзейнасці матэматык, статыстык, выкладчык універсітэта
Дата нараджэння 2 (14) чэрвеня 1856
Месца нараджэння
Дата смерці 20 ліпеня 1922(1922-07-20)[2][3][…] (66 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Веравызнанне атэізм
Дзеці Andrei Markov[d]
Месца працы
Альма-матар
Член у
Узнагароды і прэміі
ордэн Святой Ганны 2 ступені ордэн Святога Станіслава 2 ступені
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Андрэ́й Андрэ́евіч Ма́ркаў (14.6.1856, Разань, Расія — 20.7.1922, Петраград) — расійскі матэматык. Акадэмік Пецярбургскай АН (1896). Зрабіў вялікі ўклад у тэорыю імавернасцей і тэорыю лікаў. Бацька матэматыка А. А. Маркава-малодшага.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Андрэй Андрэевіч Маркаў нарадзіўся ў Разані у сям'і чыноўніка Андрэя Рыгоравіча Маркава.

У 1866 годзе Андрэя Маркава аддалі ў 5-ю Пецярбургскую гімназію. У 1874 г. ён закончыў гімназію і паступіў у Пецярбургскі ўніверсітэт. Закончыў універсітэт у 1878 годзе, і там жа з 1880 года выкладаў (з 1886 года прафесар фізіка-матэматычнага факультэта).

Уклад у навуку[правіць | правіць зыходнік]

Асноўныя працы па тэорыі імавернасцей і яе прыкладаннях, тэорыі лікаў, матэматычным аналізе і матэматычнай статыстыцы.

Даў пачатак тэорыі т.зв. маркаўскіх працэсаў, увёў паняцце паслядоўнасці залежных выпрабаванняў (гл. ланцуг Маркава), даў імавернаснае абгрунтаванне метаду найменшых квадратаў.

Навуковыя працы[правіць | правіць зыходнік]

  • Избранные труды. Теория чисел. Теория вероятностей. М., 1951.

Зноскі

  1. а б Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
  2. Марков Андрей Андреевич (русский математик) // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 27 верасня 2015.
  3. MacTutor History of Mathematics archive — 1994. Праверана 22 жніўня 2017.
  4. Матэматычная генеалогія — 1997.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]