Андрэй Рыгоравіч Бітаў

Андрэй Рыгоравіч Бітаў
Андрэй Рыгоравіч Бітаў
	руск.: Андре́й Гео́ргиевич Би́тов
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	27 мая 1937[…]
Месца нараджэння	Ленінград, РСФСР, СССР;
Дата смерці	3 снежня 2018[…] (81 год)
Месца смерці	Масква, Расія;
Пахаванне	Шувалаўскія могілкі[d];
Грамадзянства	СССР; Расія;
Жонка	Інга Рыгораўна Пяткевіч[d]
Альма-матар	Вышэйшыя курсы сцэнарыстаў і рэжысёраў; Санкт-Пецярбургскі горны інстытут (1962);
Месца працы	Літаратурны інстытут імя А. М. Горкага;
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, празаік, эсэіст
Гады творчасці	з 1971
Мова твораў	руская
Грамадская дзейнасць
Член у	Рускі ПЭН-цэнтр[d];
Прэміі	Пушкінская прэмія[d] прэмія Андрэя Белага[d] прэмія за найлепшую замежную кнігу[d] Palmyra North[d] prix Bounine[d] (2005)
Узнагароды
andrey-bitov.ru
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Андрэй Рыгоравіч Бітаў (27 мая 1937, Ленінград — 3 снежня 2018, Масква) — расійскі пісьменнік. Лічыцца адным з пачынальнікаў постмадэрнізму ў рускай літаратуры. Ганаровы член Расійскай акадэміі мастацтваў^[5]. Член Саюза пісьменнікаў СССР. У 1988 годзе быў адным са стваральнікаў расійскага ПЭН-клуба, а з 1991-га быў яго прэзідэнтам.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Бацька — архітэктар. Маці — юрыст. Брат Алег — вядомы савецкі журналіст-міжнароднік і перакладчык. Са слоў самога — па нацыянальнасці чаркес у пятым пакаленні^[6]. Пісаць пачаў у 1956 годзе.

У 1954 годзе скончыў сярэднюю школу № 213 (якая тады знаходзілася на набярэжнай Фантанкі) — першую ў Ленінградзе школу з выкладаннем шэрагу прадметаў на англійскай мове.

У 1957 годзе паступіў у Ленінградскі горны інстытут, дзе ўдзельнічаў у працы літаб’яднання пад кіраўніцтвам Глеба Сямёнава. У 1957—1958 гг. служыў у стройбаце на Поўначы. У 1958 годзе аднавіўся ў інстытуце, скончыў геолагаразведачны факультэт у 1962 годзе.

Пісаў вершы. Пераймаючы Віктара Галяўкіна, пачаў пісаць кароткія абсурдысцкія апавяданні, упершыню апублікаваныя ў 1990-х гг. Часта ў інтэрв’ю называў сябе непрафесійным пісьменьнікам.

З 1960 па 1978 г. выйшлі ў друк каля дзесяці кніг прозы. C 1965 году член Саюза пісьменнікаў СССР.

Найбольш вядомым яго раманам стаў «Пушкінскі дом», упершыню апублікаваны ў 1978 годзе ў ЗША. У 1979 годзе быў адным са стваральнікаў бесцэнзурнага альманаху «Метропаль». Яго забаранялі друкаваць аж да 1986 года.

Перабудова адкрыла новыя магчымасці. Замежжа, лекцыі, сімпозіумы, грамадская, у тым ліку праваабарончая, дзейнасць. У 1988 годзе ўдзельнічаў у стварэнні расійскага ПЭН-клуба, з 1991 года — яго прэзідэнт. У 1991 годзе быў адным са стваральнікаў нефармальнага аб’яднання «БаГаЖъ» (Бітаў, Ахмадуліна, Аляшкоўскі, Жванецкі). Выкладаў у Літаратурным інстытуце імя А. М. Горкага^[7].

У сакавіку 2014 года разам з шэрагам іншых дзеячаў культуры і навукі Расіі выказаў нязгоду з дзеяннямі расійскай улады ў Крыме^[8]. Сваю пазіцыю ён выказаў у адкрытым лісце, надрукаваным у «Новой газете»^[9].

Лаўрэат многіх расійскіх літаратурных прэмій, таксама быў адзначаны прэміямі ў Арменіі, Германіі і Францыі.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

«Пушкінскі дом»
«Абгрунтаваная рэальнасць»
«Выкладчык сіметрыі»
«Урокі Арменіі»

Зноскі

↑ ^а ^б ^в Краткая литературная энциклопедия — М.: Советская энциклопедия, 1962.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q4239850"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a>
↑ Андрей Битов // Internet Speculative Fiction Database — 1995. Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q2629164"></a>
↑ Elhunyt Andrej Bitov
↑ Andrei Georgijewitsch Bitow // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>
↑ Склад РАМ Архівавана 28 студзеня 2012.
↑ Писатель Андрей Битов: Я принадлежу к самому тёмному поколению
↑ Дружба народов. 2017 (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 5 кастрычніка 2017. Праверана 12 лютага 2019.
↑ Памёр расейскі пісьменьнік Андрэй Бітаў, Радыё Свабода, 3-12-2018
↑ Обращение инициативной группы по проведению Конгресса интеллигенции «против войны, против самоизоляции России, против реставрации тоталитаризма» и письмо деятелей культуры в поддержку позиции Владимира Путина по Украине и Крыму (нявызн.)(недаступная спасылка). Новая газета (13 сакавіка 2014). Архівавана з першакрыніцы 30 ліпеня 2017. Праверана 16 сакавіка 2014.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Meyer R. A. Bitov’s Pushkinskij Dom. Bloomington, 1986;
Chances E. A. Bitov. Camb., 1993.
Казак В.: Лексикон русской литературы XX века

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Андрэй Рыгоравіч Бітаў

[_4eec6ddb25d50790-1] а ^б ^в Краткая литературная энциклопедия — М.: Советская энциклопедия, 1962.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q4239850"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a>

[_c2f75a7aaff150f3-2] Андрей Битов // Internet Speculative Fiction Database — 1995. Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q2629164"></a>

[_f7125e99e9a52350-3] Elhunyt Andrej Bitov

[_8e06a77c2f4be750-4] Andrei Georgijewitsch Bitow // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>

[autogenerated1-5] Склад РАМ Архівавана 28 студзеня 2012.

[6] Писатель Андрей Битов: Я принадлежу к самому тёмному поколению

[7] Дружба народов. 2017 (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 5 кастрычніка 2017. Праверана 12 лютага 2019.

[8] Памёр расейскі пісьменьнік Андрэй Бітаў, Радыё Свабода, 3-12-2018

[9] Обращение инициативной группы по проведению Конгресса интеллигенции «против войны, против самоизоляции России, против реставрации тоталитаризма» и письмо деятелей культуры в поддержку позиции Владимира Путина по Украине и Крыму (нявызн.)(недаступная спасылка). Новая газета (13 сакавіка 2014). Архівавана з першакрыніцы 30 ліпеня 2017. Праверана 16 сакавіка 2014.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]