Валерый Кордус

Валерый Кордус
Valerius Cordus
Дата нараджэння	18 лютага 1515
Месца нараджэння	Касель, Свяшчэнная Рымская імперыя, Эрфурт, Свяшчэнная Рымская імперыя або Simtshausen[d], Свяшчэнная Рымская імперыя
Дата смерці	25 верасня 1544 (29 гадоў)
Месца смерці	Рым, Папская вобласць
Месца пахавання	Санта-Марыя-дэль-Аніма[d]
Грамадзянства	Германія
Бацька	Euricius Cordus[d]
Род дзейнасці	батанік, хімік, урач, фармаколаг, фармацэўт, выкладчык універсітэта, псіхолаг, энтамолаг, іхтыолаг
Навуковая сфера	батаніка і фармацэўтыка[d]
Месца працы	Гале-Вітэнбергскі ўніверсітэт Вітэнбергскі ўніверсітэт
Альма-матар	Марбургскі ўніверсітэт
Вядомы як	адкрывальнік арганаў размнажэння ў папаратнікаў, наватар у метадах назірання і вывучэнні органаў раслін
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сістэматык жывой прыроды
Назвы раслін, апісаных ім, могуць адзначацца скарачэннем «V.Cordus» З пункту гледжання Міжнароднага кодэкса батанічнай наменклатуры навуковыя назвы раслін, апублікаваныя да 1 мая 1753 г., не лічацца сапраўды апублікаванымі, і ў сучаснай навуковай літаратуры гэта скарачэнне практычна не сустракаецца. Персанальная старонка на сайце IPNI

Валерый Ко́рдус (лац.: Valérius Córdus; 18 лютага 1515 — 25 верасня 1544, Рым) — нямецкі батанік і фармацэўт.

Біяграфія

Нарадзіўся ў Каселі. Навучаўся спярша ў свайго бацькі, затым у Марбургскім універсітэце, які закончыў у 1531 годзе (то бок ва ўзросце 16 гадоў). У наступныя гады працаваў у Лейпцыгу ў аптэцы свайго дзядзькі, адначасова наведваючы заняткі ў мясцовым універсітэце. З 1539 года выкладаў ва ўніверсітэце Вітэнберга; матэрыялы лекцыяў Кордуса па батаніцы были выданыя ўжо пасля яго смерці, у 1549 годзе пад назвай «Заўвагі да Дыяскарыда» (лац.: «Valerii Cordi Simesusii annotationes in Pedacii Dioscoridis Anazarbei de medica materia…»), паколькі Кордус, як і ўсе батанікі яго часу, асноўваліся на працу Дыяскарыда «Пра лекавыя рэчывы».

У 1540 годзу Кордус адкрыў і апісаў рэвалюцыйную тэхналогію атрымання эфіру з сернай кіслаты і этылавага спірту.

У 1542 годзу Кордус прадставіў гарадскому савету Нюрнберга сваю асноўную працу па фармакалогіі (лац.: «Valerii Cordi dispensatorium, sive pharmacorum conficiendorum ratio»), за якую атрымаў сто залатых манет; гэтая праца была выдана Нюрнбергскім муніцыпалітэтам у 1546 годзе і шматразова перавыдавалася.

Іншая асноўная праца Кордуса, усеабдымны даведнік па раслінах Італіі і Германіі «Гісторыя раслін» (лац.: «Historia Plantarum»), была прадстаўлена ім у 1544 годзе ў Вітэнбергскі ўніверсітэт — за яго Кордус атрымаў ступень доктара медыцыны. Неўзабаве пасля гэтага Кордус памёр ад малярыі ў часе адной са сваіх шматлікіх паездак Еўропай. Шмат якія яго працы были апублікаваныя пасмяротна Конрадам Геснерам.

Валерый Кордус загадзя паслаў далейшым спробам класіфікацыі раслін карысныя новаўвядзенні ў метадзе назірання і вывучэння органаў раслін, адкрыў органы размнажэння ў папаратнікаў.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Валерый Кордус