Васіль Мікалаевіч Унціт

Васіль Мікалаевіч Унціт
Дата нараджэння	28 лютага (12 сакавіка) 1834
Месца нараджэння	Архангельск, Архангельская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	26 лістапада (9 снежня) 1902 (68 гадоў)
Род дзейнасці	урач, медыцынскі адміністратар
Навуковая ступень	доктар медыцыны
Альма-матар	Дэрпцкі ўніверсітэт (1857)

Васіль (Вільгельм) Мікалаевіч Унціт (12 сакавіка (28 лютага) 1834 — ?) — беларускі і расійскі медык. Доктар медыцыны.

Біяграфія

Дзяцінства і адукацыя

Ва ўзросце 13 гадоў у 1847 годзе быў адпраўлены бацькам у Любек, дзе вучыўся ў Любецкай гімназіі (1847—1851), пасля чаго вывучаў медыцыну ў Дэрпцкім універсітэце (1852—1857), скончыўшы адукацыю са званнем доктар медыцыны.

Прафесійная дзейнасць

Працаваў урачом у межах Расійскай імперыі. З 1856 па 1861 год працаваў у Кастрамской губерні ў маёнтках Гагарына, у 1862 годзе — урачом у Тульскай губерні, а з 1863 года — ардынатарам у гарадской бальніцы Курска.

У 1865 годзе быў абраны старшым урачом бальніцы на 150 коек у Курску.

Урач В. М. Унціт пісаў пра дом псіхічнахворых:

Душэўна хворыя, занураныя, бледныя, панурыя, з падбітымі тварамі, у абадраных і запэцканых халатах, пашытых з шэрага салдацкага сукна, вялі сваё сумнае існаванне без усялякай надзеі на лепшую долю, цэлыя гады заставаліся на завалах і змяшчаліся у нізкіх, паўцёмных, сырых пакоях не з лячэбнымі, з чыста паліцэйскімі мэтамі. Бруд, беспарадак, цяжкае паветра і жахлівая колькасць розных насякомых як на вопратцы, так і на сценах панавалі паўсюль

Першая рэвізійная камісія губернскага земства, ацэньваючы стан дома псіхічнахворых у 1866 годзе, запісала, што «з-за цеснаты і адсутнасці прыбіральні ён паходзіць больш на дрэннадагляданую турму, чым бальніцу».

У Курску Васіль Мікалаевіч Унціт заставаўся да 1889 года, пасля чаго на працягу дзесяці гадоў — да 1899 года — з’яўляўся памочнікам медыцынскага інспектара ў Мінску, а з 1899 да сваёй смерці 26 лістапада 1902 года працаваў там жа практыкуючым урачом.

Сям’я

Быў жанаты з Любоўю Міхайлаўнай Варніцкай. Сваіх дзяцей у сужэнцаў не было і яны ўдачарылі падкінутую дзяўчынку Веру, якая пазней ў 1894 годзе абвянчалася ў Мінску з Анатолем Паўлавым.