Макс Фрыш

Макс Фрыш
Max Frisch
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	15 мая 1911(1911-05-15)[…]
Месца нараджэння	Цюрых, Цюрых, кантон Цюрых, Швейцарыя
Дата смерці	4 красавіка 1991(1991-04-04)[…] (79 гадоў)
Месца смерці	Цюрых, Цюрых, кантон Цюрых, Швейцарыя
Грамадзянства	Швейцарыя
Жонка	Gertrud Frisch-von Meyenburg[d] і Marianne Frisch[d]
Дзеці	Ursula Priess[d]
Альма-матар	Швейцарская вышэйшая тэхнічная школа Цюрыха Цюрыхскі ўніверсітэт
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	раманіст, драматург, філосаф
Жанр	раман, п'еса
Грамадская дзейнасць
Член у	Асацыяцыя сучаснай мовы[d] Нямецкая акадэмія мовы і паэзіі[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Амерыканская акадэмія мастацтваў і літаратуры[d] Баварская акадэмія прыгожых мастацтваў[d]
Прэміі	Камандор ордэна мастацтваў і літаратуры Іерусалімская прэмія (1965)
Узнагароды	Прэмія міру кнігагандляроў Германіі (1976) Іерусалімская прэмія[d] (1965) прэмія «Агульная карысць» за выдатныя заслугі[d] (1985) honorary doctor of the University of Birmingham[d] ганаровы доктар Берлінскага тэхнічнага ўніверсітэта[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Макс Фрыш (ням.: Max Frisch; 15 мая 1911 — 4 красавіка 1991) — швейцарскі раманіст і драматург, які высока ацэнены ў пасляваеннай нямецкамоўнай літаратуры.

Вокладка п'есы «Бідэрман і падпальшчыкі», 1953

Вокладка рамана «Штылер», 1954

Біяграфія

Бацька Фрыша быў архітэктарам, маці служыла гувернанткай. Вучыўся з 1930 па 1932 год у Цюрыхскім універсітэце — вывучаў германістыку. Пасля смерці бацькі кінуў вучобу і паступіў на службу газетным рэпарцёрам. Тым часам піша «Юрг Рэйнгарт» (1934) і «Адказ з цішыні» (1937). У 1936 годзе паступае на архітэктурнае аддзяленне Цюрыхскай вышэйшай тэхнічнай школы і канчае яго ў 1940-м годзе. У гэты ж перыяд ён чытае раман Готфрыда Келера «Зялёны Генрых» і расчароўваецца ва ўласнай творчасці.

Падчас другой сусветнай вайны Фрыша заклікаюць у войска, дзе ён пачынае весці дзённік, які публікуе ў 1940-м годзе пад назвай «Лісткі з рэчавага мяшка», затым з'яўляецца раман «J'adore ce qui me brule», які з французскага перакладаецца як «Люблю тое, што мяне спальвае».

Нягледзячы на празаічную дзейнасць, Фрыш зарабляе на жыццё да 1950-х гадоў працай архітэктара. Пачынаючы з другой паловы 1940-х гадоў Фрыш працуе для тэатра і піша п'есы: «Санта Крус», «Яны зноў спяваюць», «Кітайская сцяна» і шматлікія іншыя.

Сусветную вядомасць Максу Фрышу прынеслі тры раманы: «Штылер» (1954), «Homo Faber» (1957) і «Назаву сябе Гантэнбайн» (1964).

У 1960-я гады Фрыш шмат падарожнічае, наведвае Японію, ЗША і іншыя краіны. У 1972 годзе ён пасяляецца ў Берліне, а напачатку 1980-х гадоў перасяляецца ў ЗША, дзе жыве ў Нью-Ёрку са сваёй спадарожніцай жыцця Эліс Лок-Керы, якой ён прысвячае частку сваіх дзённікаў. Гэтыя дзённікі, знойдзеныя ў архівах яго сакратаркі, апублікаваны ў сакавіку 2010 года. У іх месцяцца разважанні пра жыццё ў ЗША падчас прэзідэнцтва Рональда Рэйгана.

Беларускія пераклады

• Гісторыя пра Ізідора // Бабілёнская бібліятэка. Мн., 2007.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Макс Фрыш