Даўжыня цела 1-2 мм, самцы трохі драбнейшыя за самак. Жывёлы зелянявага або жаўтлявага колеру, з белым апушэннем на круглявым брушку. Вусікі да кончыка чырванаватыя, вобласць рота аранжавая. Зрокавая сістэма складаецца з 8 плямістых вачэй; ёсць добра развітая вілка для скачкоў (furcula). З яе дапамогай жывёлы адскокваюць пры небяспецы. У самцоў ёсць чапляльныя вусікі.
Від гістарычна распаўсюджаны ў Еўропе, Паўночнай Афрыцы і ўмеранай Азіі на ўсход да Кітая і Японіі. Дзякуючы чалавечай дзейнасці распаўсюдзіўся ў новыя рэгіёны — сустракаецца ў Амерыцы, Паўднёвай Афрыцы, на поўдні Аўстраліі і ў Тасманіі, у Новай Зеландыі. Сустракаецца на лугах, палях і асабліва часта ў садах. Участкаў з пясчанай глебай, як правіла, пазбягае. Аддае перавагу высокай вільготнасці ў месцах пражывання.
Жыве за кошт травяністых раслін розных відаў (пшаніцы, люцэрны, цукровых буракоў, амерыканскай лазы, гародніны і т. п.) Харчуецца ў асноўным павярхоўнымі клеткамі лісця, і калі сустракаецца ў асабліва высокай шчыльнасці, наносіць дастатковы ўрон, таму лічыцца шкоднікам сельскай гаспадаркі. Часам можа змяняць сваё харчовыя паводзіны, ператвараючыся ў драпежніка; у гэтым выпадку асобіны S. viridis харчуюцца яйцамі Pegomya hyosciami, двукрылых, якія жывуць на бураках, або нападаюць на іншых нагахвостак.
