Чарлз Каа

Чарлз Каа
кіт.: 高錕
Дата нараджэння	4 лістапада 1933(1933-11-04)[…]
Месца нараджэння	Кітай або Шанхай, Кітайская рэспубліка
Дата смерці	23 верасня 2018(2018-09-23) (84 гады)
Месца смерці	Bradbury Hospice[d], Сатхінь[d], Sha Tin District[d], Ганконг, Кітай
Грамадзянства	Вялікабрытанія  ЗША
Бацька	Каа Чунь-Сян[d]
Род дзейнасці	фізік, навуковы работнік, вынаходнік, прадпрымальнік, інжынер-электрык, навуковец, выкладчык універсітэта, кіраўнік
Навуковая сфера	электратэхніка, электрасувязь, optical fiber[d], Шкляныя валокны, перадача даных[d] і history of technology[d]
Месца працы	Ельскі ўніверсітэт Імперскі каледж Лондана[d] Лонданскі ўніверсітэт каралевы Марыі Кітайскі ўніверсітэт Ганконга
Навуковая ступень	доктар фізіка-матэматычных навук
Альма-матар	Універсітэцкі каледж Лондана[d] Універсітэт Грынвіча Лонданскі ўніверсітэт
Навуковы кіраўнік	Гаральд Барлаў[d]
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Інстытут інжынераў электратэхнікі і электронікі[d] Еўрапейская акадэмія навук і мастацтваў[d] Кітайская акадэмія навук Шведская каралеўская акадэмія інжынерных навук[d] Кітайская акадэмія[d] Нацыянальная інжынерная акадэмія ЗША
Узнагароды	Вялікі медаль Баўгініі[d] Прэмія Морыса Лібмана[d] (1978) Залаты медаль імя Аляксандра Грэма Бэла[d] (1985) прэмія Марконі[d] (1985) C&C Prize[d] Медаль Фарадэя[d] (1989) Прэмія Джэймса Макгрудзі за даследаванні ў галіне новых матэрыялаў[d] (1989) Залаты медаль SPIE[d] (1992) Медаль Прынца Філіпа[d] Прэмія Японіі[d] (1996) (3463) Kaokuen[d] Прэмія Чарльза Старка Дрэйпера[d] (1999) Азіят Стагоддзя[d] член Лонданскага каралеўскага таварыства медаль Сцюарта Балантайна[d] (1977) член Каралеўскай інжынернай акадэміі навук Вялікабрытаніі[d] член IEEE[d] член Інстытута інжынерыі і тэхналогіі[d] ганаровы доктар Ганконгскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Кітайскага ўніверсітэта Ганконга[d] Academician of the Chinese Academy of Sciences[d] (1996) Great Immigrants Award[d] (2010)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Шаноўны сэр Чарлз Каа Куэн (нар. 4 лістапада 1933, Шанхай) — кітайскі, брытанскі і амерыканскі інжынер-фізік, аўтар ключавых даследаванняў у галіне распрацоўкі і практычнага прымянення валаконна-аптычных тэхналогій, якія значна паўплывалі на развіццё індустрыі тэлекамунікацый. У 2009 годзе яму прысудзілі палову Нобелеўскай прэміі па фізіцы за «наватарскія дасягненні ў галіне перадачы святла па валокнах для аптычнай сувязі». Другая палова прэміі дасталася Уіларду Бойлу і Джорджу Сміту, якія вынайшлі ПЗС-матрыцы.

Каа з’яўляецца членам Лонданскага каралеўскага таварыства, Каралеўскай інжынернай акадэміі, Кітайскай акадэміі навук, Еўрапейскай акадэміі навук і мастацтваў, тайваньскай Academia Sinica і іншых навуковых супольнасцяў.

Навуковая дзейнасць

Каа пачаў працаваць у галіне валаконных тэхналогій у 1960 годзе, калі уладкоўваўся інжынерам у лонданскую лабараторыю ITT Corporation. Тут сумесна з Джорджам Хокхэмам ён здзяйсняе наватарскае адкрыццё, з якога вынікае, што высокія страты ў перадачы дадзеных па валакне выкліканыя не самой тэхналогіяй, а прымешкамі ў шкле. Вынікі сваіх даследаванняў ён прадстаўляе ў 1966 годзе, у чэрвені выходзіць яго справаздача з выкладаннем ключавых асаблівасцяў валаконна-аптычных тэлекамунікацыйных тэхналогій. Выкладзеныя ў гэтым дакуменце ідэі па выкарыстанні валакна для патрэбаў сувязі з’яўляюцца асновай тэлекамунікацый сённяшняга дня.

Галоўным тэарэтычнай высновай яго прац становіцца вызначэнне парогавага значэння велічыні згасання сігналу. Каб інфармацыя пераносілася ўнутры валаконна-аптычных каналаў без істотных страт, велічыня згасання не павінна перавышаць 20 дб/км. Аднак, у 1960-я гады валакно мела згасанне ў 1000 дб/км і больш. Гэтая акалічнасць падагравала даследнікаў да пошуку матэрыялаў, якія больш за ўсё адпавядалі б усталяваным крытэрыям. Спецыяльна для гэтых мэтаў Каа сабраў калектыў з чатырох чалавек: Т. Дэвіса, М. Джоўнса, С. Райта і яго самога. Тэстуючы розныя матэрыялы, група прыходзіць да высновы, што найбольш прыдатным кандыдатам для аптычнай сувязі з’яўляецца кварцавае шкло (SiO2), у якім назіраўся найменшы ўзровень згасання сігналу.

Каа першым прапанаваў выкарыстоўваць валаконна-аптычныя кабелі для перадачы інфармацыі на вялікія адлегласці (да гэтага іх далёкасць абмяжоўвалася некалькімі метрамі).