Жук-алень

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Жук-алень

Жук-алень
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Lucanus cervus (Linnaeus, 1758)

Сінонімы
  • Scarabaeus cervus Linnaeus, 1758
  • Lucanus capreolus Füessly, 1775
  • ucanus dorcas Müller, 1776
  • Lucanus capra Olivier, 1789
  • Lucanus hircus Herbst, 1790
  • Lucanus inermis Marsham, 1802
  • Lucanus grandis Haworth, 1807
  • Lucanus microcephalus Mulsant, 1842
  • Lucanus lusitanicus Hope et Westwood, 1845
  • Lucanus maxillaris Motschulsky, 1845
  • Lucanus vicinus Hope et Westwood, 1845
  • Lucanus cornutus Dale, 1893
  • Lucanus judaicus Planet, 1902
  • Lucanus validus Möllenk, 1912
Арэал
выява
Арэал жука-аленя на тэрыторыі Еўропы: цяперашні (афарбаваны чырвоным колерам) і і гістарычны, дзе від ужо вымер (заштрыхаваны)[1]

Сістэматыка
на Віківідах
Выявы
на Вікісховішчы
NCBI  41109
EOL  2866038
FW  319816

Жук-алень, рагач (Lucanus cervus) — буйны жук з роду жукоў-аленяў (Lucanus) у складзе сямейства рагачоў (Lucanidae). З’яўляецца самым буйным жуком, што жыве на тэрыторыі Еўропы[2][3]: асобныя самцы намінатыўнага падвіду могуць дасягаць даўжыні да 86 — 91 мм[4][5] пры сярэдняй даўжыні самцоў 70—74 мм. Самы вялікі жук у фаўне Беларусі, таксама з’яўляецца другім па велічыні жуком (пасля Callipogon relictus)[6] на тэрыторыі Расіі.

Жук-алень сустракаецца ў дубровах і шыракалістых лясах з дамешкам дуба ў Еўропе, Пярэдняй Азіі, Турцыі, Іране і Паўночнай Афрыцы. Самцы адрозніваюцца добра развітымі і павялічанымі мандыбуламі, якія ператвораныя ў т. зв. «рогі». Лічынкі развіваюцца ў драўніне мёртвых ліставых дрэў, пераважна ў драўніне дуба, на працягу 4-6 гадоў[3].

Жукі-алені сустракаюцца рэдка і лакальна. Арэал віду скарачаецца, у сувязі з чым ён занесены ў ахоўныя дакументы і Чырвоныя кнігі многіх краін Еўропы, уключаючы Украіну[7], Расійскую Федэрацыю, Казахстан і Беларусь[8], таксама з 1982 года жук-алень занесены ў другі дадатак Бернскай канвенцыі[1]. Асноўнымі прычынамі скарачэння папуляцыі жука-аленя з’яўляюцца масавыя высечкі лясоў, санітарныя «чысткі» лясных угоддзяў, некантралюемы збор жукоў калекцыянерамі і выпадковымі асобамі[9][10].

Этымалогія назвы і сістэматыка[правіць | правіць зыходнік]

Пліній згадвае жукоў-аленяў у сваёй «Натуральнай гісторыі  (лац.) (бел.», называючы іх Lucanus, што значыць «той, хто насяляе ў Луканіі»[11] — вобласці ў паўночнай Этрурыі, якая знаходзіцца на паўночным усходзе ад Пізы, дзе іх выкарыстоўвалі ў якасці амулетаў. Пасля гэтая назва была дадзена ўсяму роду жукоў, да якога належыць від. У 1758 годзе Карл Ліней апісаў гэты від у сваёй працы «Systema naturæ», надаўшы яму відавы эпітэт «cervus», што значыць «алень»[11].

Жук-алень з’яўляецца прадстаўніком галарктычнага роду Lucanus (Scopoli, 1763), які налічвае каля 50 відаў, распаўсюджаных на тэрыторыі Еўропы, Паўднёва-Усходняй Азіі і Паўночнай Амерыкі. Большасць відаў роду засяроджана ў Азіі. Дадзены род уключае ў сябе буйных жукоў чорнага, бурага, карычняватага колераў з падоўжаным сплошчаным целам. Самцы ўсіх відаў адрозніваюцца моцна павялічанымі мандыбуламі (выяўлены палавы дымарфізм)[12]. Жук-алень з’яўляецца адным з трох відаў роду, якія жывуць на тэрыторыі Расіі[12][13][14], і адзіным прадстаўніком роду на тэрыторыі Украіны і Беларусі[2].

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Саміца жука-аленя валодае значна меншымі мандыбуламі, чым самец

Даўжыня цела намінатыўнага падвіду Lucanus cervus cervus: самцоў 45—85 мм[3], саміц 25—57 мм[3][15], пры гэтым жукі з розных месцаў могуць значна адрознівацца адзін ад аднаго памерамі. Дакументальна пацверджаная рэкордная даўжыня злоўленага на тэрыторыі Еўропы самца намінатыўнага падвіду складала 95 мм[16]. Самцы падвідаў Lucanus cervus akbesianus і Lucanus cervus judaicus, якія насяляюць у Турцыі і Сірыі, могуць дасягаць даўжыні да 100—103 мм[17].

Цела адносна буйное, сплошчанае, галава зверху плоская. Выяўлены палавы дымарфізм — мандыбулы самцоў, як правіла, добра развіты і павялічаны, нашмат буйней, чым у саміц[10]. Надкрылы цалкам пакрываюць брушка. У самцоў яны карычневага колеру з чырванаватым адлівам, у саміц — бура-чорныя[6][10]. Зрэдку сустракаюцца асобіны з цёмна-карычневымі надкрыламі. Надкрылы не апушаны[18]. Галава, пярэдняспінка, шчыток, ногі і ніз цела чорнага колеру.

Вочы ў самак суцэльныя, у самцоў да паловы падзеленыя шчакавымі выступамі[12]. Верхняя губа ў самца загнутая ўніз. Галава самца моцна пашырана. Вусікі каленчатыя, з доўгімі сцяблінкамі — 1-ы членік вусіка непрапарцыйна вялікі, а 2-і членік прымацоўваецца да яго не па цэнтры, а некалькі ссоўваючыся наперад[12]. Булава вусікаў грэбнепадобная, не смыкаецца, у залежнасці ад падвіду, можа быць чатырох-, пяці- ці шасцічленікавай. Мандыбулы самца развіты вельмі моцна, ператвораныя ў «рогі», якія нагадваюць рогі аленя, за што жук і атрымаў сваю назву. Ад асноўнага ствала кожнай мандыбулы адыходзяць два зубцы. Галоўны зубец на ўнутраным краі мандыбул самца знаходзіцца перад іх сярэдзінай. Афарбоўка мандыбул самцоў можа вар’іравацца ад яркай чырвона-карычневай да карычневай. Пасмяротна колер мандыбул заўсёды змяняецца на больш цёмны, пераважна цёмна-карычневы. Заднія вуглы пярэдняспінки тупыя.

Пярэднія тазікі ног адносна шырока аддзеленыя адзін ад аднаго. Галёнкі задняй пары ног маюць некалькі зубцоў па вонкавым краі, галёнкі пярэдніх ног зверху без рэбраў і кіляў[10][12][18]. На пярэднім баку сцёгнаў пярэдніх лапак маюцца рэзка акрэсленыя падоўжныя авальныя плямы жоўта-вохрыста-рыжага колеру, якія ўтвораны густымі кароткімі валасінкамі[6].

  • ♂
    ♂
  • ♀
    ♀

Параўнанне з падобнымі відамі[правіць | правіць зыходнік]

Падобны на невялікага памеру саміцу жука-аленя Dorcus parallelopipedus[1]. Апошні адрозніваецца меншай велічынёй — вельмі плоскім целам даўжынёй 16-32 мм, матава-чорнага колеру, вялікай галавой і грудзьмі, якая шырэй галавы[12]. Таксама від характарызуецца 4-членікавай булавой вусікаў, слабаразвітымі мандыбуламі, якія ў самца амаль такой жа велічыні, як у самкі. Вонкавы край галёнкі задніх ног з 1 шыпом, а не з трыма, як у жука-аленя. Dorcus parallelopipedus сустракаецца паўсюдна ў зоне шыракалістых лясоў на тэрыторыі Еўропы, Паўночна-Заходняй Афрыкі, на Каўказе, у Крыму і Заходняй Азіі[12].

На тэрыторыі Іспаніі і Партугаліі жука-аленя можна зблытаць з блізкароднасным відам, эндэмікам Пірэнэйскага паўвострава і паўночнага Марока[19] — Lucanus barbarossa[1][20] (Fabricius, 1801). Ён характарызуецца 6-членікавай булавой вусікаў, у той час як булава вусікаў жука-аленя на перасякальных участках арэалаў абодвух відаў з’яўляецца 4-членікавай. Адрозніваецца таксама афарбоўка Lucanus barbarossa: жук смаляна-чорны, з чырванавата-карычневымі мандыбуламі, але часам увесь жук можа быць афарбаваны ў цёмна-карычневы або смаляна-чорны колер[21][22].

На поўдні Італіі і ў Правансе на паўднёвым усходзе Францыі жука-аленя можна зблытаць з іншым блізкароднасным відам — Lucanus tetraodon[1]. Самцы гэтага віду адрозніваюцца 5-членікавай булавой вусікаў, у той час як булава вусікаў жука-аленя на перасякальных участках арэалаў абодвух відаў з’яўляецца 4-членікавай.

У гэтых рэгіёнах самак відаў Lucanus tetraodon і Lucanus barbarossa часта памылкова адносяць да віду «жук-алень» (Lucanus cervus), таму што яны даволі моцна падобныя паміж сабой[1].

Распаўсюджанне і месцапражыванне[правіць | правіць зыходнік]

Жук алень (г. Харкаў, лесапарк, батанічны помнік мясцовага значэння «Сакольнікі-Памеркі  (укр.) (бел.»)
Жук у Палтаўскім дэндрапарку  (укр.) (бел.

Жукі-алені распаўсюджаныя ў Еўропе, Пярэдняй Азіі, Турцыі, Іране і на крайнім паўночным захадзе Казахстана, а таксама, магчыма, у Паўночнай Афрыцы.

У Еўропе арэал віду распасціраецца на поўнач да Швецыі, на поўдзень да паўднёвай Францыі і Балканскага паўвострава. Арэал уключае таксама Латвію, Беларусь, Украіну[10], Малдову, заходнюю і цэнтральную часткі Грузіі[3]. Арэал на ўсходзе дасягае поймы ракі Урал на тэрыторыі Казахстана. Від вымер на тэрыторыі Даніі, Эстоніі, Літвы, а таксама на большай частцы тэрыторыі Вялікабрытаніі[1].

У Расіі від шырока распаўсюджаны ў еўрапейскай часткі, уключаючы Варонежскую і Белгародскую вобласць. Паўночная мяжа арэалу на тэрыторыі Расіі праходзіць прыкладна праз Пскоўскую, Курскую, Самарскую вобласці, Тульскую, Маскоўскую[23], Разанскую вобласць, рэспубліку Чувашыю і Башкірыю (на паўночным усходзе), паўднёвая — Краснадарскі і Стаўрапольскі край, паўднёва-ўсход еўрапейскай часткі (у тым ліку Валгаградскую вобласць). Распаўсюджаны на ўсход да Паволжа і Паўднёвага Урала, сустракаецца таксама на Заходнім Каўказе[3].

На Украіне від сустракаецца ў асобных месцах амаль па ўсёй тэрыторыі, пераважна ў паўночных, цэнтральных і ўсходніх частках краіны. Нярэдкі на тэрыторыі Харкаўскай і Чарнігаўскай абласцей[10]. У Крыму ён распаўсюджаны ў асноўным у горна-лясной частцы паўвострава, аднак па даліне Салгіра  (руск.) (бел. пракраўся ў стэп, дзе выяўлены ў лесапарку каля сяла Пяціхатка  (руск.) (бел. Краснагвардзейскага раёна[24].

У Беларусі від сустракаецца пераважна ў дубровах Палесся. У цэнтральнай і паўночнай частках краіны знаходкі жука з’яўляюцца рэдкімі і адзінкавымі. Адзначаны ў Белавежскай пушчы[8].

На тэрыторыі Казахстана від жыве ў дубровах і шыракалістых лясах у даліне ракі Урал, але таксама пранікае ў лесастэп.

У Еўропе насяляе зону шыракалістых лясоў, лесастэпу і стэпу; трапляецца пераважна ў заходніх і паўднёвых раёнах. Пераважныя месцы пражывання — старыя дубровы.

Распаўсюджанне гэтага віду жукоў звязана не столькі з геаграфічнымі рэгіёнамі і кліматычнымі зонамі, колькі са спецыфічнымі біятопамі, якія з’яўляюцца тыповым месцам яго пражывання[9]. З’яўляецца мезафільным відам. Жук-алень прымеркаваны да старых шыракалістых лясоў[25]. Аддае перавагу шыракалістым лясам у галіне дубовага поясу, таксама можа сустракацца ў старых парках, у мяшаных лясах з прымешкай дуба[6][18][26]. Засяляе як раўнінныя, так і горныя ўчасткі (у прыватнасці, на Каўказе), але звычайна не падымаецца ў гарах вышэй 800—900 м н. у. м.[27].

Асаблівасці біялогіі[правіць | правіць зыходнік]

Саміца жука-аленя

Час лёту  (руск.) (бел. жука-аленя доўжыцца з канца мая да сярэдзіны ліпеня[10]. Часовыя рамкі лета могуць нязначна змяняцца ў залежнасці ад умоў надвор’я і ўчастка арэала[1] — на поўдні лёт жукоў пачынаецца раней, а бліжэй да паўночных шырыняў — пазней, напрыклад, у Вялікабрытаніі імага часам можна назіраць у жніўні — верасні[1]. Лёт адносна расцягнуты і ў сярэднім доўжыцца прыкладна 3-4 тыдні. Лётаюць пераважна самцы. Яны сустракаюцца пераважна да першай дэкады ліпеня. Аплодненыя самкі, яшчэ не адклалі яйкі, могуць сустракацца на працягу ўсяго ліпеня, аж да першых чыслаў жніўня[6][26].

Сутачны час актыўнасці віду можа вар’іравацца ў залежнасці ад рэгіёна: у паўночнай частцы арэала жукі актыўныя пераважна ў змярканні і адносна мала актыўныя днём, у той час як на поўдні арэала жукі вядуць у асноўным дзённы лад жыцця[1]. У дзённы час жукі-алені часцей за ўсё знаходзяцца на ствалах дрэў каля пашкоджанняў, з якіх цячэ драўняны сок. Таксама жукі могуць харчавацца сокам з пашкоджаных маладых парасткаў дрэў і хмызнякоў[6][26]. У дажджлівае і ветранае надвор’е, пры пахаладанні неактыўныя. Лётаюць  (руск.) (бел. пераважна днём, а таксама ў цёплыя вечары і ў прыцемках. У цемры лёт спыняецца[28].

Два самцы, якія б’юцца

Паводле назіранняў, самцы валодаюць большай схільнасцю да палётаў, чым самкі. Жукі ажыццяўляюць пералёты пераважна на кароткія дыстанцыі, радзей — на адлегласці да 3 км[29]. Палёт  (руск.) (бел. адносна хуткі і кіраваны. Узлёт з гарызантальнай паверхні даецца цяжка, і не кожны старт бывае ўдалым[30]. Таму жукі звычайна ўзлятаюць са ствалоў дрэў, развіваючы дастатковую пад’ёмную сілу. Падчас палёту самцы трымаюць сваё цела амаль вертыкальна, каб кампенсаваць вагу мандыбулаў[30]. Пры тэмпературы паветра ніжэй +16 °C жукі не лятаюць[29].

Самцы часта агрэсіўныя ў адносінах да іншых самца свайго віду: даволі часта ўступаюць у бойкі паміж сабой за доступ да месцаў выцякання драўнянага соку або за самак. Такія бітвы звычайна адбываюцца на ствалах дрэў, калі адзін самец знаходзіцца вышэй за другога. Пераможцам часцей за ўсё становіцца ніжні самец[30]. Згледзеўшы суперніка, самцы прымаюць пагрозлівую позу — прыўздымаюць пярэднюю частку цела уверх і шырока выпростваюць у бакі вусікі. Калі пагрозы не дзейнічаюць, самец атакуе праціўніка. Пры гэтым самцы звычайна высока падымаюцца на пярэдніх і сярэдніх нагах («устаючы на ​​дыбкі»), шырока раскрываюць сківіцы і кідаюцца адзін на аднаго. У ходзе такіх боек кожны з супернікаў спрабуе падчапіць суперніка за куты надкрыльях сваімі мандыбуламі, прыпаднімаюць яго ў паветра, а затым скінуць уніз[30]. Сіла сціскання мандыбул самцоў вялікая — падчас такіх сутычак яны могуць праколваць атожылкамі жвал цвёрдыя надкрылы, а часам і галовы супернікаў, праўда, такія «раненні» ніяк не адбіваюцца на жыццядзейнасці жукоў[30]. Развітыя мандыбулы часта выкарыстоўваюцца жукамі для рашучай абароны ад нападнікаў (у тым ліку і людзей)[9][30].

Цыкл развіцця[правіць | правіць зыходнік]

Спарванне, якое доўжыцца каля 2-3 гадзін[1], звычайна адбываецца на дрэвах. Падчас яго самец выкарыстоўвае свае велізарныя мандыбулы для ўтрымлівання самкі[1]. Праз некаторы час пасля спарвання самкі адкладаюць яйкі. Доўгі час лічылася, што адна самка здольная адкласці ад 50 да 100 яек, але новыя даследаванні паказваюць, што яна адкладае толькі каля 20 яек[31]. Для кожнага яйка самкі выгрызают спецыяльныя камеры ў гнілой драўніне — звычайна ў старых пнях, дуплах дрэў, падгніўшых ствалах, у глебе каля камля спарахнелых лісцевых дрэў, пераважна дубу, радзей бярозы, ясеня, вязу, вярбы, грушы. Адклаўшы яйкі, асноўная маса жукоў гіне.

Яйкі адносна буйныя, светла-жоўтага колеру, авальнай формы, памерам да 2,2—3 мм[19]. Стадыя яйка доўжыцца 5—6 тыдняў[32], паводле іншых дадзеных 2—4 тыдні[19].

Лічынкі малочна-белай або крэмавай афарбоўкі, дасягаюць да канца свайго развіцця даўжыні 10-13,5 см[3] і дыяметра каля 2 см, пры масе 20—30 грамаў[1]. Цела мясістае, C-падобна выгнутае, з вялікай галавой і 3 парамі ног. Галава гіпагнатычнага тыпу, жоўта-бурая або жоўта-чырвоная, з развітымі моцнымі сківіцамі. Галаўная капсула моцна склератызавана, налічнік аддзелены ад ілба швом. Апошнія членікі вусікаў значна танчэй перадапошняга. Ногі даволі доўгія і прыкладна роўныя па даўжыні, бура-каштанавага колеру. Па баках сегментаў цела размешчаны буйныя дыхальцы (стыгмы) бура-рудога колеру. Анальная адтуліна 3-прамянёвая, з вельмі моцна развітай падоўжнай шчылінай. Анальны стэрніт са шматлікімі шыпападобнымі шчацінкамі[3].

Жукі-алені, якія спарваюцца

Лічынкі часцей за ўсё развіваюцца ў падземнай часткі ствалоў і тоўстых каранях, у пнях старых дрэў, радзей — у магутных галінах. Развіццё лічынак адбываецца толькі ў мёртвай драўніне, паражанай белай драўнянай гнілатой  (руск.) (бел., — жывыя, але хворыя дрэвы яны не засяляюць. Спачатку кормяцца гумусам, потым загніўшай драўнінай ствалоў, каранёў і пнёў. Сілкуючыся мёртвай драўнінай, лічынкі жука-аленя выгрызают хады ўздоўж валокнаў драўніны і спрыяюць раскладанню драўняных рэшткаў і адыгрываюць пэўную ролю ў працэсах глебаўтварэння  (руск.) (бел.. Лічынкі сілкуюцца ў асноўным унутранымі часткамі ствалоў ці каранёў дубу (Quercus), могуць таксама насяляць у драўніне буку (Fagus)[32], вязу (Ulmus), бярозы (Betula), вярбы (Salix), ляшчыны (Corylus)[33], ясеню (Fraxinus), таполяў (Populus)[33], ліп (Tilia)[33], каштанаў (Castanea)[33], Castanea sativa і рэдка пладовых дрэў (груш (Pyrus)[33], вішань (Cerasus)[33], чарэшань (Prunus avium))[33]. Выключна рэдка лічынкі могуць развівацца і ў дрэвах хвойных пород[33] — хвоі (Pinus) і туі (Thuja)[19]. Пераважна насяляе дуб звычайны (Quercus robur), радзей — дуб скальны (Quercus petraea). Лічынка вагой 1 грам есць у суткі 22,5 см³ драўніны[34].

Цыкл развіцця лічынак, у залежнасці ад кліматычных умоў, складае ад 4 да 6 гадоў[3], у сярэднім 5-гадовы, максімальна да 8 гадоў[33]. У глыбіні драўніны лічынкі могуць вытрымліваць маразы да −20 °C, але з’яўляюцца вельмі адчувальнымі да недахопу вільгаці, які стрымлівае іх рост[24]. Напрыклад, у Крыму з-за сухасці клімату жукі-алені драбней тых, што развіваюцца на мацерыковай частцы[24]. Дадзены від не з’яўляецца шкоднікам тэхнічнай драўніны[33].

Акукленне адбываецца ў кастрычніку, у т. зв. «Калысцы» (камеры са сценкамі з драўняных габлюшак і экскрыментаў лічынкі), якая знаходзіцца ў зямлі, на глыбіні 15-40 см. Куколка даўжынёй да 50 мм, у самца з вялікай падкурчанай галавой і мандыбуламі[3]. Імага зімуе ў калысцы, дзе адбылося акукленне, і выходзіць на паверхню ў маі — чэрвені[8][35].

Зменлівасць[правіць | правіць зыходнік]

Зменлівасць жука-аленя. Злева направа — Самец f. media, самец f. major, самец f. minor. Прыкметна адрозненне не толькі ў велічыні мандыбул самцоў, але і ў памеры саміх жукоў

Выдзелена некалькі формаў жукоў-аленяў, якія адрозніваюцца велічынёй мандыбул у самцоў, формай і прапорцыямі пярэдняспінкі[3]. Узнікненне паліморфнасці, як і ў іншых жукоў, звязана з умовамі развіцця лічынкі, колькасцю і наяўнасцю падыходнага і даступнага корму (трафічны палімарфізм), умовамі навакольнага асяроддзя. Напрыклад, пры падвышанай сухасці клімату ўмовы развіцця лічынак пагаршаюцца, і пасля з іх з’яўляюцца больш дробныя асобіны[24].

Вядомыя наступныя формы жукоў-аленяў:

  • f. major — вялікі ўнутраны зубец мандыбул востры і не карацей вяршынных зубцоў[3].
  • f. media — вялікі ўнутраны зубец мандыбул на вяршыні наперакос зрэзаны і карацей вяршынных зубцоў[3].
  • f. minor — усе ўнутраныя зубцы мандыбул паслабленыя, выступы галавы згладжаныя[3].
Галава самца f. major Галава самца f. media Галава самца f. minor

Падвіды і варыяцыі[правіць | правіць зыходнік]

  • Падвід Lucanus cervus akbesianus (Planet, 1896). Даўжыня цела: самца — 50—100 мм, саміцы — 40—45 мм. Арэал — Сірыя, Турцыя
  • Падвід Lucanus cervus cervus (Linnaeus, 1758) — намінатыўны падвід. Арэал — Цэнтральная і Усходняя Еўропа. Жукі з 4-членікавай булавой вусікаў. Даўжыня цела: самца — 35—92 мм, саміцы — 35—54 мм[3]
    • Варыяцыя Lucanus. c. c. heptaphyllus (Abeille de Perrin, 1867)
    • Варыяцыя Lucanus. c. c. microcephalus (Mulsant, 1842)
    • Варыяцыя Lucanus. c. c. pontbrianti (Mulsant, 1839)
    • Варыяцыя Lucanus. c. c. brevicollis (Motschulsky, 1870)
    • Варыяцыя Lucanus. c. c. capitalis (Mollenkamp, 1910)
    • Варыяцыя Lucanus. c. c. scapulodonta (Weinreich 1963)[36]
  • Падвід Lucanus cervus judaicus (Planet, 1902)
  • Падвід Lucanus cervus laticornis (Deyrolle, 1864)
  • Падвід Lucanus cervus syriacus (Planet, 1897)
  • Падвід Lucanus cervus turcicus (Sturm, 1843). Даўжыня цела: самца — 35-75 мм, саміцы — 40-45 мм. Жукі з 6-членікавай булавой вусікаў. Арэал — Малая Азія, Турцыя, Сірыя[3].
  • Падвід Lucanus cervus tauricus (Motschulsky, 1845). Жукі з 5-членікавай булавой вусікаў. Арэал — Францыя, Італія, Балканскі паўвостраў, Крым, Каўказ[3].

Сінонімы назваў падвідаў[правіць | правіць зыходнік]

Lucanus cervus cervus Linnaeus, 1758[37]

  • Scarabaeus cervus cervus Linnaeus, 1758
  • Lucanus cervus americanus Hope & Westwood, 1845
  • Lucanus cervus antennatus Rey, 1890
  • Lucanus cervus armiger Herbst, 1790
  • Lucanus cervus capitalis Mollenkamp, 1910
  • Lucanus cervus capra Olivier, 1789
  • Lucanus cervus capreolus Fuessly, 1775
  • Lucanus cervus dorcas Muller, 1776
  • Lucanus cervus grandis Haworth, 1807
  • Lucanus cervus hircus Herbst, 1790
  • Lucanus cervus inermis Marsham, 1802
  • Lucanus cervus longipennis Von Rothenburg, 1900
  • Lucanus cervus lusitanicus Hope & Westwood, 1845
  • Lucanus cervus major Burmeister, 1847
  • Lucanus cervus microcephalus Mulsant, 1842
  • Lucanus cervus nigrinus March, 1931
  • Lucanus cervus ornatus Bernau, 1929
  • Lucanus cervus scapulodonta Weinreich, 1963 (як новая форма віду)
  • Lucanus cervus validus Mollenkamp, 1912
  • Lucanus cervus vicinus Hope & Westwood, 1845

Lucanus cervus akbesianus Planet, 1896[37]

  • Lucanus cervus var. poujadei Planet, 1897
  • Lucanus cervus motschulskyi Benesh, 1960

Lucanus cervus fabiani Mulsant & Godart, 1855[37]

  • Lucanus cervus heptaphyllus Abeille de Perrin, 1867
  • Lucanus cervus pentaphyllus Reiche, 1853
  • Hexaphyllus cervus pontbrianti Mulsant, 1839
  • Lucanus cervus reichei Motschulsky, 1870

Lucanus cervus turcicus Sturm, 1843[37]

  • Lucanus cervus var. smyrniacus Didier & Seguy, 1953

Натуральныя ворагі і паразітоіды[правіць | правіць зыходнік]

Птушкі ядуць толькі брушка жукоў, выкідаючы галаву з пярэдняспінкай
Megascolia maculata flavifrons, лічынкі якой паразітуюць на лічынках жука-аленя

Жукамі актыўна сілкуюцца многія крумкачовыя — крумкач (Corvus corax), шэрая варона (Corvus cornix), Corvus corone, сарока (Pica pica) і іншыя, а таксама сокал-каршачок (Falco subbuteo), сіваграк (Coracias garrulus), совы (Strigiformes). Пры гэтым птушкі ядуць толькі брушка жукоў, выкідаючы галаву з пярэдняспінкай. Маюцца дадзеныя, што пугачы (Bubo bubo) здольныя есці жукоў-аленяў разам з галавой. За сезон птушкі знішчаюць шмат асобін гэтага віду — так, часам прайшоўшыся па лесе, дзе пэўна жыве дадзены від, можна знайсці мноства іх астанкаў і «рогаў», не знойдучы пры гэтым жывых жукоў[26].

Да натуральных ворагаў таксама ставяцца восы сямейства Сколіі (Scoliidae), напрыклад, Megascolia maculata[10], лічынкі якой з’яўляюцца паразітоідамі лічынак самога жука. Знайшоўшы лічынку, самка сколіі паралізуе яе ўколам джала ў брушны нервовы ганглій, пасля чаго адкладае на яе адно яйка. Лічынка сколіі, якая выйшла з яго, сілкуецца жывой, але паралізаванай лічынкай, пачынаючы з найменш важных жыццёвых органаў[10].

Колькасць i абмежавальныя фактары[правіць | правіць зыходнік]

Зараз назіраецца паўсюднае скарачэнне колькасці жука-аленя, якая амаль паўсюдна нізкая і працягвае скарачацца. Жукі-алені сустракаюцца рэдка і лакальна, але пераважна ў вялікай колькасці[1][10]. Нягледзячы на гэта, арэал віду скарачаецца, і ў недалёкай будучыні яму можа пагражаць знікненне.

Колькасныя улікі на тэрыторыі краін былога СССР не праводзіліся. Ускосныя дадзеныя сведчаць аб тым, што колькасць у асобных месцах арэала ў цэлым нізкая альбо працягвае скарачацца. На паўночнай мяжы арэала ў сярэдняй паласе Еўрапейскай Расіі від за апошнія 20-40 гадоў апынуўся рэальна знікаючым[38].

Тым не менш, на Украіне ў цяперашні час від падтрымлівае досыць высокую колькасць, нярэдкі ў Крыму, у паўднёвых рэгіёнах краіны, на тэрыторыі Харкаўскай і Чарнігаўскай абласцей[10]. Час ад часу можа даваць ўспышкі колькасці[10].

Асноўны адмоўны ўплыў на колькасць аказвае лесагаспадарчая дзейнасць чалавека: памяншэнне плошчаў стараўзроставых дуброў, якія з’яўляюцца натуральнымі месцамі пражывання жука, знішчэнне старых лясных масіваў і старых дубоў ў шыракалістых лясах, санітарныя мерапрыемствы па ачыстцы лясоў ад старых дрэў і апрацоўка лясных масіваў пестыцыдамі[9][10]. Галоўная прычына скарачэння колькасці — знішчэнне месцаў пражывання лічынак — пнёў, старых дуплаватых дрэў[10]. Найбольш уразлівым момантам у біялогіі жука-аленя з’яўляецца працяглы перыяд развіцця лічынак[26]. Небяспеку для жука-аленя таксама ўяўляюць птушкі, здольныя харчавацца імага дадзенага віду[26]. У апошні час не малую ролю ў скарачэнні колькасці жука-аленя гуляе празмерны збор жукоў ў аматарскія калекцыі  (руск.) (бел., а таксама выпадковымі асобамі проста дзеля цікаўнасці[9].

Ахова[правіць | правіць зыходнік]

Від занесены ў Чырвоныя кнігі розных дзяржаў Еўропы — ахоўваецца ў Даніі (0 катэгорыя — зніклы від), Германіі (уключаны ў 2-ю катэгорыю), Польшчы (уключаны ў 2-ю катэгорыю)[39], Латвіі (0 катэгорыя — зніклы від), Эстоніі (0 катэгорыя — зніклы від)[40], Беларусі (уключаны ў 2-ю катэгорыю)[8], Швецыі (уключаны ў 2-ю катэгорыю), Украіне (уключаны ў 2-ю катэгорыю — рэдкі від)[10], Расіі (уключаны ў 2-ю катэгорыю — віды, колькасць якіх скарачаецца)[33]. Таксама від уключаны ў Чырвоную кнігу Казахстана  (руск.) (бел. (II катэгорыя — від, колькасць якога скарачаецца).

У многіх краінах Еўропы, уключаючы Украіну, Вялікабрытанію, Іспанію і іншыя дзяржавы, вядуцца розныя маніторынгавыя праграмы па вывучэнню колькасці і распаўсюджвання жука-аленя[41].

У Чырвонай кнізе СССР  (руск.) (бел. від быў аднесены да II катэгорыі — «Рэдкія віды»[26].

На тэрыторыі Расіі від ахоўваецца ў запаведніках Каўказскім  (руск.) (бел., Жыгулёўскім  (руск.) (бел., Варонежскім  (руск.) (бел., Лес на Ворскле  (руск.) (бел., Цэнтральна-Чарназёмным  (руск.) (бел., Башкірскім  (руск.) (бел..

Ахоўнай мерай для гэтага віду насякомых можа быць толькі захаванне ў першапачатковым стане біятопаў, у якіх яны насяляюць, у прыватнасці, стварэнне энтамалагічных заказнікаў на тэрыторыі дуброў і іншых лясоў з прымешкай дуба, абмежаванне рубкі старых дуброў і захаванне асобных стараўзроставых дубоў. Акрамя таго, у захаванні віду важную ролю павінны адыгрываць і тлумачальная праца, і экалагічнае выхаванне моладзі[26].

Жук-алень у культуры[правіць | правіць зыходнік]

У вераваннях, міфах, сімвалізме[правіць | правіць зыходнік]

Жук-алень адыгрывае пэўную ролю ў розных культурах. Ён вядомы са старажытных часоў і ўпершыню згадваецца ў пісьмовых крыніцах у адным з вершаў грэцкага паэта Сафокла, які жыў у 496—406 гадах да н. э., — у адной з гульняў Сатыра  (руск.) (бел. паказваецца на падабенства паміж лірай  (руск.) (бел. і галавой самца жука-аленя[42]. Арыстафан у сваёй камедыі апісвае дзіцячую гульню з жукамі, якая была шырока распаўсюджаная ў Старажытнай Грэцыі. Гэтыя вершы нагадваюць пра шырока распаўсюджанай у сельскіх раёнах Еўропы дзіцячай гульні мінулых стагоддзяў, калі дзеці лавілі жукоў, прывязвалі нітку да адной з іх лап і затым дазвалялі жука лётаць на своеасаблівай «прывязі».

Як і шматлікім жывёлам незвычайнага выгляду, жука-аленю ў мінулым часам прыпісвалі магічную сілу[42].

Жук-алень таксама быў апісаны ў міфах старажытнагрэчаскім паэтам, граматыкам і лекарам II стагоддзя да н.э. Нікандр  (руск.) (бел.: пастух Керамб  (руск.) (бел., які выратаваўся ад патопу на гары Отрыс  (укр.) (бел. у Фесаліі, першым з людзей вынайшаў пастуховую жалейку і стаў граць на ліры, пад якую танцавалі німфы. Пан параіў яму адагнаць жывёлу ў даліну, але Керамб адмовіўся, а таксама абразіў афрыйскіх німф. Калі наступіла зіма, яго статкі змерзлі, а німфы ператварылі яго ў жука з «рогамі». Гэтая гісторыя была пераказана ў новай версіі Авідзія. Антанін Ліберал  (руск.) (бел., старажытнагрэчаскі граматык, які жыў прыблізна ў I—III стагоддзях н. э., быў натхнёны гэтай жа гісторыяй і напісаў рэзюмэ да апавядання Нікандра[42]. Тым не менш, жук, які носіць сёння лацінскую назву «Cerambyx», не адносіцца да жукоў-аленяў, а належыць сямейству жукоў-вусачоў (Cerambycidae)[43].

Старажытныя рымляне і грэкі насілі засушаныя галавы жукоў на шыі ў якасці амулетаў, а таксама апраналі іх на дзяцей для абароны ад хвароб[42]. Гэты звычай або яго перажыткі ў той ці іншай форме захаваліся ў некалькіх краінах Цэнтральнай Еўропы. Напрыклад, у Германіі жук-алень ўсё яшчэ з’яўляецца аксэсуарам да традыцыйнага касцюма Баварыі. Таксама ў сярэднявечнай Баварыі попел з жука-аленя выкарыстоўвалі ў якасці афрадызіяку. Галаву з «рогамі» гэтага жука насілі ў аўстрыйскім рэгіёне Варалберг ў якасці амулета ад курчаў. Першапачаткова «рогі» жука выкарыстоўвалі ў якасці мачагоннага сродка, а пазней сам жук выкарыстоўваўся як сродак ад энурэзу[42].

Якаб Грым  (руск.) (бел., найбольш вядомы сваімі казкамі, пісаў пра традыцыі і звычаі ў Германіі пачатку XIX стагоддзя і згадваў пра жука-аленя. У яго кнізе можна знайсці сведчанні шырока распаўсюджанага перакананні, што гэты жук цягне за сабой пажары, пераносячы на сваіх «рогах» вуглі, якія яшчэ цьмеюць, на драўляныя дахі. Менавіта з ім звязвалі вялікую колькасць масавых пажараў у тыя часы[42].

У сярэднявечнай Англіі  (руск.) (бел. жука-аленя таксама баяліся сяляне, якія лічылі, што ён можа прынесці з сабой непагадзь і загубіць тым самым ураджай[42].

Толькі ў XIX стагоддзі, з шырокім распаўсюджаннем у Еўропе захаплення культурай Старажытнага Егіпта і звязанай з ім папулярнасцю вобразу свяшчэннага скарабея (Scarabaeus sacer), жук-алень канчаткова страціў свой ​​сімвалізм і прыпісваемую магічную сілу[42].

У выяўленчым мастацтве[правіць | правіць зыходнік]

Мініяцюра «Вечнасць і пустэльнік».

У XIV стагоддзі вобраз жука-аленя пачаў вызваляцца ад некалі прысвоенага яму сімвалічнага значэння і набыў апісальную і дэкаратыўную функцыю, стаўшы ў рэшце рэшт любімай тэмай многіх мастакоў.

Італьянскі мініяцюрыст Джаваніна дэ Грасі  (італ.) (бел. ў канцы XIV стагоддзя адлюстраваў жука-аленя, які ляціць ад статка аленяў, размешчаных на ніжняй частцы карціны, да Бога, які сядзіць сярод пустэльнікаў у цэнтры кампазіцыі. Прысутнасць жука-аленя ў рэлігійных карцінах не выпадковая, яна, хутчэй за ўсё, грунтавалася на сімвалічным значэнні жука-аленя для хрысціян таго часу. Дадзеная інтэрпрэтацыя пацвярджаецца падабенствам сківіц жука-аленя і рагоў аленя. Бо аленяў са старажытных часоў шанавалі ў якасці святых жывёл, і іх вобраз часта выкарыстоўвалі ў хрысціянскіх карцінах як сімвал Хрыста, што бярэ верх над злом[42]. Малюнак жука-аленя ў якасці хрысціянскай сімволікі можна таксама знайсці на некалькіх нямецкіх карцінах XV стагоддзя. Прыкладам з’яўляецца праца Штэфана Лохнера ў саборы Кёльна, вядомая як «англ.: Altar of the City Patron», на якой маленькі жук-алень адлюстраваны сярод травы[42].

Малюнак Дзюрэра
Георг Флегель  (руск.) (бел.. Нацюрморт з жуком-аленем

Жука-аленя на сваіх палотнах не анімалістычнай тэматыкі часта маляваў Альбрэхт Дзюрэр. Хрэстаматыйным жа з’яўляецца яго малюнак жука-аленя, зроблены ў 1505 годзе. Малюнак з жуком-аленем таксама быў зроблены Гансом Гофманам  (ням.) (бел. (акварэль, 1574), які захапляўся творчасцю Дзюрэра і рабіў малюнкі па яго матывах. Таксама гэты від жукоў намаляваны на карціне Георга Флегеля  (руск.) (бел.[42].

Малюнак самкі жука-аленя быў напісаны італьянскай мастачкай Джаванай Гарцоні, вядомай сваімі нацюрмортамі гародніны, садавіны і кветак з дэталёвымі малюнкамі дробных насякомых[42].

Сёння малюнак жука-аленя ў той ці іншай інтэрпрэтацыі можна знайсці на арнаменце стылю мадэрн на фарфоры, ювелірных вырабах  (руск.) (бел., паштовых марках і этыкетках розных спажывецкіх тавараў[42].

У кінематографе[правіць | правіць зыходнік]

У 1910 годзе Уладзіслаў Аляксандравіч Старэвіч вырашыў зняць дакументальны фільм пра жукоў-аленяў, у прыватнасці — бітву двух самцоў жукоў-аленяў за самку. Аднак высветлілася, што пры неабходным для здымкі асвятленні самцы становяцца малаактыўнымі. Тады Старэвіч прэпарыраваў жукоў, прымайстраваў да лапкам тоненькія дроцікі, прымацаваў іх воскам да тулава і зняў патрэбную яму сцэну пакадрава. Ужываючы падобную тэхніку, ён зняў фільм «Lucanus Cervus  (руск.) (бел.», які стаў першым у свеце лялечным мультыплікацыйным фільмам  (руск.) (бел.. Выкарыстоўваючы тую ж тэхніку, Старэвіч зняў у 1912 годзе кароткаметражны фільм «Выдатная Люканіда, або Вайна вусачоў з рагачамі», у якім жукі разыгрывалі сцэны-пародыі на сюжэты з рыцарскіх раманаў  (руск.) (бел.[44]. Фільм карыстаўся шалёным поспехам у расійскіх і замежных гледачоў да сярэдзіны 1920-х гадоў. Пакадравая тэхніка лялечнай мультыплікацыі была тады зусім невядомая, таму ў многіх водгуках заўважалася здзіўленне тым, якіх неверагодных рэчаў можна дамагчыся ад насякомых дрэсіроўкай. Неўзабаве пасля «Люканіды» на экраны выходзіць падобны па тэхніцы кароткаметражны мультыплікацыйны фільм «Помста кінематаграфічнага аператара  (руск.) (бел.», дзе адным з персанажаў таксама з’яўляецца жук-алень[44].

У нумізматыцы[правіць | правіць зыходнік]

У 1997 годзе ў Польшчы была выпушчаная манета наміналам 2 злотых, вырабленая з бронзы, з выявай жука-аленя. Таксама існуе разнавіднасць манеты з такім малюнкам, вырабленая з серабра, наміналам 20 злотых[45].

У Прыднястроўі ў 2006 годзе была выпушчаная сярэбраная манета вартасцю 100 рублёў з выявай самца і самкі жука-аленя. Варта заўважыць, што ў надпісы на манеце зроблена памылка ў родавай назве — «Lukanus» замест «Lucanus»[45].

У філатэліі[правіць | правіць зыходнік]

commons: Паштовыя маркі з жуком-аленем на Вікісховішчы

Выявы жукоў з’явіліся на паштовых марках толькі ў другой палове XX стагоддзя, аднак адным з лідараў па колькасці малюнкаў на марках застаецца менавіта жук-алень. Першая выява з’явілася ў 1954 годзе на паштовай марцы Венгрыі наміналам у два форынты[46]. У 1955 годзе ў Чэхаславакіі была выпушчаная марка наміналам трыццаць халераў з выявай жука-аленя[46]. У 1962 годзе ў Польшчы была выпушчана серыя з шасці марак, прысвечаных жукам, на марцы наміналам у 80 грошаў быў намаляваны менавіта жук-алень[46]. У тым жа годзе серыя з шасці марак была выпушчаная і ў Чэхаславакіі, жук-алень быў намаляваны на марцы наміналам у шэсцьдзесят халераў[46]. У 1963 годзе ў Албаніі была выпушчана серыя, якая складаецца з чатырох марак, дадзены від быў намаляваны на марцы наміналам у паўтара лекі[46]. У гэтым жа годзе марка наміналам дзесяць пфенігаў была выпушчана ў ГДР. У 1966 годзе ў Югаславіі на марцы наміналам у трыццаць пара быў прадстаўлены жук-алень. Да 500-годдзя з дня нараджэння Альбрэхта Дзюрэра ў 1970 годзе ў Парагваі адбыўся выпуск маркі наміналам 75 сенцімаў з копіяй яго найвядомай працы з жуком-аленем[46]. У 1971 годзе Барбуда таксама выпускае марку з копіяй працы Дзюрэра наміналам у 35 цэнтаў[46]. У 1985 годзе ў Вялікабрытаніі выходзіць марка з выявай дадзенага віду жука[46]. У 1993 годзе ў ФРГ выпушчаная марка наміналам у паўтары маркі  (руск.) (бел.[46]. У 1998 годзе выяву жука выкарысталі на паштовай марцы Рэспублікі Македонія наміналам 40 дэнараў[47]. У 1999 годзе ва Украіне была выпушчаная марка наміналам сорак капеек з выявай гэтага жука. У 2001 годзе ў Беларусі выпушчаныя дзве маркі наміналам у трыста рублёў[46]. У 2002 годзе ў Італіі была выпушчаная марка з выявай жука-аленя[46]. У 2003 годзе ў Расіі выпушчана серыя з пяці марак, прысвечаная рэдкім жукам краіны, — жук-алень быў прадстаўлены на марцы наміналам у адзін рубель[46]. У 2005 годзе ў Харватыі была выпушчаная марка наміналам у тры з паловай кун. У 2007 годзе марка з выявай гэтага жука была выпушчана ў Аўстрыі[46]. У 2008 годзе ў Вялікабрытаніі выпушчана серыя марак першага класа, на адной з якіх намаляваны самец жука-аленя[46].

  • Паштовая марка Беларусі
    Паштовая марка Беларусі
  • Паштовая марка Германіі
    Паштовая марка Германіі

Насякомае года[правіць | правіць зыходнік]

Жук-алень быў абраны насякомым года ў 2012 годзе ў Аўстрыі, Швейцарыі і Германіі[48].

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н Background Information on Invertebrates on the Habitats Directive and the Bern Convention: Crustacea, Coleoptera and Lepidoptera (Nature & Environment S.) (Pt. 1). — Stationary Office Books, 1996. — P. 53—56. — 231 p. — ISBN 9287130604 (ISBN 978-92-871-3060-0).
  2. ↑ а б Mamonov, G. The great European stag beetle - its past and its future // Bulletin of the Amateur Entomologists’ Society : журнал. — Москва: Zoological Record, 1991. — Т. 50. — № Section 13B. — С. 157—163.
  3. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н о п р Жук-олень Lucanus cervus (Linnaeus, 1758)(недаступная спасылка). www.zin.ru. Архівавана з першакрыніцы 17 ліпеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  4. ↑ Lucanus cervus cervus 91 mm. Архівавана з першакрыніцы 17 красавіка 2013. Праверана 15 красавіка 2013.
  5. ↑ Huijbregts H. Vliegend hert Lucanus cervus (Linnaeus, 1758)(гал.). — Nederland: 2004.
  6. ↑ а б в г д е Горностаев Г. Н. Насекомые СССР. — Москва: Мысль, 1970. — 372 с. — (Справочники-определители географа и путешественника).
  7. ↑ Червона книга України 2009, с. 114.
  8. ↑ а б в г Красная книга Беларуси — Жук-олень(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 14 ліпеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  9. ↑ а б в г д Інформація про жука-оленя(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 25 чэрвеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012. (укр.)
  10. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н о за ред. І. А. Акімова. Червона книга України. Тваринний світ. — Київ: Глобалконсалтинг, 2009. — 600 с.
  11. ↑ а б Дворецкий И. Х. Латинско-русский словарь. — М.: Русский язык-Медиа, 2006. — С. 458. — ISBN 5-9576-0270-1.
  12. ↑ а б в г д е ё Николаев Г. В. Пластинчатоусые жуки (Coleoptera, Scarabaeioidea) Казахстана и Средней Азии. — Алма-Ата: Наука, 1987.
  13. ↑ Эдуард Берлов и Олег Кабаков. Атлас рогачей (Lucanidae) России(недаступная спасылка). www.zin.ru. Архівавана з першакрыніцы 15 ліпеня 2012. Праверана 20 мая 2012.
  14. ↑ Медведев С. И.  (руск.) (бел.]. Сем. Lucanidae // Определитель насекомых европейской части СССР. Жесткокрылые и веерокрылые. — Москва - Ленинград, 1965. — Т. 2. — С. 163—165.
  15. ↑ Lacroix, J.-P. Étude des populations de Lucanus cervus de la France méridionale // Société Entomologique de France : часопіс. — 1968.
  16. ↑ Specimen of Lucanus cervus of the astonishing size of 95mm(недаступная спасылка). Hlavenka Karol. Архівавана з першакрыніцы 25 чэрвеня 2012. Праверана 5 лістапада 2009.
  17. ↑ Lucanus cervus Linné, 1758(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 6 кастрычніка 2014. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  18. ↑ а б в Мамаев Б. М., Медведев Л. Н. и Правдин Ф. Н. Определитель насекомых европейской части СССР. — Москва: Просвещение, 1976. — С. 103—187. — 304 с.
  19. ↑ а б в г Baraud, J. Les coléoptères Lucanoidea de l'Europe et du Nord de l'Afrique // Bull Mens Soc Linn Lyon. — Lyon: 1993. — С. 42—64.
  20. ↑ Лопес-Калон (англ.: López-Colón) у 2000 годзе аднёс гэты від да роду Pseudolucanus
  21. ↑ Jeremias, X. & Escolà, O. Nuevos registros de Pseudolucanus barbarossa Fabricius, 1801 (Col., Lucanidae) // Cataluña, y algunas observaciones sobre su biología. — París: Gauthier-Villars, 2003. — В. 32. — С. 99—103.
  22. ↑ Biology of the Stag Beetle(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 29 чэрвеня 2012. Праверана 4 ліпеня 2012.
  23. ↑ Жук-олень в Московской области(недаступная спасылка). molbiol.ru. Архівавана з першакрыніцы 10 чэрвеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  24. ↑ а б в г Костин Ю. В., Дулицкий А. И., Мальцев И. В. Редкие животные Крыма: Справочник. — Симферополь: Таврия, 1981. — 160 с.
  25. ↑ Шохин И. В., Бозаджиев В. Ю. Пластинчатоусые жуки (Coleoptera: Scarabaeoidea) Ростовской области. Электронный журнал «Исследовано в России», 2003, стр. 468—488.
  26. ↑ а б в г д е ё ж Никитский Н. Б., Свиридов А. В. Насекомые Красной книги СССР. — Москва: Педагогика, 1987. — С. 9. — 176 с. — (Береги природу). — 180 000 экз.
  27. ↑ Коротяев Б. А.. Жук-олень — Красная книга Российской Федерации(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 6 кастрычніка 2014. Праверана 20 мая 2012.
  28. ↑ Мамонов Г. А. Самый большой жук Европы // журнал «Биология» : часопіс. — Москва: Первое сентября, 2000. — В. 34. — № 7.
  29. ↑ а б Deborah J. Harvey, Alan C. Gange Size variation and mating success in the stag beetle, Lucanus cervus // Physiological Entomology : часопіс. — London: 2006. — В. 31. — № 3. — P. 218—226.
  30. ↑ а б в г д е Элен Паркер, консультант русского издания Алексей Гиляров. Насекомые. — Москва: Дорлинг Киндерсли, 1997. — 62 с. — (Очевидец: Обо всём на свете). — ISBN 0-7513-8666-9.
  31. ↑ Harvey D.J., Gange A.C. The Private Life of the Stag Beetle (Lucanus cervus) // The Bulletin of the Amateur Entomologists' Society : часопіс. — 2003. — В. 62. — P. 240—244.
  32. ↑ а б Мирзоян С. А. Батиашвили И.Д. Редкие насекомые. — Москва: Лесная промышленность, 1982. — С. 59—60. — 165 с.
  33. ↑ а б в г д е ё ж з і к Тельнов Д.. Фауна жуков-рогачей (Lucanidae) Балтийского региона(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 3 лістапада 2008. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  34. ↑ Dajoz, R. Les insectes xylophages et leur rôle dans la dégradation du bois mort // En P. Pesson ed. Écologie forestière. La fôret: son climat, son sol, ses arbres, sa faune:. — París: Gauthier-Villars, 1974. — С. 257—307.
  35. ↑ Определитель родов и видов семейства Lucanidae Latreille, 1806 (Insecta, Coleoptera)(недаступная спасылка). www.zin.ru. Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 20 мая 2012.
  36. ↑ Lucanus (Lucanus) cervus — Nomenclature and Synonyms(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 14 ліпеня 2014. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  37. ↑ а б в г Систематика семейства Lucanidae(недаступная спасылка). Entomology at Texas A&M University. Архівавана з першакрыніцы 9 мая 2012. Праверана 20 мая 2012.
  38. ↑ Yu. V. Dorofeev, L. V. Bolshakov. Scarabaeoid beetles of Tula Province. 2. Families Lucanidae, Bolboceratidae, Trogidae (Coleoptera: Scarabaeoidea). — Eversmania 13-14. 1. VI. 2008: 35-40
  39. ↑ Polska czerwona ksiega zwierzat, 1992. Panstwowe Wydawnictwo Rolnicze i Lesne. Warszawa: 1-352
  40. ↑ Eesti Punane raamat, 1998. Ohustatud seened, taimed ja loomad. Tartu, Eesti Teaduste Akadeemia Looduskaitse Komisjon. 1-150 .
  41. ↑ Моніторинг поширення жука-оленя в Україні(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 26 чэрвеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012. (укр.)
  42. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м Eva Sprecher-Uebersax, Taroni G. Lucanus cervus depictus. — Giorgio Taroni Editore, 2004. — 160 с. Архівавана 26 снежня 2012.
  43. ↑ Плавильщиков Н. Н.  (руск.) (бел.. Жесткокрылые. Жуки-дровосеки (Cerambycidae). — Москва, 1936. — Т. XXI, часть 1. — (Фауна СССР).
  44. ↑ а б Этери Чаландзия.. Великий любитель жуков. Журнал «Культ Личностей» (на сайте peoples.ru) (январь/февраль 2000). Архівавана з першакрыніцы 13 мая 2012. Праверана 30 чэрвеня 2012.
  45. ↑ а б Александр Худяков. Жуки на монетах стран мира (руск.)(недаступная спасылка). Сайт ЗИН РАН  (руск.) (бел. (zin.ru). Архівавана з першакрыніцы 15 сакавіка 2011. Праверана 9 ліпеня 2011.
  46. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н Николай Виноградов. Жук-олень (Lucanus) на почтовых марках. Архівавана з першакрыніцы 26 чэрвеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012.
  47. ↑ https://colnect.com/en/stamps/stamp/167479-Stag_Beetle_Lucanus_cervus-Insects-Macedonia Stag Beetle (Lucanus cervus)
  48. ↑ Insekt des Jahres beim Julius Kühn-Institut(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 25 чэрвеня 2012. Праверана 20 чэрвеня 2012. (ням.)

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Чырвоная кніга Рэспублікі Беларусь: Рэдкія і тыя, што знаходзяцца пад пагрозай знікнення віды жывёл і раслін — Мінск: Беларуская Энцыклапедыя, 1993. — ISBN 5-85700-095-5
  • Червона книга України. Тваринний світ / Під загал. ред. І. А. Акімова. — К.: Глобалконсалтинг, 2009. — 624 с. — ISBN 978-966-97059-0-7.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Зубр еўрапейскі Гэты від занесены ў Чырвоную кнігу Беларусі і ахоўваецца законам.
II катэгорыя (EN) 
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Жук-алень&oldid=4637408"