Валянцін Галарса Марантэ

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Валянцін Галарса Марантэ
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d]
16 сакавіка 1943 — 21 лютага 1946
міністр унутраных спраў Іспаніі[d]
16 кастрычніка 1940 — 2 верасня 1942
Папярэднік Рамон Серана Суньер
Пераемнік Blas Pérez González[d]
Нараджэнне красавік 1882
Смерць 1951
Партыя
Дзейнасць палітык, ваенны
Званне дывізійный генерал[d]
Узнагароды
Grand Cross of Naval Merit with white badge

Валянцін Галарса Марантэ (ісп.: Valentín Galarza Morante; 22 красавіка 1882 — 9 чэрвеня 1952), таксама вядомы па мянушцы «Тэхнік» (ісп.: El Técnico[1]) — іспанскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, міністр унутраных спраў Іспаніі (1941—1942).

Асабісты сябар Франсіска Франка[2].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў г. Эль-Пуэрта-дэ-Санта-Марыя. Скончыў Галоўную ваенную акадэмію Таледа і Вышэйшую ваенную школу Мадрыда[3].

У 1932 годзе прыняў удзел у няўдалым дзяржаўным перавароце на чале з Хасэ Санхурха. Уступіў у Іспанскі ваенны саюз[2]. Пры падрыхтоўцы ліпеньскага паўстання 1936 года адказваў за вярбоўку вышэйшага афіцэрства[4], адначасна працуючы ў ваенным міністэрстве ў Мадрыдзе.

18 ліпеня 1936 года, калі пачалася грамадзянская вайна, Галарса быў арыштаваны ўладамі і трапіў у турму. 9 лютага 1939 года вызвалены войскамі нацыяналістаў.

У верасні 1939 года прызначаны намеснікам сакратара прэзідэнцыі ўрада[5], уступіў у ТІФСНСН[6]. У 1940 годзе заняў пасаду прэзідэнта Савета па кіраванні нацыянальнай спадчынай[7].

У гады Другой сусветнай вайны дзейнічаў у інтарэсах брытанскай разведкі. Паміж 1940 і 1943 гадамі Галарса атрымліваў хабары ў мільёны долараў ад Вялікабрытаніі, каб адгаварыць кіраўніка краіны Франсіска Франка ад удзелу ў вайне на баку дзяржаў Восі[8].

У 1941[9]—1942[10][11] гадах займаў пасаду міністра ўнутраных спраў.

Паміж 1943 і 1946 гадамі быў дэпутатам у франкісцкіх картэсах[12].

Пасля адышоў ад дзяржаўнай дзейнасці. Памёр у Мадрыдзе[13].

Погляды[правіць | правіць зыходнік]

Галарса адзначыўся як праціўнік фалангістаў[7] і выступаў за рэстаўрацыю манархіі[14].

Паводле звестак брытанскага пасла Сэмюэля Хора, у гады Другой сусветнай ён быў прыхільнікам Антыгітлераўскай кааліцыі. Праз гэта ў Галарса склаліся варожыя адносіны з Рамонам Серанам Суньерам, швагерам Франка і прыхільнікам нацысцкай Германіі[15].

З 1942 года стаў супрацоўнічаць з манархічнай апазіцыяй[13]. У чэрвені 1943 года падпісаў маніфест у падтрымку аднаўлення манархіі, з-за чаго страціў свой уплыў у картэсах[16].

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ Busquets 2003, p. 59.
  2. ↑ а б Preston 1995, p. 91.
  3. ↑ de Arce 1984, p. 206.
  4. ↑ González Calleja 2011, pp. 114–115.
  5. ↑ Preston 1995, p. 431.
  6. ↑ Andrés-Gallego 1997, p. 238.
  7. ↑ а б Sinova 1989, p. 101.
  8. ↑ Cómo Churchill sobornó a los generales de Francisco Franco para que España no entrara en la Segunda Guerra Mundial.
  9. ↑ Gil Pecharromán 2013, p. 45.
  10. ↑ Moradiellos 2000, pp. 77–78.
  11. ↑ Payne 1997, p. 38.
  12. ↑ Galarza Morante, Valentín. 57. Elecciones 16.3.1943. Buscador histórico de diputados (1810-1977). Congreso de los Diputados.
  13. ↑ а б de Bordejé 2007, p. 254.
  14. ↑ Lewis 2002, p. 86.
  15. ↑ Thomàs 2008, p. 151.
  16. ↑ Preston 1995, p. 492.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Andrés-Gallego, José (1997). ¿Fascismo o Estado católico? Ideología, religión y censura en la España de Franco, 1937-1941. Madrid: Encuentro.
  • Busquets, Julio (2003). Ruido de sables: las conspiraciones militares en la España del siglo XX. Crítica.
  • de Arce, Carlos (1984). Los generales de Franco. Ate.
  • de Bordejé, Fernando (2007). Galería de personajes españoles. Egartorre.
  • Domínguez Arribas, Javier (2009). El enemigo judeo-masónico en la propaganda franquista, 1936-1945. Marcial Pons Historia. ISBN 978-84-96467-98-9.
  • Gil Pecharromán, Julio (2013). El Movimiento Nacional (1937-1977). Barcelona: Grupo Planeta. ISBN 978-84-08-12138-1.
  • González Calleja, Eduardo (2011). Contrarrevolucionarios: Radicalización violenta de las derechas durante la Segunda República, 1931-1936. Madrid: Alianza Editorial. ISBN 978-84-206-6455-2.
  • Lewis, Paul H. (2002). Latin Fascist Elites: The Mussolini, Franco, and Salazar Regimes. Greenwood publishing group.
  • Moradiellos, Enrique (2000). La España de Franco (1939-1975). Política y sociedad. Madrid: Síntesis. ISBN 84-7738-740-0.
  • Payne, Stanley G. (1997). El primer franquismo. Los años de la autarquía. Madrid: Historia 16-Temas de Hoy. ISBN 84-7679-325-1.
  • Preston, Paul (1995). Franco. Londres: Fontana.
  • Sinova, Justino (1989). La Censura de prensa durante el franquismo (1936-1951). Espasa-Calpe.
  • Thomàs, Joan Maria (2008). Roosevelt and Franco During the Second World War. Palgrave Macmillan. ISBN 9780230616905.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Валянцін_Галарса_Марантэ&oldid=4723615"