Сучыныя войны

Сучыныя войны (руск.: сучьи войны) — канфліктнае супрацьстаянне ў савецкіх канцэнтрацыйных лагерах у перыяд з 1945 да смерці Іосіфа Сталіна ў 1953 годзе.

Рускае слова «сука» мае моцную негатыўную канатацыю. У расійскім крымінальным арго, яно тычыцца чалавека са злачыннага свету, які супрацоўнічаў з праваахоўнымі органамі або ўрадам, то бок «ссучился» (скурвіўся). У савецкай турэмнай сістэме гэта гістарычная і сацыяльная структура паходзіць з часоў царскай, захавалася яна і ў цяперашняй расійскай сістэме. Адзін з важных прынцыпаў структуры — вязні не мусяць служыць або супрацоўнічаць з урадам. Правіла ахоплівае ўсе віды супрацоўніцтва, не толькі «даносніцтва» і іншае падобнае.

Падчас Другой сусветнай вайны савецкім урадам для большасці зняволеных было пастаноўлена, што ў абмен на ваенную службу іх памілуюць або скароцяць тэрміны зняволення. Пасля вайны многія з іх вярнуліся ў турмы і працоўныя лагеры, дзе былі абвешчаны «сукамі» і знаходзіліся ўнізе іерархіі зняволеных. У выніку, яны імкнуліся выжыць у супрацоўніцтве з турэмнай адміністрацыяй, а наўзамен атрымалі лепшыя ўмовы ў турме.

Вяртанне ў лагеры крымінальнікаў удзельнікаў вайны стала пачаткам канфлікту паміж імі і лідарамі крымінальнага падполля — «ворами в законе» (злодзеямі ў законе). Многія зняволеныя былі забіты падчас сучыных войнаў. Турэмныя ўлады не звярталі на гэта ўвагі, бо «сучыныя войны» скарачалі агульную колькасць зняволеных.