Аўтадрызіна
Аўтадрызіна — самаходны няздымны сродак рэйкавага транспарту (буйная разнавіднасць дрызіны), які прыводзіцца ў рух пры дапамозе рухавіка ўнутранага згарання (звычайна аўтамабільнага тыпу). Блізкі аналаг аўтаматрысы. Ужываецца звычайна падчас рамонту і абслугоўвання шляху, кантактнай сеткі або іншых чыгуначных прылад для перавозкі персаналу, інструментаў, матэрыялаў і механізмаў, мантажу абсталявання, а таксама для інспэктарскіх паездак[1][2][3].
Класіфікацыя[правіць | правіць зыходнік]
Аўтадрызіны ў залежнасці ад іх прызначэння падзяляюцца на грузавыя і пасажырскія (службовыя); сярод грузавых асобна вылучаюцца аварыйна-аднаўленчыя аўтадрызіны[2][3].
Раней да аўтадрызін адносілі таксама лёгкія здымныя (да 300 кг) машыны, абсталяваныя матацыклетнымі рухавікамі (іх называлі таксама мотадрызінамі); як следства, існавала падраздзяленне аўтадрызін у залежнасці ад масы на здымныя і няздымныя[1]. Да цяперашняга моманту такая класіфікацыя з'яўляецца састарэлай: здымныя машыны класіфікуюцца як мотадрызіны[4][3], тады як пад тэрмінам «аўтадрызіны» маюцца на ўвазе выключна няздымныя машыны[2][5][3].
Канструкцыя[правіць | правіць зыходнік]
Автодрызіны могуць аснашчацца пад'емнымі кранамі грузападымальнасцю 1-5 т, мантажнымі вышкамі, вымяральнымі прыборамі і да т. п. Магутнасць рухавіка аўтадрызіны звычайна складае 100-250 к. с., максімальная хуткасць — 80-100 км/г[1][2][3].
Грузавыя аўтадрызіны ўяўляюць сабой машыны на базе платформы (звычайна двухвосевай) і абсталеўваюцца карбюратарным рухавіком з механічнай перадачай альбо дызельным рухавіком з гідрадынамічнай перадачай. Машыны з дызельным рухавіком могуць выкарыстоўвацца ў якасці цягавага сродку для платформаў з грузам, які дасягае 60 т пры руху па перагоне і 300 т — пры правядзенні манеўровых работ; сілавы прывад такіх аўтадрызін, дзякуючы бесступенкаваму аўтаматычнаму рэгуляванню, забяспечвае максімальнае цягавы высілак пры крананні з месца, яго плыўная змена пры руху і магчымасць працы з кароткачасовымі перагрузкамі (да прыкладу, падчас руху на ўздыме)[2][3].
Пасажырскія аўтадрызіны ўяўляюць сабой невялікія самаходныя крытыя вагоны (звычайна двухвосевыя) спецыяльнай канструкцыі, абсталяваныя сядзеннямі. Колькасць пасадачных месцаў — 20-30[1] (звычайна 24)[2][3].
Некаторыя аўтадрызіны будуюцца на базе серыйных легкавых або грузавых аўтамабіляў. Такія машыны могуць быць як завадской зборкі, так і саматужнай вытворчасці.
Зноскі
- ↑ а б в г Автодрезина / Добросельский К. М. // Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978.
- ↑ а б в г д е Воробьёв В. В., Самсонов М. А., Чекулаев В. Е. Автомотрисы и автодрезины. Управление и обслуживание. — М.: Транспорт, 1987. — С. 5. — 215 с. — 30 000 экз.
- ↑ а б в г д е ё Дрезина // Железнодорожный транспорт: Энциклопедия / Гл. ред. Н. С. Конарев. — М.: Большая Российская энциклопедия, 1994. — С. 125.
- ↑ Мотодрезина // Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978.
- ↑ Автомотриса // Железнодорожный транспорт: Энциклопедия / Гл. ред. Н. С. Конарев. — М.: Большая Российская энциклопедия, 1994. — С. 23.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Автодрезина // чыгуначны Тэхнічны слоўнік / Н. Н. Васільеў, А. М. Ісаакян, Н. А. Рагінскі, Я. Б. Смолянский, В. А. Сокович, Т. С. Хачатуров. — М.: Дзяржаўнае транспартнае чыгуначныя выдавецтва, 1941.
- Автодрезина / Добросельский К. М. // Вялікая савецкая энцыклапедыя : [у 30 т.] / гал. рэд. А. М. Прохараў. — 3-е выд. — М. : Савецкая энцыклапедыя, 1969-1978.
- Вараб'еў в. В., М. Самсонаў А., Чекулаев В. Е. Автомотрисы і автодрезины. Кіраванне і абслугоўванне. — М.: Транспарт, 1987. — 215 с. — 30 000 экз.
- Чыгуначны транспарт: Энцыклапедыя / Гл. рэд. Н. С. Конарев. — М.: Вялікая Расійская энцыклапедыя, 1994. — 559 с. — ISBN 5-85270-115-7.