Тэлесерыял-анталогія
Тэлесерыял-анталогія (англ.: Anthology series, таксама зрэдку Anthology drama) — разнастайнасць тэлесерыялаў на радыё і тэлебачанні, у якіх кожны з эпізодаў мае ўласную гісторыю, персанажаў і акцёраў. Фармат упершыню з’явіўся на радыё NBC ў 1927 годзе, пасля выхаду праграмы The Collier Hour, якая лічыцца першай драмай-анталогіяй.
Пік поспеху фармату прыйшоўся на перыяд Залатога стагоддзя тэлебачання ў 1950-х гадах[1] дзякуючы поспеху праграмы «Тэлевізійны тэатр Крафта» (1947—1958), The United States Steel Hour (1953—1963) і The Philco Television Playhouse (1948—1955), і таксама «Зала славы Hallmark» (з 1951) і Disneyland (з 1954). Большасць праграм доўжыліся гадзіну ці больш, і сюжэтамі для іх былі класічныя літаратурныя творы, сацыяльна значныя тэмы і сур’ёзныя драматычныя гісторыі, а таксама тэлеверсіі брадвейскіх пастановак, што рабіла шоу вельмі прэстыжным для гледачоў[1] і зацікаўлівала вядомых акцёраў таго часу, такіх як Бет Дэвіс, Селеста Холм, Грэйс Келі, Люсіль Бол, Дэвід Нівен, Полі Берген, Ліліян Гіш, Пол Ньюман, Разалінд Расел, Шарль Буайэ, Джоэл Макры, Джаан Вудвард і дзясяткі іншых. Некаторыя зоркі класічнага Галівуду, такія як Ларэта Янг, Дуглас Фэрбенкс і Барбара Стэнвік, у пачатку пяцідзясятых перайшлі на тэлебачанне і выступалі менавіта ў сваіх асабістых тэлесерыялах-анталогіях[1].
У 1950 годзе, на хвалі поспеху фармату, каналы пачалі выпускаць не толькі гадзінныя, але і паўгадзінныя драмы, але яны часта падвяргаліся крытыцы з-за таго, што аўтары спрабавалі ўціснуць сур’ёзныя тэмы ў трыццаць хвілін. Многія называлі гэтыя праграмы «нізкапробнай забаўкай»[1]. Акрамя класічных драм, у другой палове пяцідзясятых поспеху дасягнулі фантастычныя і вузкажанравыя шоу, такія як «Альфрэд Хічкак прадстаўляе» (1955—1965) і «Змрочная зона» (1959—1964).
У пачатку шасцідзясятых поспех фармату зменшыўся і рэйтынгі шматлікіх шоу пачалі падаць, што прыводзіла да іх закрыцця і паступовай смерці ўсяго напрамку з-за развіцця іншых тэлевізійных жанраў. Многія запісы класічных шоу не захаваліся, бо ў пяцідзясятых не было практыкі паўтору жывых тэатралізаваных тэлепастановак, а тыя матэрыялы, якія засталіся, здымаліся людзьмі з кінескопаў і маюць вельмі нізкую якасць[1]. У наступныя гады фармат з’яўляўся на тэлебачанні нерэгулярна, і сярод яскравых яго прадстаўнікоў можна вылучыць шоу «Човен кахання» (1977—1986), «Гатэль» (1983—1988), «Байкі са склепу» (1989—1996), «Амерыканская гісторыя жахаў» (з 2011), і «Чорнае люстэрка» (з 2011).
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ а б в г д Madelyn Ritrosky-Winslow. Anthology drama(недаступная спасылка). Museum of Broadcast Communications. Архівавана з першакрыніцы 9 мая 2013. Праверана 7 студзеня 2013.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
Слоўнікі і энцыклапедыі |
|---|
