Абсалютная неперарыўнасць

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Абсалю́тная неперары́ўнасць, або абсалю́тная непары́ўнасць у матэматычным аналізе — уласцівасць функцый і мер, якая заключаецца, нефармальна кажучы, у выкананні тэарэмы Ньютана — Лейбніца пра сувязь паміж інтэграваннем і дыферэнцаваннем. Звычайна гэта тэарэма фармулюецца ў тэрмінах інтэграла Рымана і ўключае ў свае ўмовы інтэгравальнасць вытворнай па Рыману. Пры пераходзе да больш агульнага інтэграла Лебега, натуральнае патрабаванне існавання вымернай вытворнай амаль усюды становіцца занадта слабым, і для выканання суадносін, аналагічных тэарэме Ньютана — Лейбніца, неабходна больш тонкая ўмова, якая і называецца абсалютнай непарыўнасцю. Гэта паняцце пераносіцца на меры з дапамогай вытворнай Радона — Нікадзіма.